Σπευδω να διευκρινίσω ότι δεν αποτελεί αιχμή κατά των Ελλήνων δημόσιων υπαλλήλων, που είναι οι παππούδες μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, τα ξαδέρφια μας, οι κουμπάροι μας, οι γείτονές μας.
Αποτελεί αιχμή μόνο προς τις κυβερνήσεις για τις επιλεκτικές ευαισθησίες προς τη συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων, προς τη συμπαθή κατηγορία των δημόσιων υπαλλήλων, και όχι εξίσου και προς την τάλαινα κατηγορία των ιδιωτικών υπαλλήλων, οι οποίοι είναι κατά κανόνα παραγωγικότεροι και αποδεδειγμένως τα κορυφαία θύματα της οικονομικής κρίσης και των οικονομικών επιλογών όλων των κυβερνήσεων μετά το 2009. Η πρόκληση είναι ότι το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής αποφάσισε την εφαρμογή νέας πολιτικής για τη ρύθμιση των στεγαστικών και επισκευαστικών δανείων που έχουν χορηγηθεί σε 145.000 δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η νέα αυτή πολιτική περιλαμβάνει ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες που έχουν προβλήματα εξυπηρέτησης των δανείων τους, με πάγωμα του επιτοκίου και δυνατότητα καταβολής μειωμένων δόσεων έως και για διάστημα τριών ετών, και , παράλληλα, επιβράβευση των συνεπών δανειοληπτών.
Είναι, λοιπόν, ουρανομήκης πρόκληση η απόφαση, διότι θα έπρεπε να συνοδευόταν ή να προηγούνταν μάλιστα μία ανάλογη πολιτική και για τους δανειολήπτες ιδιωτικούς υπαλλήλους για πολλούς λόγους:
Πρώτον, δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν προβλήματα εξυπηρέτησης των δανείων αυτών, τα οποία μάλιστα έχουν χορηγηθεί με ευνοϊκότερους όρους!
Δεύτερον, η στρατιά των νέων εκατοντάδων χιλιάδων δημιουργήθηκε μετά το 2009 αποκλειστικά σχεδόν μόνο από τους δύσμοιρους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Τρίτον, από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και της μελέτης καθηγητών κ.κ. Τάσου Γιαννίτση και Σταύρου Ζωγραφάκη που παρουσιάσθηκε τον περασμένο Μάιο και εξετάζει την τελευταία εξαετία με έμφαση στην περίοδο 2008-2012, προκύπτει ότι το «μάρμαρο» της κρίσης πλήρωσε κυρίως ο ιδιωτικός τομέας. Συγκεκριμένα, από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος προκύπτει ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκαν κατά 20,7% και μόνο στον τραπεζικό τομέα 23,3%, όταν στο στενό Δημόσιο οι περικοπές ήταν 12,4%. Εάν μάλιστα ληφθούν υπόψιν οι αυξήσεις που πήραν οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα χρόνο πριν (το 2009), τότε η συνολική μείωση των μισθών στο Δημόσιο υπολογίζεται σε 7,8% όταν στον ιδιωτικό τομέα είναι 18,5%. Η διαπίστωση αυτή γίνεται πιο τραγική, διότι οι μειώσεις αυτές αφορούσαν κυρίως τους κατώτατους μισθούς και μάλιστα του ιδιωτικού τομέα.
Αλλά θα χρειαστεί να συνεχίσουμε στο αυριανό μας σχόλιο.
