Σε ενα πρόσφατο ἄρθρο μου ποὺ δημοσιεύθηκε ἀλλοῦ ἔγραψα ὅτι δὲν τολμῶ νὰ διανοηθῶ τὸ τὶ θὰ γίνει ἄν καὶ τοὺτη τὴ φορὰ ἡττηθοῦμε ἀπὸ τοὺς Σκοπιανοὺς. Οἱ πολιτικοὶ μας δυστυχῶς κάνουν κομματικὴ καὶ ὄχι ἐθνικὴ πολιτικὴ. Ἔτσι καὶ μὲ τὸ ζήτημα αὐτὸ λειτουργοῦν σὰν νὰ παίζουν κλοτσοσκούφι. Εἶναι σπεσιαλίστες στὸ νὰ ρίχνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀλλὰ ὄχι νὰ συγκρουστοῦν ὅλοι μαζὶ μετωπικὰ μὲ τοὺς Σκοπιανούς. Ἀκούω τὸν ἀστεῖο ἰσχυρισμὸ ὅτι μᾶς πιέζουν τὸ ΝΑΤΟ καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, φυσικὰ καὶ οἱ ΗΠΑ. Καὶ διερωτῶμαι ἀφελῶς: κοτζάμ ὑπερδυνάμεις τόση ἀνάγκη ἔχουν τὸ σκοπιανὸ κρατίδιο; Θὰ θυσιάσουν καὶ πάλι σὰν ἀμνὸ τὴν Ἑλλάδα; Ἀκούω ὅτι φοβοῦνται τὴν τουρκικὴ διείσδυση. Ἀλλ’ αὐτὴ, ὅπως δείξαμε σὲ προγενέστερα ἄρθρα, ὑπῆρχε καὶ ἐπὶ Γιουγκοσλαβίας, θὰ ὑπάρχει καὶ ἐπὶ ΝΑΤοκρατίας. Τὸ ἴδιο θὰ ἰσχύσει καὶ γιὰ τὴν Ἀλβανία. Ἀλλὰ τὶ θὰ γίνει στὴ χώρα μας, ἄν οἱ ἐπιτήδειοι Σκοπιανοὶ πετύχουν καὶ τούτη τὴ φορὰ νὰ ἀξιοποιήσουν τοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς σὰν «χρήσιμους ἠλίθιους», ὅπως εἶπε ὁ Λένιν καὶ ἐπανέλαβε ὄχι ὁ Ἄδωνις ἀλλὰ ὁ Στάλιν; Ἔν πρώτοις τὰ ὑπάρχοντα κόμματα θὰ κονιορτοποιηθοῦν ἀπὸ τὴν ἀναμεταξύ τους διαμάχη ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ λαϊκὴ ἀγανάκτηση ποὺ λίγο μετὰ ἀπὸ κάποιες εὐφρόσυνες δηλώσεις θὰ ξεσπάσει.
Τοῦτο ποσῶς μὲ δυσαρεστεῖ, ἄλλο εἶναι ποὺ μὲ ἀνησυχεῖ. Εἶναι σφόδρα πιθανὸ νὰ σχηματισθεῖ κόμμα Μακεδονικὸ ποὺ θὰ μὰχεται ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἑλλάδος τὸν «Μακεδονισμὸ» τῶν Σκοπιανῶν στὸ ἐξωτερικὸ ἀλλὰ καὶ τῶν λακέδων τους ἐντὸς τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ἄν μείνει τὸ ζήτημα μέχρις ἐδῶ, ἔχει –κατὰ κάποιον τρόπο– καλῶς. Τὸ χειρότερο θὰ εἶναι ἄν τοῦτο τὸ κόμμα καλλιεργεῖ σιγὰ-σιγὰ ἕναν αὐτονομισμὸ, ὥστε σὲ μιὰ δεδομένη χρονικὴ στιγμὴ νὰ προκύψει νέο κράτος μὲ τὸ ὄνομα Μακεδονία. Ποιὸς θὰ τολμήσει νὰ ἀρνηθεῖ στοὺς πραγματικοὺς Μακεδόνες ποὺ κατοικοῦν στὰ ἐδὰφη τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας νὰ φέρει τὸ κράτος τους ἕνα τέτοιο ὄνομα; Ἄν τοῦτο μελλοντικὰ γίνει ἐπιτευκτὸ, τότε ἡ Ἑλλὰς περιορίζεται στὰ ὅρια τῆς Μελούνας, ἀπομονώνεται ἡ Θράκη μας ποὺ θὰ γίνει μεζὲς τῆς Τουρκίας, ἀπομονώνεται ἡ Ἤπειρος καὶ παρέχεται ἡ εὐχέρεια στοὺς Ἀλβανοὺς νὰ τὴν ἀπορροφήσουν, κάτι ποὺ τὸ καλλιεργοῦν συστηματικὰ καὶ μάλιστα ὄχι κρυφὰ. Ἀλλὰ καὶ μιὰ αὐτόνομη Μακεδονία, ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἄν μάλιστα πέσουν χρὴματα πολλὰ, εἶναι πολύ εὔκολο μελλοντικὰ νὰ συνενωθεῖ μὲ τὴν ἄλλη, τὴν δῆθεν Βόρεια «Μακεδονία». Κάτι τέτοιο καλλιεργεῖται ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὴ Θεσσαλονίκη, μὲ τὴν προοπτικὴ ἡ Νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ νὰ γίνει πρωτεύουσα τῆς Βαλκανικῆς καὶ νὰ «ξεσκίσει» τὴν Ἀθήνα! Συχνὰ στὴ Βόρειο Ἑλλάδα ἔχω ἀκούσει ὅτι γιὰ ὅ,τι κακὸ συμβαίνει στὸ Βορρᾶ, φταίει τὸ «Κράτος τῶν Ἀθηνῶν». Καὶ ὅμως ἡ δύστυχη Ἀθήνα στὴ μεταπολεμικὴ περίοδο δὲν ἔβγαλε κανέναν ἐκ καταγωγῆς πρωθυπουργὸ, μὲ ἐξαίρεση τὸν μικρᾶς πρωθυπουργικῆς διάρκειας Γ. Ράλλη. Ἀντίθετα τὴ σημερινὴ μορφὴ τῆς Ἑλλάδος διαμόρφωσαν δύο Μακεδόνες πολιτικοὶ – θεῖος καὶ ἀνεψιὸς. Ὁ θεῖος μάλιστα ὀνομάστηκε καὶ «ἐθνάρχης»! Ὅταν μποροῦσε νὰ δώσει λύση στὸ Σκοπιανὸ, δὲν τὸ τόλμησε μὲ τρόπο σθεναρὸ ἀλλὰ καὶ ὅταν τόλμησε, δὲν μποροῦσε. Τὸ πουλὶ εἶχε πετάξει.
Τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι γιὰ τὴν ὅποια ἀποτυχία τὴν εὐθύνη θὰ φέρει ἡ Νέα Ἀριστερὰ ἤ ὅποια ἄλλη Ἀριστερὰ καὶ ὄχι ἀποκλειστικὰ ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἀφοῦ ἐπιφανῆ στελέχη της ἀπὸ παλιὰ ἔχουν ταχθεῖ ἀναφανδὸν ὑπέρ τοῦ δικαιώματος τῶν Σκοπιανῶν νὰ αὐτοπροσδιορίζονται σὰν Μακεδόνες. Ἔτσι τὸ λάθος ποὺ ἔκανε ἐν τῇ γενέσει του τὸ ΚΚΕ (τότε ΚΕΜΕ) ποὺ ἀποδέχθηκε ὑποτακτικὰ τὸν ὅρο τῆς Γ΄ Διεθνοῦς περὶ αὐτονομίας τῆς Μακεδονίας, λάθος ποὺ τὸ πλήρωσε βαριὰ τὸ ἱστορικὸ κόμμα καὶ τὸ πληρώνει ἀκόμα, θὰ τὸ πληρώσει καὶ ἡ ἐκάστοτε ἐμφανιζόμενη Ἀριστερὰ μὲ ὅ,τι πρόσημο βὰζει μπροστὰ.
Τὰ ἐθνικὰ θέματα – ἔστω κι ἄν τὰ θάβουμε προσωρινὰ μὲ κάποιες εὐκαιριακὲς λύσεις, γίνονται φαντάσματα καὶ φέρνουν τὶς διαλύσεις. Ποσῶς μὲ ἐνδιαφέρει –ἐπαναλαμβάνω– ἄν διαλυθοῦν τὰ ὑπάρχοντα κόμματα ποὺ εἶναι ἀποφύσεις παλαιότερων πολιτικῶν σχηματισμῶν. Ὅμως αὐτὸ ποὺ μὲ πονᾶ εἶναι ἡ διάλυση τῆς Ἑλλάδος, ποὺ σὲ ὅλη τὴν ἔκτασὴ της εἶναι σπαρμένη μὲ τὰ κόκκαλα τῶν πιὸ ὡραίων παιδιῶν της. Ἐμεῖς ποὺ γαλουχηθήκαμε μὲ τὸν Μακρυγιάννη δὲν θέλουμε νὰ ξαναγίνει ὁ τόπος αὐτὸς –κατὰ τὴ ρήση ἐκείνου–«παλιόψαθα τῶν Ἐθνῶν».
