Η, όντως, αλματώδης εξέλιξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αρχικά στην προεδρία της ΝΔ-απ` εκεί που κανείς δεν το περίμενε-και τον περασμένο Ιούλιο στην πρωθυπουργία, έθεσε ξανά το ζήτημα της οικογενειοκρατίας ή, επί το πιο κοσμοπολίτικο, του νεποτισμού.
Μέσω αυτού επανήλθε και το ερώτημα, αν ο νυν πρωθυπουργός θα επιχειρήσει και αυτός, προκειμένου να «αποποιηθεί» την πατρική κληρονομιά, όχι να χρησιμοποιήσει το «ευεργέτημα της απογραφής»-που ισχύει στο Αστικό Δίκαιο-να επιδοθεί σε μια συμβολική «πατροκτονία».
Να επιχειρήσει δηλαδή να χειραφετηθεί από τη βαριά πατρική η οικογενειακή σκιά, υπερβαίνοντας ή και ακυρώνοντας την. Χαρακτηριστικό, στην πρόσφατη πολιτική μας ζωή, είναι το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου, που ο «βαρύς ίσκιος» του πατέρα του και η σύγκριση μαζί του, ήταν καταδικαστική για κείνον. Ο μόνος τρόπος για να το ξεπεράσει, ήταν η βίαιη αποκοπή. Αυτό έγινε, με τον πιο ισχυρό συμβολισμό, στο σημαδιακό Συνέδριο του 1996, όπου κρίθηκε η διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου και όπου ο γιος του ιδρυτή τάχθηκε δημόσια υπέρ του «ορκισμένου αντιπάλου» του πατέρα του, του Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος του το ανταπέδωσε, αρχικά τόσο με τον «προβιβασμό» του σε υπουργό Εξωτερικών, στη συνέχεια δε με την «παράδοση του δαχτυλιδιού» της ηγεσίας, σε μια διαδικασία που παρέπεμπε στις πιο σκοτεινές στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Όμως, επειδή «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», είδαμε τη συνέχεια και την κατάληξη. Γι` αυτό το λόγο και με τελείως διαφορετικούς όρους αξιολογείται η περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ουδείς, ούτε ο πιο χειρότερος εχθρός του, δεν αμφισβητεί, κατ` αντικειμενική κρίση, ότι η πολιτική διαδρομή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, έφερε τη σφραγίδα της δικής του προσωπικότητας, του αυθεντικού και πρωτότυπου πολιτικού αποτυπώματος. Είναι η περίπτωση όπου ο κληρονόμος αποδεικνύεται σαφώς ανώτερος της κληρονομιάς. Γι` αυτό και είχε αρχίσει να την υπερβαίνει, από την εποχή ακόμη που βρισκόταν στην Ενωση Κέντρου, όπου διαμόρφωσε και σε κάποιο βαθμό επέβαλλε τη δική του πολιτική αντίληψη και στρατηγική πρόταση, βασισμένη σε πρωτογενείς αναλυτικές επεξεργασίες και όχι σε δοτές ηγεσίες και «δαχτυλίδια».
Όλα αυτά, άλλωστε, ο ίδιος τα είχε υπερβεί, ήδη από την εποχή της δικτατορίας, για να εξελιχθεί σ` έναν αυθεντικό λαϊκό ηγέτη, που δε βασιζόταν και δεν είχε καμιά ανάγκη, οποιασδήποτε υποθήκης. Η μετεωρική άνοδος του ΠΑΣΟΚ και η κυριαρχική του παρουσία, για πάνω από τρεις δεκαετίες, στην πολιτική ζωή, επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Αρκεί, σε αντιπαραβολή, να υπενθυμίσουμε τη «λαμπρή» πορεία που είχε το «πνευματικό δημιούργημα» του Γιώργου Παπανδρέου, το ΚΙΔΗΣΟ. Ακόμα και οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου είχαν καλύτερη τύχη….
