Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Αποτελεί αξίωμα στην πολιτική, αλλά και στη ζωή: σημασία δεν έχει μόνο τί είδους κριτική διατυπώνεται, αλλά και ποιος τη διατυπώνει. Αυτό, λοιπόν, το αξίωμα ήρθε και πάλι στην επιφάνεια μαζί με μία ξεχασμένη επιστολή: την επιστολή που έστειλε το 2005 ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, για το Μακεδονικό. Σε αυτή, ο τότε πρωθυπουργός εμφανίζεται να «συζητεί» την εκδοχή «Μακεδονία-Σκόπια». Και αυτό έτσι, νέτα σκέτα: ούτε erga omnes, ούτε συνταγματική αναθεώρηση, ούτε τίποτα. Στην ίδια επιστολή δεν υπάρχει κουβέντα για την αναθεώρηση του Συντάγματος της γείτονος, ενώ στο κείμενο ο τότε πρωθυπουργός εμφανίζεται να αποδέχεται –ή, τουλάχιστον, να κουβεντιάζει- το ενδεχόμενο να ονομάζουν οι τρίτες χώρες όπως θέλουν τη Βόρεια Μακεδονία.
Η αποκάλυψη ήρθε στην δημόσια σφαίρα δύο μόλις ημέρες μετά την –προσεκτική, είναι η αλήθεια- κριτική που διατύπωσε δημοσίως ο Κώστας Καραμανλής στην κυβέρνηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο πρώην πρωθυπουργός, που μίλησε έπειτα από 10 χρόνια και δεν βρήκε ούτε μία «συγγνώμη» για το οικονομικό και δημοσιονομικό χάος που άφησε φεύγοντας, κατηγόρησε την παρούσα κυβέρνηση ότι «δεν αξιοποίησε το κεκτημένο του Βουκουρεστίου». Βεβαίως, το πώς είναι δυνατόν να «θεοποιείται» το Βουκουρέστι, όταν εκεί απλώς επιβεβαιώθηκε το αδιέξοδο στο Μακεδονικό, είναι μία ερώτηση στην οποία μόνο «καραμανλικοί» μπορούν να απαντήσουν.
Επιστροφή στα δικά μας: σημασία, λοιπόν, δεν έχει μόνο τί κριτική διατυπώνεται, αλλά και ποιος διατυπώνει την κριτική αυτή: Ο Κώστας Καραμανλής –και μέσω αυτού η κυβέρνηση της ΝΔ- εμφανίζονταν «ανοιχτοί» να αποδεχθούν λύση χωρίς σύνθετη ονομασία, με μόνο μία… «παύλα» μετά το «Μακεδονία». Και, μάλιστα, χωρίς αλλαγές στο Σύνταγμα, αλλά και χωρίς δέσμευση προς τρίτες χώρες πώς θα αποκαλούν την γείτονα χώρα. Μία τρύπα στο νερό, δηλαδή.
Φυσικά, αυτή η αποκάλυψη είναι η κορυφή του παγόβουνου: στο παρελθόν, όσοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα γνωρίζουν πολύ καλά ότι πολλές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν κουβεντιάσει τα πάντα, δημιουργώντας «προηγούμενα» και «κεκτημένα» για την άλλη πλευρά. Υπήρξε πρωθυπουργός που διοργάνωνε την εξ επιβολής λύση του Μακεδονικού με αναγνώριση του ονόματος «Μακεδονία» στον ΟΗΕ, υπήρξε υπουργός που έλεγε ότι «το Νέα Μακεδονία είναι μια χαρά», υπήρξε κυβέρνηση που διαπραγματευόταν μόνο το μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας όνομα, δηλώνοντας ότι δεν την ενδιαφέρει πώς θα ονομάζεται αυτή η χώρα διεθνώς από τις τρίτες χώρες.
Κοντολογίς, η επιστολή Καραμανλή στον Μπους το 2005 απλώς υπενθυμίζει ότι η Συμφωνία που έφτιαξε, λέξη προς λέξη, ο Νίκος Κοτζιάς και διαπραγματεύθηκε σκληρά με τον τότε βορειομακεδόνα ομόλογό του, Νίκολα Ντιμιτρόφ, είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να συνομολογηθεί. Αυτή η Συμφωνία, την οποία βρέθηκαν δύο θαρραλέοι πρωθυπουργοί, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ, να σηκώσουν στους ώμους τους μαζί με το βαρύ πολιτικό κόστος που οι «Πρέσπες» συνεπάγονταν, είναι ένα διπλωματικό αριστούργημα. Ένα αριστούργημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και ετεροβαρές υπέρ της Ελλάδας.
Τούτου δοθέντος, ευτυχώς που επιτέλους ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε τον λογαριασμό από τον Κώστα Καραμανλή και τους όψιμους «μακεδονομάχους». Ευτυχώς που ο ΣΥΡΙΖΑ ζητεί εξηγήσεις από τη ΝΔ. Ευτυχώς που ο Τσίπρας ζητεί από την αξιωματική αντιπολίτευση να πει μία συγγνώμη στον ελληνικό λαό. Γιατί οι «Πρέσπες» είναι μία τόσο άρτια και ολοκληρωμένη συμφωνία, που το κυβερνών κόμμα δεν πρέπει να σηκώνει ούτε μύγα στο σπαθί του. Ειδικά από εκείνους που κάνουν οψίμως κριτική, ενώ στο παρελθόν υπέγραφαν επιστολές από τις οποίες αποκαλύπτεται ότι ετοιμάζονταν να δώσουν στους πάντες τα πάντα.
