Στις ΗΠΑ, λοιπόν, για επαφές με τον ΥΠΟΙΚ Τζάκ Λιου αλλά και “εις άγραν επενδύσεων” ο Νίκος Παππάς (εκεί και η συνάντηση με την Ουάντα Φέλντον της ExIm Bank). Στήνεται και σύσκεψη κορυφής – αν καλά καταλάβαμε και με συμμετοχή Τσίπρα – προκειμένου να γίνει μια συνολική αποτίμηση του “πού πάμε απο πλευράς επενδύσεων”. Χρήσιμα αυτά, αν κρατήσουν κάποια επαφή με την πραγματικότητα, δηλαδή με τις αγορές, και δεν μείνουν σχεδιάσματα επί χάρτου. Εχουμε κάποιες θετικές ενδείξεις, εδώ. Ας πούμε, όταν η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και ο επενδυτικός της βραχίονας παρουσίαζαν σχέδια στήριξης μικρών ή μεσαίων επιχειρήσεων, παραβρέθηκαν ο Α. Κυρίτζης στην μια, ο Γ. Σταθάκης στην άλλη.
Ακόμη περισσότερο, για πρώτη, για εντελώς πρώτη φορά, μιλώντας με τον (δυσάρεστα επιθετικό ) Michel Friedman της (επίσης μαχητικής: έχει ξεκινήσει με την λογική κάλυψης πολεμικών αναμετρήσεων Conflict Zone της Deutsche Welle), ο Νίκος Παππάς εξήγησε την λογική του περιβόητου Υπερ-Ταμείου/Ταμείου Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας/Ταμείου Εγγύησης. Δεν -ΔΕΝ- πρόκειται πλέον για πώληση, εκποίηση, έστω μίσθωση περιουσιακών στοιχείων (“τα ασημικά”, που θάλεγε και ο Γιώργος Αλογοσκούφης) στο ζαλιστικό υπεσχημένο ύψος των 50 δις ευρώ. Αλλά πρόκειται για την δημιουργία, διαχρονικά, ενός συνόλου απο χαρτοφυλάκια στοιχείων ενεργητικού που έως τώρα μένουν αναξιοποίητα ή μελαγχολικά/παθητικά αξιοποιούμενα (όπως οι συμμετοχές σε εταιρείες του Δημοσίου, όπως τα υπόλοιπα αεροδρόμια και λιμάνια – στην πρώτη γραμμή ό,τι απομένει από Ελ. Βενιζέλος, συν η ανάπτυξη από το μηδέν του Καστελίου στην Κρήτη, αλλά και ΟΛΘ – , όπως τα διάσπαρτα ακίνητα – στην πρώτη γραμμή Ελληνικό), δηλαδή από portfolios of assets, που εν συνεχεία θα έρχονταν σε επαφή με το τρομερό τέρας που λέγεται “αγορά”, και μάλιστα “διεθνής αγορά”. Ετσι κατόρθωσε ο Παππάς όχι να αποκρούσει, αλλά να επεξηγήσει απέναντι στην επιθετικότητα του M. Friedman πώς μπορεί να μην παραλογίζεται ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης που εξηγούσε προ καιρού ότι τα 50 δις που είχαν τεθεί απο παλιά ως στόχος είναι φαντασίωση/fantasy ενώ τα 15 (και ίσως…) θα ήταν πλησιέστερα προς την πραγματικότητα/reality που λένε.
Με την παραδοσιακή λογική “βγάζω διαδικασία για εκδήλωση ενδιαφέροντος, κάνω διαγωνισμό, βρίσκω πλειοδότη – υπό τις σημερινές συνθήκες! – βγάζω τίμημα, αγοράζει” όντως ζούμε στην φαντασίωση ή την διάψευση (με τον… παραδοσιακό μοναδικό συμμετέχοντα στην τελική φάση). Μόνον άμα χτίζω διαδικασίες ανάπτυξης σε επικοινωνία με την αγορά – έ, ναι!, αλλιώς δεν γίνεται – με συμμετοχής διεθνών επενδυτών, μπορεί να φτιάξω δέσμες στοιχείων ενεργητικού του Δημοσίου. Και, σε σωστή στιγμή/με σωστή διαδικασία, να έχω εν συνεχεία πραγματοποίηση υπεραξιών πάλι μέσω της αγοράς. Βέβαια αν αναθέσεις μια κλινική νοσοκομείου – ακόμη περισσότερο την εντατική! – σε γιατρό που δεν αποδέχεται για θρησκευτικούς λόγους την έννοια καν εγχείρηση ή και την μετάγγιση αίματος, τότε θα έχεις ένα μικρό πρόβλημα. Στην σημερινή λοιπόν Κυβέρνηση, αυτό έχει γίνει με τους καθόλα μαχητικούς ή συμπαθείς Χρ. Σπίρτζη, Θοδωρή Δρίτσα, Πανο Σκουρλέτη: έχουν τις ιδεολογικού//οιονεί θρησκευτικού τύπου πεποιθήσεις τους, και είτε θρηνούν, είτε θλίβονται, είτε βγάζουν επιθετικά αντανακλαστικά οσάκις – όπως συνέβη με την επιστράτευση ανθρώπου που καταλαβαίνει απο την γλώσσα και τις πρακτικές των αγορών, όπως ο Στέργιος Πιτσιόρλας – “πάει να προχωρήσει κάτι”.
