Του Παύλου Πολάκη από την Κυριακάτικη Kontra News
Τις μέρες αυτές και με βάση την παγκόσμια εξέλιξη της πανδημίας πληθαίνουν στον δημόσιο λόγο οι παραδοχές πολιτικών, δημοσιογράφων και αναλυτών από όλο το πολιτικό φάσμα σε μια λογική προσχώρησης στα διάφορα μοντέλα κοινωνικού κράτους, ως αδήριτη ανάγκη και δοκιμασμένη συνταγή εξόδου από την κρίση. Το ίδιο και στην Ελλάδα, με εξαίρεση τους γνωστούς κυβερνητικούς «ταλιμπάν» της αγοράς και του εγχώριου laissez-faire, ο δημόσιος προβληματισμός κινείται γύρω από τα δύο σημαντικά προβλήματα του καιρού μας στον αχό της υγειονομικής κρίσης…: αφενός την ουσιαστική θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας ως μοναδικής ασπίδας απέναντι στην επιθετική εξάπλωση του φονικού ιού και αφετέρου την αντιμετώπιση της επερχόμενης ραγδαίας ύφεσης στην οικονομία μέσω επανεκκίνησης με σημαντικές «ενέσεις» δημόσιων επενδύσεων και «ζεστού» κρατικού χρήματος.
Μπορεί λοιπόν όλοι οι σκεπτόμενοι και γνωρίζοντες να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε ένα ενισχυμένο κοινωνικό κράτος και μια κεϋνσιανή φιλολογία, μόνο που δεν είναι όλοι τους «τίμιοι» με την διέξοδο που προτείνουν. Και εξηγούμαι…: οι «βαμμένοι» φιλελεύθεροι που απεχθάνονται κάθε έννοια κρατικής παρέμβασης και δημόσιου χώρου και αγαθού, έχουν στο μυαλό τους ένα κράτος-διασώστη που θα δώσει σε κοινωνία και οικονομία το φιλί της ζωής μέσα στην κρίση και θα εγγυηθεί την επάνοδο της κυριαρχίας των αγορών και του ιδωτικού τομέα την επόμενη μέρα. Τα δε «παράσιτα» γύρω από τους «ιδεολόγους» της αγοράς, ονειρεύονται «αρπαχτές» και «βούτες», όπως είναι μαθημένοι να κάνουν πάντα στις κρίσεις. Τα βλέπουμε αυτά καθημερινά στη συγκυρία που ζούμε…
Αλλά ακόμα και αν μείνουμε (για την οικονομία της συζήτησης) στην κοινή διαπίστωση της ανάγκης για έξοδο από την κρίση με μια ενισχυμένη κρατική παρέμβαση, με σημαντικά αναβαθμισμένους τους τομείς Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας και ουσιαστική στήριξη του εισοδήματος χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων… γεννάται το εύλογο ερώτημα: ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να υλοποιήσουν με επιτυχία ένα τέτοιο σχέδιο; Αυτές που ιστορικά «διαβάζουν» τις κρίσεις ως ευκαιρίες για υποτίμηση της εργασίας και ξαναμοίρασμα της πίτας στο εσωτερικό του επιχειρείν προς όφελος των μεγάλων; Αυτοί που ψελλίζουν στα ευήκοα ώτα της πολιτικής εξουσίας τις θεωρίες της νοσούσης αγέλης στην οικονομία (sic σε καιρούς πανδημίας), ζωγραφίζοντας μια κοινωνική ζούγκλα στην οποία στο τέλος της κρίσης επιβιώνουν μόνο τα «οικονομικά λιοντάρια»; Ή μήπως το αυτονόητα συνετό θα ήταν την επόμενη μέρα να βρίσκονται στο τιμόνι της κοινωνίας και της οικονομίας οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που είναι σάρκα εκ της σαρκός του κοινωνικού κράτους, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης; Ήρεμα ρωτάω…
Δοθέντων αυτών, τίθεται επιτακτικά το παραπάνω δίλημμα στις δυνάμεις της εργασίας στην πόλη και την ύπαιθρο, αλλά και στον μεγάλο στη χώρα μας χώρο της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και του ελεύθερου επαγγέλματος. Ταυτόχρονα, είναι η ώρα για την πολιτική Αριστερά να απομονώσει αισθήματα ηττοπάθειας και φοβικούς ψιθύρους περί συναινετικής αντιπολίτευσης. Να συμβάλει (μαζί με όσους και όσες εκπροσωπεί) για μια μεγάλη και δυσάρεστη έκπληξη για την κυβέρνηση της ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σε περίπτωση που ο τελευταίος υποχρεωθεί κάτω από την πίεση των πραγμάτων να θέσει υπό την λαϊκή έγκριση και με πρόωρες εκλογές την συνέχιση μιας κυβέρνησης, που τόσο «λίγη» φάνηκε στα δύσκολα και τόσο ευάλωτη και ανεκτική αποδείχτηκε σε σκανδαλώδεις παρασιτικές συμπεριφορές.
Με αυτές τις σκέψεις πορευόμαστε για ένα καλύτερο αύριο και ταυτόχρονα τιμάμε και την φετινή εργατική Πρωτομαγιά!
* Ο Παύλος Πολάκης είναι Βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ
