Υποτίθεται ότι η πανδημία του κορωνοϊού, αλλά και όσα υπέστημεν όλοι –ή, τελοσπάντων, σχεδόν όλοι- τα ταραγμένα «μνημονιακά» χρόνια θα ήταν ένα μάθημα για τα λάθη που δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Ωστόσο, σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση, αλλά και τους όρους υπό τους οποίους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος, το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει είναι πως, αντί τα παθήματα να γίνονται μαθήματα, ξεχνιούνται εύκολα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα όσα υπονόησε προχθές ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του STAR. Ο πρωθυπουργός επανέλαβε μεν ότι και ο ίδιος επαναπροσδιόρισε τις πολιτικές του προτεραιότητες λόγω κορωνοϊού και πως θα φτιάξει ένα «νέο ΕΣΥ», αλλά αμέσως μετά επανήλθε σε όσα προέβλεπε το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ: ότι, δηλαδή, αντί το κράτος να αγοράσει διαγνωστικά μηχανήματα και να εξοπλίζει τα νοσοκομεία, θα μπορούσε να αγοράζει υπηρεσίες και να δίνει τις δουλειές στους ιδιώτες. Όλα αυτά, ενώ ακόμη είναι νωπά τα εγκώμια στο δημόσιο σύστημα υγείας…
Αλλά και στα οικονομικά, τα παθήματα έχουν ήδη ξεχαστεί: όταν ο ίδιος υπουργός Εργασίας, επί κυβέρνησης Σαμαρά, οδήγησε σε βίαιη εσωτερική υποτίμηση τον κόσμο της εργασίας ελαστικοποιώντας εργασιακά δικαιώματα και ρίχνοντας τον κατώτατο μισθό, η αγορά εργασίας μεταβλήθηκε σε ζούγκλα. Η ίδια η πραγματικότητα διέψευσε όσους ισχυρίζονταν ότι «με την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας θα σωθούν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας» και απλώς, πολλοί επιχειρηματίες βρήκαν ευκαιρία να κρατήσουν περισσότερα για τον εαυτό τους, στερώντας τα από τους εργαζόμενούς τους. Τώρα πάλι τα ίδια: το ίδιο υπουργείο και ο ίδιος υπουργός, όπως επίσης και η κυβέρνηση κεντρικά, ισχυρίζεται ότι με την εκ περιτροπής εργασία και τα άλλα «κόλπα», θα σωθούν οι θέσεις εργασίας. Και όσο οι εργαζόμενοι σκέφτονται πόσο θα τους κοπεί ο μισθός, κάποιοι εργοδότες θα τρίβουν τα χέρια τους σκεπτόμενοι ότι ήρθε η ώρα να φουσκώσει ο λογαριασμός στην Ελβετία ή να αγοράσουν ένα ακόμη εξοχικό.
Μια απ’ τα ίδια και σε ό,τι αφορά τη «μεγάλη εικόνα» της οικονομίας: ενώ αποδείχθηκε την περίοδο των μνημονίων ότι ο μόνος δρόμος απόκρουσης της βαθιάς ύφεσης –τουλάχιστον σε μία οικονομία με το ελλειμματικό παραγωγικό μοντέλο της ελληνικής- είναι η τόνωση της ζήτησης, η κυβέρνηση δίνει ψίχουλα και κατηγορεί όσους τής ασκούν κριτική για «λεφτόδεντρα». Αφήστε που ορισμένοι καλοβλέπουν και το σενάριο της μείωσης των μισθών στο Δημόσιο –δηλαδή άλλο ένα χτύπημα στη ζήτηση από τους μόνους «σίγουρους» καταναλωτές…
Συμπέρασμα: η ελληνική Δεξιά δεν μαθαίνει από τα λάθη της. Αντιθέτως, επιμένει στις δικές της προτεραιότητες, ακόμη κι όταν η πραγματικότητα τις διαψεύδει. Και έτσι επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται για ιδεολογία, αλλά για ιδεοληψία.
