Κάτι είχαμε καταλάβει, αλλά ήρθε ο εμβληματικός διανοητής Τομάς Πικετί να το καταστήσει σαφές: όπως αποκαλύπτει το πάντα έγκυρο και εξαιρετικά ενημερωμένο Kreport των Κ. Καλλίτση-Π. Τσίμα, σε μία πολύ εμπεριστατωμένη μελέτη του Global Inequality Lab, που καταρτίστηκε από 100 ερευνητές από όλο τον κόσμο, υποστηρίζει 100 ερευνητών από όλο τον κόσμο, Πικετί αναδεικνύει ότι η πανδημία προκάλεσε έκρηξη των ανισοτήτων: «Περίπου 2.750 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν το 3,5% του παγκόσμιου πλούτου, αντί για το 2,5% που κατείχαν το 1995.
Tα μεγαλύτερα κέρδη απέκτησαν μεσούσης της πανδημίας:
Φέτος, οι υπερπλούσιοι, το 0.01% της ανθρωπότητας, κατέχουν 11% του παγκόσμιου πλούτου, έναντι 10% που κατείχαν το 2020», σημειώνεται στο newsletter, που αναλύει έτι περαιτέρω τους τομείς στους οποίους τεκμαίρεται η όξυνση των ανισοτήτων. Πάντα σύμφωνα με το Kreport, σε ό,τι αφορά το εισόδημα, «το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός ενηλίκου σε τιμές αγοραστικής δύναμης είναι 16.700 ευρώ φέτος και η μέση περιουσία του 72.900 ευρώ. Πίσω, ωστόσο, από τους μέσους όρους, κρύβονται οι τεράστιες ανισότητες: Το μέσο ετήσιο εισόδημα κάποιου που ανήκει στο 10% πλουσιότερο κλιμάκιο είναι 87.200 ευρώ φέτος, ενώ το μέσο εισόδημα του φτωχότερου 50% της ανθρωπότητας είναι μόνο 2.800 ευρώ».
Επίσης, σε ό,τι αφορά στα περιουσιακά στοιχεία, οι ανισότητες είναι κραυγαλέες: «Το πιο φτωχό 50% της ανθρωπότητας κατέχει το 2% του παγκόσμιου πλούτου –πρακτικά, δεν έχουν καμία περιουσία. Αντιθέτως, το πιο πλούσιο 10% της ανθρωπότητας κατέχει το 76% του παγκόσμιου πλούτου. Σε μέσους όρους, το φτωχότερο 50% των ενηλίκων έχουν κατά κεφαλή περιουσία 2.900 ευρώ ενώ το πλουσιότερο 10% έχουν κατά κεφαλή περιουσία 550.900 ευρώ». Σημειώστε, επίσης, ότι βάσει της συγκεκριμένης έρευνας, οι ανισότητες σήμερα έχουν φτάσει στο ίδιο επίπεδο που βρίσκονταν στις αρχές του 20 ου αιώνα.
Δηλαδή, γυρίσαμε στο 1900!
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι, σε μία εποχή που η πανδημία υπενθύμισε σε όλους την αξία του δημοσίου και του κρατικού παρεμβατισμού, η έρευνα αναδεικνύει ότι έχει διευρυνθεί, μεταξύ άλλων, και η ανισότητα μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, σε όφελος του πρώτου, που έχει γίνει πολύ πλουσιότερος σε σχέση με τον δεύτερο. Όλα τούτα δείχνουν ότι η πανδημία δεν είναι γενικώς και αορίστως μία υγειονομική κρίση που αφορά όλους το ίδιο. Αντιθέτως, στο ασφυκτικό περιβάλλον που ο κορωνοϊός έχει δημιουργήσει, δημιουργούνται οι τάσεις της νέας εποχής και ένας νέος κόσμος που ετοιμάζεται να αναδυθεί. Μόνο που, δυστυχώς, αυτός ο κόσμος μοιάζει απελπιστικά με τον κόσμο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
