Πέρασε τον Ρουβίκωνα
Με την πρωταγωνιστική του συμμετοχή στην αποστασία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διέβη τον Ρουβίκωνα.
Το αντιλαμβανόταν και ο ίδιος, πως δεν υπήρχε επιστροφή στον πολιτικό χώρο, στον οποίο διαμορφώθηκε πολιτικά. Στις εκλογές της 28ης Μαΐου 1967, που ματαιώθηκαν λόγω του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, οι αποστάτες επρόκειτο να κατέβουν με δικό τους σχηματισμό, το ΦΙΔΗΚ, το αρκτικόλεξο του οποίου παρέπεμπε στην κεντρώα παράδοση.
Η βίαιη κατάλυση της δημοκρατίας διευκόλυνε, σ’ αυτό το πεδίο, τις εξελίξεις. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, που διέφυγε με μυθιστορηματικό τρόπο από την Ελλάδα, συνδέθηκε στενά με τον ιδρυτή της ΕΡΕ και ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα, υπέρ της «λύσης Καραμανλή».
Κατά τούτο προκάλεσε έκπληξη, το ότι δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, τον Ιούλιο του 1974, ενώ δε συμπεριελήφθη ούτε στα ψηφοδέλτια της νεοσύστατης ΝΔ, στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές.
Ηταν η πρώτη φορά που θα απουσίαζε από τη Βουλή, από το 1946, που εισήλθε στην πολιτική. Τη στιγμή που στη νέα κομματική έκφραση της δεξιάς, εντάχθηκε το σύνολο των αποστατών, πρώην βουλευτών της Ενωσης Κέντρου.
Ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών, κατέλαβαν και υψηλές θέσεις στην κυβερνητική ιεραρχία. Όπως ο Κώστας Στεφανάκης, από τις πιο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες της προδικτατορικής περιόδου, που ανέλαβε υπουργός Δικαιοσύνης στην πρώτη μεταδικτατορική εκλεγμένη κυβέρνηση της ΝΔ, θέση από την οποία χειρίστηκε ευαίσθητα θέματα, όπως η ποινική αντιμετώπιση των χουντικών.
Αλλά και ο Δημήτριος Παπασπύρου, που είχε συμμετάσχει στις κυβερνήσεις Νικολάου Πλαστήρα και Γεωργίου Παπανδρέου, υπήρξε ο γενικός εισηγητής της πλειοψηφίας στη συζήτηση για το νέο Σύνταγμα της δημοκρατικής πολιτείας, ενώ στη δεύτερη μεταδικτατορική Βουλή, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, εκλέχθηκε πρόεδρος του
Σώματος.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, χολωμένος από τον παραγκωνισμό του, σχημάτισε δικό του κόμμα, μαζί με τον πρώην βουλευτή της Ενωσης Κέντρου Παύλο Βαρδινογιάννη, που το ονόμασε «Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων», ώστε να εμφανίζεται ως συνέχεια της Βενιζελικής παράδοσης.
Το 1974 απέτυχε, αλλά το 1977 τα κατάφερε, χάρη στη μεγάλη εκλογική δύναμη, που κατέγραψε στα Χανιά, αλλά και στην υπόλοιπη Κρήτη, να εξασφαλίσει τον αναγκαίο αριθμό ψήφων, σε πανελλαδική κλίμακα, που επέτρεψε την είσοδο στη Βουλή, τόσο του ίδιου, όσο και του Παύλου Βαρδινογιάννη.
Οι συσχετισμοί που προέκυψαν, στη νέα Βουλή, με αισθητές διαφοροποιήσεις, σε σχέση με την προηγούμενη, δημιουργώντας μία ρευστή κατάσταση, δυσκολεύοντας το σχεδιασμό του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Η διαμόρφωση της λεγόμενης «προεδρικής πλειοψηφίας», των 180 βουλευτών, κατέστησε αναγκαία την ένταξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όπως και άλλων κεντρογενών βουλευτών, στην πλειοψηφία.
