Για μία ολόκληρη δεκαετία, ο ευρωπαϊκός Νότος καιγόταν: παρότι οι εύθραυστες οικονομίες της Ευρωζώνης άρχισαν να κλυδωνίζονται μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το Σεπτέμβρη του 2008, στον ευρωπαϊκό Βορρά δεν είδαν την διάχυση της κρίσης, ούτε την παγκοσμιοποίηση: είδαν μόνο τους «τεμπέληδες Έλληνες», το «πλυντήριο μαύρου χρήματος στην Κύπρο», τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα της Ισπανίας, το δυσθεώρητο χρέος της Ιταλίας ή το ανταγωνιστικό έλλειμμα της Πορτογαλίας.
Έτσι, με τις βολικές ταμπέλες για τους Νότιους, οι Βόρειοι της Ευρώπης πορεύθηκαν με το «δόγμα Σόιμπλε». Έμειναν, δηλαδή, κολλημένοι στους σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες, έβλεπαν ολόκληρες κοινωνίες να βυθίζονται στην ανέχεια, την κρίση, την ανεργία και το σκότος, αλλά ουδέποτε σκέφτηκαν να χαλαρώσουν τη στάση τους. Αντιθέτως, η γερμανική προτεσταντική ηθική τους δεν τούς το επέτρεπε: θεωρούσαν πως όποιος βλέπει την οικονομία του να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο κάποιο λάθος έχει κάνει. Και οι ίδιοι αναλάμβαναν, ως άλλοι ιεροεξεταστές, να «εξαγνίσουν» τους Νότιους και να εξολοθρεύσουν την τάση τους για χρέη, ελλείμματα, ούζο και συρτάκι. Η τιμωρία είχε «προαπαιτούμενα», όρους, εκβιασμούς, δημοσιονομική ασφυξία, ακόμη και κλειστές τράπεζες.
Έλα, όμως, που η Ιστορία κύκλους κάνει. Έλα, όμως, που η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο σε «κανόνια» τεράστιων χρηματοπιστωτικών κολοσσών, όπως η Lehman Brothers, αλλά και στο πώς «ταξιδεύει» από χώρα σε χώρα ο κορωνοϊός. Τώρα, λοιπόν, όλες οι ευρωπαϊκές οικονομίες ζορίζονται. Τώρα, όλες οι τράπεζες αντιμετωπίζουν κίνδυνο διαχείρισης των κόκκινων δανείων. Πολλές επιχειρήσεις δεν ξέρουν αν έχουν «αύριο» και στην Ευρώπη όλοι συζητούν έκτακτα μέτρα για τον λόγο αυτό. Και, ω του θαύματος, αυτή τη φορά, είναι όλα στο τραπέζι: η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, τα κρατικά «μπαζούκας» με δημόσιο χρήμα για να κρατηθούν όρθιες τράπεζες και λοιπές επιχειρήσεις, αλλά και η ενίσχυση των οικονομιών που ήδη νοσούν για τον κορωνοϊό. Με άλλα λόγια, αυτή τη φορά, που ο κορωνοϊός δεν αφορά μόνο τους Νότιους αλλά τους πάντες, στον ευρωπαϊκό Βορρά συζητούν τα πάντα. Συζητούν όλα όσα δεν δέχονταν καν να τεθούν στο τραπέζι, όταν νοσούσε από την οικονομική κρίση η νότια Ευρώπη. Κοντολογίς, έπρεπε να φτάσει ο κορωνοϊός ως την αυλή του Σόιμπλε για να πεταχθεί στον κάλαθο των αχρήστων το δόγμα της δημοσιονομικής ορθοδοξίας, που μας καταδίκασε σε μία δεκαετία γεμάτη πόνο και δύο γενιές χαμένες.
