Παρασκευή, 18 Ιουλίου 2025

Περί ισχύος και αδυναμίας

Κάθε χρόνο, όταν έρχονται οι μέρες του Πάσχα, το πολιτικό σύστημα – βασικά η Κυβέρνηση, απο κοντά και οι της Αντιπολίτευσης – επωφελείται για να μιλήσει με παροβολές και μεταφορικές εκφράσεις. Μετά τα Πάθη της οικονομίας (ή/και του λαού), έχουμε την προσδοκία της Ανάστασης. Τα βήματα των ανθρώπων σε Γολγοθά είναι δοκιμασία, που όμως οδηγεί σε λύτρωση κοκ. Αφήνοντας κατά μέρος το ανίερο αυτής της πρακτικής – αλλά ποιος ενοχλείται πλέον με τέτοια… – και το υποκριτικό του ευσεβισμού που κρύβει, θα μας επιτραπεί να παρατηρήσουμε ότι όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι (ναι, στους πολιτικούς μας αναφερόμαστε!) χάνουν παγίως απο τα μάτια τους ένα απο τα πιο βασικά στοιχεία των ημερών.

Ποιο είναι αυτό; Μα, ότι στην σύγχρονη πολιτική σκηνογραφία όλοι και όλα παραπέμπουν σε σχέσεις ισχύος. Σε εικόνες επιβολής και επικράτησης. Ότι και όλη η συζήτηση είναι γύρω από το ποιος φταίει/ποιος χρεώνεται τα προβλήματα (το τρομερό “Τις πταίει;” του Τρικούπη, που τον έχουμε αγιοποιήσει στην πολιτική βουλγκάτα της νεότερης Ελλάδας ενώ εγκατέστησε τον πιο αναποτελεσματικό αρνητισμό με την θρυλική αυτή έκφραση…), και μ’ αυτό σαν βάση χτίζεται η επιδίωξη της επικράτησης και της επιβολής (που την επιβραβεύει η λαϊκή ψήφος του “Φύγε εσύ, έλα εσύ!”). Και όλοι – μα όλοι! – ποντάρουν στο να πείσουν ότι είναι  εκείνοι οι ισχυρότεροι, οι κρατούντες, οι τιμωροί (μην το παραβλέπετε το πόσο έχει ανέβει στο πολιτικό μας χρηματιστήριο το “να πληρώσουν!” το “να επιληφθεί ο Εισαγγελέας!”, το “να γίνει Προανακριτική που να φέρει Ειδικό Δικαστήριο!”).

Ελάτε, τώρα, πίσω στο σκηνικό και στα δρώμενα των ημερών αυτών. Ποιοι είναι οι ισχυροί; Ποιοι οι πετυχημένοι; Ποιοι οι κρατούντες; Μα…. οι Ρωμαίοι, ο Πιλάτος, οι λεγεωνάριοι, ο εκατόνταρχος. Απο κοντά και οι υπερφίαλοι τσανακογλείφτες (διότι περί αυτού επρόκειτο) ιερείς και Φαρισαίοι της εποχής, που καλύπτονταν κάτω απο την εξουσία των Ρωμαίων. Και ποια είναι η κορυφαία φιγούρα του δράματος, που κερδίζει τις ψυχές των ανθρώπων; Ο άσημος και αδύναμος και βασανιζόμενος και καταπτυόμενος και – εν τέλει – θυσιαζόμενος Ιησούς. Από δίπλα και κάποιοι τρομαγμένοι και παραζαλισμένοι μαθητές, κάποιες αμαρτωλές γυναίκες. Αυτοί είναι που κερδίζουν τις ψυχές, εξ αυτού και την Ιστορία…

Προσγείωση στο σήμερα: ας σταματήσουν τις μεταφορικές τους αναφορές στις ιερές στιγμες των ημερών οι καλοί μας πολιτικοί, άρχοντες του σήμερα και επίδοξοι άρχοντες του αύριο. Δεν ξέρουμε πώς, αλλά οι αγνωστικιστές (έτσι τους κόβουμε μάλλον, παρά άθεοι όπως δηλώνουν) του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι που έχουν ποντάρει σε μιαν εικόνα δοκιμασίας και αδυναμίας – ο Τσίπρας των ολονύκτιων διαπραγματεύσεων κοκ – “κάτι” σωστό είδαν απευθυνόμενοι έτσι στο συλλογικό υποσυνείδητο. Μόνο που… το παράκαναν στην επανάληψη!

Δείτε επίσης