Στα τέλη του 1982, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η «κυβέρνηση της Αλλαγής», φέρνει νομοσχέδιο με το οποίο καταργούσε τους γενικούς διευθυντές, σε όλη την κλίμακα του δημοσίου.
Στις έντονες αντιδράσεις από τη ΝΔ, που βρισκόταν πλέον στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η απάντηση ήταν πως η συγκεκριμένη δομή, στην υπηρεσιακή ιεραρχία, είχε μετατραπεί, ύστερα από τη μακρόχρονη κυριαρχία της συντηρητικής παράταξης, σε οιονεί κομματικό φέουδο. Γι` αυτό και δεν αντικαταστάθηκαν από κάποια αναρρύθμιση της υπηρεσιακής δομής, αλλά με την προσθήκη μιας ακόμη πολιτικής βαθμίδας, με τους ειδικούς γραμματείς, που διορίζονταν ομοίως από την κυβέρνηση.
Επειδή, λοιπόν, εσχάτως, πολλοί έχουν πάθει αμνησία, ή επιδεικνύουν επιλεκτική μνήμη, η παραπάνω ιστορία, θυμίζει ότι το πρόβλημα της «κατάκτησης της εξουσίας», πέραν της απλής κατοχής κυβερνητικών αξιωμάτων, είναι τόσο παλιό, όσο και οι «αμαρτίες» ορισμένων. Σε ότι τουλάχιστον αφορά τη νεότερη ιστορία του τόπου, τέθηκε, μετά τις τραυματικές εμπειρίες που προηγήθηκαν, στις αρχές της δεκαετίας του `50, με την κυβέρνηση Πλαστήρα. Τότε που ένα παραθεσμικό σύστημα εξουσίας, με αμερικανική επίνευση, υπονόμευε συστηματικά βασικές πτυχές του κυβερνητικού προγράμματος, με σημείο αιχμής τα λεγόμενα «μέτρα ειρηνεύσεως».
Το ίδιο «έργο» επαναλήφθηκε όταν επανήλθε η προοδευτική παράταξη, ενωμένης υπό τη σημαία της Ενωσης Κέντρου. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνει μετέωρη και αυτή η απόπειρα «δημοκρατικής άνοιξης».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που «έζησε στο πετσί» του την εκ των έσω υπονόμευση εκείνου του εγχειρήματος, φρόντισε ώστε να μην πάθει τα ίδια. «Θωράκισε» το κόμμα του, κατ` αρχήν, ώστε να μη λειτουργήσει ως «δούρειος ίππος», την κρίσιμη στιγμή. Όταν δε ανέλαβε την κυβέρνηση, φρόντισε, ακριβώς, μέσω της παρέμβασης που αναφέραμε, να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας». Παρ` ότι δε είχαν εξαλειφθεί οι ισχυροί «νοσογόνοι» παράγοντες, της προδικτατορικής περιόδου, υπήρξαν περιπτώσεις, ακόμη και τότε, που ανιχνεύονταν μηχανισμοί, που λειτουργούσαν αποσταθεροποιητικά, αν μη τι άλλο. Ειδικά η περίοδος 1985-89 προσφέρει αρκετά παραδείγματα, ακόμη και παρεμβάσεων του υπερατλαντικού παράγοντα.
Το «σκάνδαλο Κοσκωτά», για όσους το βίωσαν, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η πιο οργανωμένη προσπάθεια υπονόμευσης, της εκλεγμένης κυβέρνησης. Μπορούμε να συνεχίσουμε και με πιο πρόσφατα παραδείγματα, για όσους ενδιαφέρονται…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
