Ουδέν κρυπτόν υπό τα… social

Το θέμα μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, αλλά έρχεται η πραγματικότητα να το επιβεβαιώσει διαρκώς: ακόμη κι όταν μία κυβέρνηση έχει σχεδόν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ με το μέρος της και δεν ασκείται από τα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια ούτε ο στοιχειώδης έλεγχος που υποτίθεται ότι θεραπεύει η δημοσιογραφία, ουδείς εκ των κυβερνώντων μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. 

Βλέπετε, πλέον η επικοινωνία είναι πολύ πιο εύκολη από το παρελθόν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συγκροτούν ένα μεγάλο και εξαιρετικά πρακτικό μαζικό «καφενείο». Μπορεί ο καθένας να συμμετέχει στον μεγάλο δημόσιο διάλογο του ευρύτερου κοινωνικού σώματος είτε από την άνεση του σπιτιού του, είτε «με το πάτημα ενός κουμπιού», που έλεγαν παλιά οι διαφημίσεις, από το «έξυπνο» κινητό του. 

Και κάπως έτσι, δημιουργούνται τάσεις. Τάσεις που γίνονται «κύματα» και κύματα που γίνονται «τσουνάμι» και πυροδοτούν εξελίξεις: μόνο το περασμένο σαββατοκύριακο, το είδαμε με δύο περιστατικά, που αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ίσως δε θα είχαν προκληθεί εξελίξεις. Την ώρα που τα κυρίαρχα ΜΜΕ επικεντρώνονταν στους «ανεύθυνους επαναστάτες» της Κυψέλης που επετίθεντο σε αστυνομικούς, η συγκλονιστική καταγγελία για την ακραία αστυνομική βία που εφαρμόστηκε στην πλατεία Αγίου Γεωργίου έφτασε, μέσω των social media, απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα. 

Επίσης, δεν χρειάστηκε ούτε ένα 24ωρο προκειμένου να αποσυρθεί άρον άρον το ατυχούς έμπνευσης σποτ με τον -σπουδαίο, σε κάθε περίπτωση- ηθοποιό Χρήστο Λούλη, που αναπαρήγαγε σεξιστικά πρότυπα άλλων εποχών. 

Μία εβδομάδα νωρίτερα, επίσης μέσω των social media, το Μαξίμου είχε υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες περί υποκρισίας και να αποσύρει άρον άρον την ακύρωση της απόφασης για αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων της Marfin. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, ο… χαμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν εκείνος που οδήγησε στην απόσυρση των voucher της ντροπής, τα «Σκόιλ Ελικικού» και τα άλλα κορακίστικα. Για να μην θυμηθεί κανείς την αποπομπή Διαματάρη…

Όλα αυτά συγκροτούν μία νέα πραγματικότητα, που χτυπά «καμπανάκια» σε δύο ξεχωριστούς αποδέκτες: αφενός στην κυβέρνηση, η οποία οφείλει να γνωρίζει ότι η μιντιακή «ασυλία», δε θα την γλιτώσει από την κριτική. Αφετέρου στα παραδοσιακά ΜΜΕ, που όταν παραιτούνται από τον σκοπό της ύπαρξής τους, τότε και σε κύρος χάνουν, αλλά και εμφανίζεται κάποιος άλλος να αναπληρώσει το κενό.