Με διάφορους τρόπους, με διαφορετική αναλυτική δεξιότητα και μηντιακή αξιοποίηση κάθε φορά, η θεωρία των δυο άκρων έρχεται και ξανάρχεται στην – απλουστευτική, κατ’ ανάγκην – δημόσια συζήτηση, οσάκις κάποιος/κάποιοι «χρειάζονται» να ρίξουν λίθο αναθέματος προς μια κατεύθυνση στηριζόμενοι στην εύκολη αποκήρυξη της άλλης («του άλλου άκρου»). Ίσως η πιο αυτοτραυματιστική, πολιτικά, χρήση της θεωρίας αυτής στην Μεταπολίτευση να έχει γίνει ήδη την δεκαετία του΄70, τότε που η Καραμανλική Ν.Δ. επιχείρησε να στιγματίσει ως «ημιακραίο» το αναδυόμενο ΠΑΣΟΚ, εξωθώντας το φαντασιακά στο ένα άκρο στην Αριστερά όταν το άλλο ήταν αυτόματα κατειλημμένο από την χουντικής χροιάς Δεξιά (ΕΠΕΝ κοκ). Αυτοτραυματιστική διότι συντέλεσε στην αύξηση της αποδοχής του ΠΑΣΟΚ στην κοινή γνώμη, «απορροφώντας» την ΚεντροΑριστερά: το κούνημα του δαχτύλου, η σπίλωση δεν βοήθησε τους τότε εμπνευστές της.
Εντελώς πρόσφατα, όταν έζωσαν τα δύσκολα την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αλλά και αργότερα μετά το υπέρθερμο 2015, η ανάσυρση του ιδεολογήματος των δυο άκρων – με απόπειρα να αγκιστρωθεί στην εικόνα των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος, της «πάνω Πλατείας» και της «κάτω Πλατείας» – πήγε να αξιοποιήσει την εύλογη ανησυχία από την άνοδο της Χρυσαυγής στις δημοσκοπήσεις (και εν συνεχεία στις κάλπες), προκειμένου να στιγματίσει ως «άλλο άκρο» όχι βέβαια το ΚΚΕ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά την κινηματική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. (Αφήνουμε στην άκρια, εντελώς, την πρόσφατη αντικομμουνιστική/κομμουνιστοφοβική ανάφλεξη των «ημερών Εσθονίας»). Εκ του αποτελέσματος – σε κάλπη και σε δημοσκοπήσεις – η ιδέα αυτή δεν απέδωσε: όταν η κάλπη αναγορεύει κάτι σε Κυβέρνηση ξανά και ξανά, όταν ακόμη και οι δημοσκοπήσεις στο βάθος της επώδυνης κρίσης το διατηρούν δεύτερο έστω πόλο του δίπολου εξουσίας, τότε η έννοια του «άκρου» χάνει το νόημά της. Όχι;
΄Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δει κανείς πώς, τώρα, η θεωρία των δύο άκρων επανέρχεται. Εκδικητικά. Τι εννοούμε; Τους τελευταίους μήνες το παιχνίδι της πολιτικής ζύμωσης παίχτηκε στο Κέντρο. Με τον όλο-και-πιο πιεσμένο Κυριάκο να προσπαθεί να κρατήσει μια πρόσδεση στην ΚεντροΔεξιά, όσο η ΔεξιοΔεξιά πήγαινε να του αδράξει τον έλεγχο εντός Ν.Δ. Με τον Τσίπρα να συνειδητοποιεί ότι η εξαρχής-όχι-τόσο-υπερασπίσιμη πρόσδεση στους ΑνΕλληνες είχε όρια, ενώ πλέον η αδυναμία του μετα-ΠΑΣΟΚ χώρου, ΔηΣυμπ., ΚινΑλ καθώς και ο ξέμπαρκος κόσμος της Ανανεωτικής Αριστεράς/πρώην ΔημΑρ δημιουργούσε δυνατότητες ΚεντροΑριστεράς. Αυτό ακριβώς το «ανέβασμα» του Κέντρου τι έκανε; Δημιούργησε (πάλι) κενό στα άκρα! γνήσιο, αυτή την φορά.
Και στο μεν αριστερό άκρο – όπου ούτως ή άλλως το ΚΚΕ έχει τον δικό του βηματισμό – το ριζοσπαστικό στοιχείο η Ζωή και οι της ΛΑ.Ε. δεν τα κατάφεραν να το καβαλήσουν – πειστικά. Θα προκάνει τώρα η Βρουφάκεια ΜέΡΑ; Πάντως ήδη αυτή η κινητικότητα, καθώς και η αυτοκαθήλωση των Χρυσαυγιτών (ευτυχώς!) στην βία και στο περιθώριο, «άνοιξε» ευκαιρίες στα δεξιά. Δεν πιστεύουμε όσα θρυλούνται, δημοσιογραφικά κυρίως, για σύμπηξη μετωπικού σχήματος δεξιότερα της Ν.Δ.: όποιος έχει μιαν αίσθηση Τάκη Μπαλτάκου και Φαήλου Κρανιδιώτη, Γιώργου Καρατζαφέρη και Φραγκούλη Φράγκου, δύσκολα θα στοιχημάτιζε σε λειτουργική δυνατότητα σύμπλευσης. (Αν, δε, Μακεδονικού ένεκεν «καταστεί εκ νέου διαθέσιμη στην πολιτική αγορά» η εκδοχή πατριωτισμού των ΑνΕλλ, τότε η σύνθεση βγαίνει ακόμη πιο δύσκολη: ο Πάνος Καμμένος έχει ζήσει την απογείωση του 10,60% στις κάλπες Μαϊου του 2012, τότε που ο Αντώνης Σαμαράς εισέπραττε 18,85% – αυτά δεν ξεχνιούνται εύκολα!). Ακόμη λιγότερο θα πιστεύαμε ότι παρόμοια σχήματα προωθούνται Μακιαβελλικά, από σχέδια Συριζέϊκης επίνευσης: η πολιτική πραγματικότητα πάντα είναι πεζότερη από το συνωμοσιολογικό φαντασιακό. Όμως… από μόνη της η συνώθηση στο Κέντρο, μαζί και η προοπτική της απλής αναλογικής στο βάθος/στο 2020 πάντως, επαναφέρουν τα άκρα. Σε αντιδιαμετρική λειτουργία απ’ εκείνην που φαντάζονταν όσοι τα ξόρκιζαν παλιότερα.
