Ενα απο τα πιο καυτά μέτωπα που τώρα πρόκειται να ανοίξουν είναι εκείνο των “κόκκινων δανείων” – και τούτο ενώ το θέμα σούρνεται εδώ και δυο-τρια χρόνια, έχει θεσμοθετηθεί και πλαισιωθεί περισσότερες της μιας φορές (παράδειγμα: Κώδικας Δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος, άλλο παράδειγμα: διαδοχικοί νόμοι απο Κατσέλη μέχρις Δένδια). Εχουμε διαβάσει και ξαναδιαβάσει για τις μεθόδους εξωδικαστικού συμβιβασμού για τα επιχειρηματικά δάνεια, για τις λύσεις που προτείνονται σε ιδιώτες για τα ενυπόθηκά τους – μειώσεις επιτοκίου, επιμήκυνση διάρκειας με μειωμένες δόσεις, ανταλλαγή ακινήτου με άλλο μειωμένης αξιας – ή πάλι για την διαβόητη έννοια του “συνεργάσιμου δανειολήπτη”. Έχουμε παρακολουθήσει να περνά η συζήτηση απο τα NPLs στα NPEs , από τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια στα μη-εξυπηρετούμενα ανοίγματα. Έχουμε διαβάσει τους στόχους που τίθενται (“περίπου εθελοντικά”) για την μείωση των ανοιγμάτων στις 4 συστημικές τράπεζες μέχρι και το 2019: κατά 46% στην Τράπεζα Πειραιώς , κατά 40% περίπου σε Εθνική και Eurobank, κατά σχεδόν 35% στην Αlpha. Δηλαδή, συνολικά, από τα 103,5 δις ευρώ να περάσουν στα 61,6 δις – παντα σε ορίζοντα 2019 (αφήστε “εκτός” την καημένη την Αττικής: δεν ειναι που δεν είναι συστημική, μην πολυπλησιάζετε…).
Τα ακούμε και τα διαβάζουμε όλα αυτά, όμως στην πράξη είναι λιγάκι σαν την σκηνοθεσία της Οπερας: τραγουδούν με ζήλο οι στρατιώτες (ας πούμε στην “Αϊντα”), “φεύγουμε, φεύγουμε για τον πόλεμο!” , όμως κάνουν απλώς σημειωτόν επί σκηνής. Ετσι και στην πρακτική των “κόκκινων δανείων”. πολλή συζήτηση, πολλή νομοθέτηση και συζήτηση περί νομοθέτησης. όμως από αποτέλεσμα τίποτε το αξιόλογο. (Αποτέλεσμα; Εκείνο που λέγεται “ηθικός κίνδυνος”/moral hazard συνεχώς εντείνεται: γιατί να πληρώσω εγώ, να εξυπηρετήσω το δικό μου δάνειο προς την τράπεζα όταν δεν πληρώνει ο διπλανός μου και ο παραδιπλανός μου; Γιατί να χάσω σε ανταγωνιστικότητα; Γιατί να συμπιέσω το βιοτικό μου επίπεδο – και να ακούω και την γκρίνια της γυναίκας μου;).
Τώρα, που λετε, αν μη τι άλλο με την ισχυρότατη πίεση της Τρόικας/του Κουαρτέτου και ιδίως της ΕΚΤ – να μην πάει τελείως στράφι και η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δα! – επιχειρείται να ξεκολλήσει το κάρρο. Πώς; Με την λειτουργία 30 ΚΕΠ (ακριβέστερα ΚΕΥΔ, Κέντρων Ενημέρωσης – Υποστήριξης Δανειοληπτών) ανά την Ελλάδα. Που με χρηματοδότηση απο το ΕΣΠΑ – απο πού αλλού; κατά 500.000 ευρώ ανά ΚΕΥΔ θα παρατάξουν 120 στελέχη – δικηγόρους, οικονομολόγους, λογιστές: μέσω ΑΣΕΠ οι προσλήψεις – για να βοηθούν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν και να “τρέξουν” προς τις τράπεζες τα αιτήματα ρύθμισης των δανείων τους.
Φιλόδοξο; Ενδεχομένως. Χρήσιμο; Μένει να αποδειχθεί – δηλαδή να προσέλθουν οι ενδιαφερόμενοι και να ξεκουνηθούν οι τράπεζες. Αρκετό; Σαφώς και όχι! Όμως, άμα και τώρα δεν αρχίσει να υπάρχει συγκεκριμένη κινητικότητα το μέτωπο των “κόκκινων δανείων”, δηλαδή στην βάση της διαρρύθμισης του εσωτερικού χρέους, τότε θα βρεθούμε – αληθινά, όχι περιγραφικά – καταμεσίς σε κινούμενη άμμο.
