Oταν ταπεινώνονται και οι ισχυροί…

Στην Ελλάδα, την έχουμε την συνήθεια να σαγηνευόμαστε από την λάμψη της εξουσίας, από την εικόνα του ισχυρού. Έτσι, βλέπουμε κάθε τόσο να λάμπουν τα μάτια των (εκάστοτε) αντιπολιτευόμενων όταν π.χ. ο σκοτεινός ιππότης Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε ταπεινώνει την (εκάστοτε) Κυβέρνηση περνώντας σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις κόκκινες γραμμές της, όταν η Γερμανία αποδεικνύει πόσο η “Ευρώπη” έχει γίνει de facto  Γερμανική και χώρες π.χ. σαν την Γαλλία θεραπαινίδες της, ή πάλι όταν το ΔΝΤ τα ψέλνει στους ως άνω Γερμανούς και την μονομανία της λιτότητας με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για την οικονομική αγραμματοσύνη τους.

Προσέξτε όμως, πώς καμιά φορά ταπεινώνονται και οι πλέον ισχυροί. Δεν το δανειζόμαστε από το βιβλικό “και ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται“. ούτε θα παραπέμψουμε στο ότι οι Αθηναίοι που δίδαξαν στους Μηλίους τι θα πει “συσχετισμοί ισχύος” (κατά την Θουκυδίδεια αφήγηση) σφάζοντάς τους μετά από ωραία ανταλλαγή δημηγοριών, οι ίδιοι βρέθηκαν αργότεροι ηττημένοι. ούτε θα αναφερθούμε στο πώς η υπερφίαλη και επιθετική Γερμανία δεν ηττήθηκε μόνο σε δυο παγκόσμιους πολέμους, αλλά και είδε την οικονομία του πείσματος και της δογματικής προσέγγισης να ξηλώνεται. Αλλά, δείτε κι εσείς λίγο τι αληθινά συμβαίνει στην τωρινή προεκλογική Γερμανία.

Η ίδια η Ανγκελα Μέρκελ, η Mutti που αναγορεύουμε συχνά σε “εφετείο απέναντι στις διεκδικήσεις τύπου Σάϋλωκ απο πλευράς Σώϋμπλε, στην πρόσφατη κομματική σύνοδο των Χριστιανοδημοκρατών χρειάστηκε να υποχωρήσει προτροπάδην μπροστά τους εσωκομματικούς της αντιπάλους στο συμβολικό, αλλά και πολιτικά επικίνδυνο ζήτημα της διπλής ιθαγένειας των παιδιών μεταναστών που ζουν στην Γερμανία. Μην νομίσετε ότι τους Γερμανούς πολιτικούς  τους καίει τόσο η ανθρωπιστική/πολιτισμική διάσταση του αν οι Τούρκοι μετανάστες θα μπορούν να “κληροδοτούν” στα παιδιά τους την καταγωγή τους (αυτό είναι το διακύβευμα): κρίνεται όμως εκεί η συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών και το ύφος της προεκλογικής εκστρατείας του 2017 και η αυριανή σύνθεση της Γερμανικής Κυβέρνησης: αν πάει το CDU της Μέρκελ πιο δεξιά στα κοινωνικά, τι θα κάνει η “αδελφή” CSU της Βαυαρίας, και πώς θα επηρεασθεί – αδυνατίζοντας ή μήπως ενισχυόμενο κι άλλο ; – το σκληρότερο δεξιό AfD; Μήπως μετεκλογικά οι δυνάμεις της CDU πάνε τόσο πίσω, ώστε χρειαστεί κι άλλος εταίρος στην Κυβέρνηση συνασπισμού (οι Πράσινοι; οι νεκραναστημένοι Φιλελεύθεροι;). Ή μήπως ακριβώς με την απομάκρυνση των Σοσιαλδημοκρατών, που εδώ και καιρό κυοφορείται, και με το “άδειασμα” της Χριστιανοδημοκρατίας προς τα δεξιά/AfD, προκύψει ένα σχήμα Rot/Rot/Gruen, δηλαδή διακυβέρνησης στα αριστερά με SPD, Αριστερά και Πρασίνους. Αυτά που εμείς θα τα θεωρούσαμε συναρπαστικά αφηγήματα, σε μια πολιτικά απολιθωματική Γερμανία λειτουργούν φοβιστικά – όθεν και η υποταγή της Mutti Ανγκελα τις ακραιότερες φωνές στο κόμμα της.

Αλλά και ο σκοτεινός ιππότης Σώϋμπλε – ο οποίος επ’ εσχάτων περισσότερο θυμίζει πονηρό Βαλκάνιο μικροπολιτικό – ήδη αντιμετωπίζει κάτι σαν “εξέγερση” στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, απ’ εκείνους τους βουλευτές του δικού του κόμματος οι οποίοι έχουν δέσει κόμπο στο μαντήλι την συμμαχία του ΔΝΤ στο Ελληνικό Πρόγραμμα και τώρα, που αυτή δεν επιτυγχάνεται, απειλούν να εκτροχιάσουν το όλο Πρόγραμμα. Θα χρειαστεί να προσέρχεται ικέτης στους δικούς του για να μην χρεωθεί ένα αδιέξοδο.

[Όσο για το ΔΝΤ, αυτό  μένει με το στίγμα εκείνου που παίρνει την σωστή τεχνοκρατικά θέση, την διακηρύσσει – κι ύστερα κάμπτεται υπό την πίεση της πολιτικής ανάγκης των ισχυρών].

Δεν τα καταγράφουμε αυτά ως θετικά ή υποβοηθητικά της ελληνικής θέσης. Αντίθετα, αν οδηγήσουν σε εκτροχιασμό εμείς θα την πληρώσουμε. αν όχι, εμείς θα έχουμε υποχωρήσει, άρα και επιβαρυνθεί. Όμως, να, βαρεθήκαμε την λάμψη τα μάτια όσων χαίρονται την επικράτηση των ισχυρών – ακόμη κι αν την πληρώνουν!