Ευτυχώς, υπό κάποιαν έννοια, που έφθασε η Μεγάλη Εβδομάδα και ανακόπηκαν οι ενθουσιώδεις σκηνοθεσίες (με τις αναλογούσες διαρροές κοκ) για την πορεία των διαπραγματεύσεων στο Μακεδονικό – μετά και τις photo opp με τα δεμένα χέρια στην συνάντηση Βιέννης Κοτζιά/Ντιμιτρόφ/Νίμετζ/Κνάϊσλ – και θα αναμείνουμε την εβδομάδα της Διακαινησίμου για να δούμε πού θα έχει αρχίσει να κατασταλάζει το πράγμα. Προκειμένου να ενισχυθεί η διάσταση της erga omnes ισχύος του ονόματος, με αιχμή βέβαια την αποδοχή των Σκοπίων για εντός της πΓΔΜ πλήρη εφαρμογή, φαίνεται ότι η Αθήνα πήγε ένα βήμα πίσω στο αμετάφραστο/ενιαίο του GornaMakedonija: όλο και κάποιος θύμισε ότι ακραίοι εχθροί είναι η North Korea και η South Korea, κι όμως στις δυο χώρες λειτουργεί η – και διεθνής – ονομασία τους, με πλήρη χρήση του επιθετικού προσδιορισμού North/South. Ενώ στο γλωσσικό, η χρήση της εκδοχής «σλαβομακεδονικά» δεν φαίνεται να προσκρούει πλέον στην παλιότερη αντίθεση του Αλβανικού στοιχείου καθώς (αν αρθει το μπλοκάρισμα του Προέδρου Ίβανοφ) τα αλβανικά θα ισχύσουν ούτως ή άλλως ως παράλληλη επίσημη γλώσσα στην γείτονα.
Σταματούμε όμως, εδώ, ώστε να μην πέσουμε κι εμείς στην παγίδα της αναπαραγωγής διαρροών, που κόντεψαν να κάνουν κακό μετά την Βιέννη…
Βέβαια, ο καιρός περνάει. Και στην πΓΔΜ η κοινή γνώμη βαραίνει, εκεί που πήγαινε να εγκατασταθεί στα θετικά. Όμως τουλάχιστον ένα στοιχείο κατέληξε να λειτουργεί θετικά – κι αυτό κατά ενδιαφέροντα τρόπο η διαπραγμάτευση το οφείλει σε μια από τις πρώτες τοποθετήσεις του Ζόραν Ζάεφ – πριν κι από την συνάντηση Κορυφής με Τσίπρα στο Νταβός: «Εάν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» θα μπει φραγή στην εξεύρεση λύσης». Έκτοτε, βέβαια, η Βαλκανική λατρεία των κόκκινων γραμμών έχει προσελκύσει και τον δικό του ΥΠΕΞ Νίκολα Ντιμιτρόφ, και τον δικό μας ΥΕΘΑ Πάνο Καμμένο, οι οποίοι τόχουν σε κακό να μιλήσουν χωρίς διακήρυξη κόκκινων γραμμών. Αλλά και ο ίδιος ο Ζάεφ (ου μην και ο ημέτερος Αλέξης Τσίπρας όταν ενσωμάτωσε στο πλέγμα μίνιμουμ προαπαιτουμένων την συνταγματική αναθεώρηση της γείτονος, απαρνούμενος την «διέξοδο» της υπεροχής μιας διεθνούς συμφωνίας με επικύρωση Συμβουλίου Ασφαλείας ΟΗΕ, π.χ., που είχε συνεισφέρει στην δημόσια συζήτηση ο Βαγγέλης Βενιζέλος) κατά καιρούς το πήγε πίσω.
Όμως μέχρι στιγμής, ακριβώς το αμοιβαίο ένα βήμα πίσω που έκαναν Αθήνα και Σκόπια στην «κοκκινογραμμοποίηση», επέτρεψε να προχωρήσει κάπως η διαπραγμάτευση. Μπορεί το «μεγάλο βήμα» για το οποίο δήλωσε ετοιμότητα (ή πάντως αίσθηση ετοιμότητας…) ο Νίκος Κοτζιάς να είναι ευσεβής πόθος, όμως η «μεγάλη βελτίωση» κατά Νίμετζ φαίνεται ότι είναι γνήσια. Εδώ, να σημειωθούν δυο πρόσθετοι υποβοηθητικοί παράγοντες: ο πρώτος είναι ότι το άγχος πως «τελειώνει ο χρόνος», με την Κορυφή του ΝΑΤΟ σε τρεις μήνες, είναι ολίγον τι πλαστό. Όπως θύμιζε – πάλι χρήσιμος – ο Βαγγέλης Βενιζέλος, το ΝΑΤΟ μπορεί να αποφασίζει ακόμη και για μείζονα ζητήματα – όπως η εισδοχή νέου μέλους, σε οποιοδήποτε επίπεδο, ακόμη και πρέσβεων. Και… οποτεδήποτε.
Ο δεύτερος είναι ότι η ΕΕ ετοιμάζεται να βαρύνει την δική της θέση στην ζυγαριά. Πολύτιμο. Πέρα από την εθνογένεση, οι λαοί χρειάζονται και μέλλον. (Επειδή πάντως αναφερθήκαμε και στον διαμεσολαβητή δικηγόρο Νέας Υόρκης, 78χρονο Μάθιου Νίμετζ, να θυμίσουμε ότι έχοντας την εντολή διαμεσολάβησής του απευθείας από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ – μια «ομπρέλα» Συμβουλίου Ασφαλείας, δε – ο ως άνω διαμεσολαβητής μπορεί, άμα αισθανθεί ότι οι συνθήκες είναι ώριμες, να υποβάλει δική του συμβιβαστική πρόταση «προσπερνώντας» τα μέρη. Αυτό είχε κάνει και τον Φεβρουάριο του 2008, όχι; Με διάφορες ξεκούδουνες ονομασίες – τότε – όπως η Λαϊκή Δημοκρατία ή η Ανεξάρτητη Δημοκρατία, πάντα της Μακεδονίας. Που δεν έκαναν και τόσο καλο στην συνέχεια. Ας υποθέσει κανείς ότι δεν θα αισθανθεί ανάλογο πειρασμό τώρα, π.χ. με την άρση των αλυτρωτικών ή/και με την ονομασία προϊόντων και τοπωνυμικών σύνθετων).
