Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια από τις 7 Μαρτίου του 2004, όταν η ΝΔ κατάφερε, έπειτα από 11 χρόνια, να επανακάμψει στην εξουσία. Ο Κώστας Καραμανλής οδήγησε το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του σε μία συντριπτική νίκη έναντι του «κουρασμένου» από τα σκάνδαλα, την διαφθορά και την διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σαν σήμερα πριν 15 χρόνια. Ήταν τότε που οι οπαδοί του σημερινού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης φώναζαν το περίφημο σύνθημα «Πάρτι/Πάρτι/Στις 7 του Μάρτη», προεξοφλώντας την εκλογική νίκη της ΝΔ.
Πράγματι, το σύνθημα βγήκε αληθινό: ο Κώστας Καραμανλής αναδείχθηκε πανηγυρικά πρωθυπουργός, με άνετη αυτοδυναμία στη Βουλή και, κυρίως, με μία διευρυμένη περίοδο χάριτος και με υψηλές τις προσδοκίες. Μόνο που, όπως έμελλε να αποδειχθεί, το όραμα του Καραμανλή εξαντλείτο στο να οδηγήσει τη ΝΔ στην εξουσία. Όμως, αυτή την εξουσία δεν ήξερε τί να την κάνει.
Κάπως έτσι, ενώ ο τότε πρωθυπουργός απολάμβανε ευρεία κοινωνική αποδοχή και θα μπορούσε να ασχοληθεί με τα πραγματικά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας χρησιμοποιώντας το πολιτικό του κεφάλαιο για να τα λύσει και να αφήσει κάτι πίσω του, προτίμησε την ξεγνοιασιά της καθημερινής διαχείρισης της εξουσίας.
Τα χρόνια πέρασαν και το δόγμα «έλα μωρέ» ή «άσ’ το γι’ αργότερα», έγινε κανόνας της «καραμανλικής» διακυβέρνησης. Η τότε κυβέρνηση θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάποιο εθνικό θέμα. Θα μπορούσε να ασχοληθεί –στα σοβαρά- με το Ασφαλιστικό. Θα μπορούσε να διορθώσει τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας, να ασχοληθεί με το ευρύ έλλειμμα στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών, να δεί γιατί η Ελλάδα δεν παρήγε.
Αντ’ αυτού, ένας πρωθυπουργός κλεισμένος στο Μαξίμου προσπαθούσε να κυβερνήσει βάσει κυλιόμενων μετρήσεων και εφάρμοζε ένα δόγμα στην εσωτερική, αλλά και στην εξωτερική πολιτική: το δόγμα «άσ’ το γι’ αργότερα».
Και κάπως έτσι, μέσα στην άνεση και την χαλαρότητα, φτάσαμε στο 2008. Όταν τα περίφημα spreads άρχισαν να ανεβαίνουν και όταν η φράση «σιγά μη χάσω απ’ αυτόν» σταμάτησε να ακούγεται τόσο συχνά στους διαδρόμους του Μεγάρου Μαξίμου. Άλλωστε, ο κανόνας της φθοράς από την διακυβέρνηση είναι σκληρός και αδόκητος για όλους –και όταν «αυτός» (ήτοι ο Γιώργος Παπανδρέου) οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε μία πανηγυρική νίκη τον Οκτώβριο του 2009 «ρίχνοντας»… 10 μονάδες στον Καραμανλή, φάνηκε ότι ουδείς μπορεί να ξεφύγει από τον κανόνα της φθοράς.
Ομως, τότε ήταν αργά. Τα 5,5 «καραμανλικά» χρόνια που είχαν προηγηθεί είχαν οδηγήσει στον εκτροχιασμό σε όλα τα επίπεδα: οι δημόσιες δαπάνες είχαν ανέβει, οι μισθοί, τα επιδόματα, τα πάντα. Το έλλειμμα είχε ξεφύγει, το χρέος το ίδιο και η Ελλάδα ήδη φαινόταν ως ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης που θα «πλήρωνε» πρώτος την διεθνή οικονομική κρίση που είχε ξεκινήσει τον Σεπτέμβρη του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Γιατί τα σημειώνουμε όλα αυτά; Γιατί τώρα που –επιτέλους- δεν υπάρχουν Μνημόνια, έχει μεγάλη αξία να θυμόμαστε όλοι τα «πώς» και τα «γιατί» που μας οδήγησαν σ’ αυτά, ώστε να μπορέσουμε να τα αποφύγουμε. Γιατί, όπως απέδειξε η ιστορία, από το «πάρτι στις 7 του Μάρτη» του 2004 ως την κηδεία του πρώτου Μνημονίου στις 23 Απριλίου του 2010 μεσολάβησαν μόλις 6 χρόνια.
