Τελικά, στο «δια ταύτα» η κυβέρνηση Μητσοτάκη «κλίνει» προς τον αυταρχισμό και την άσκηση βίας για την επίλυση των δύσκολων θεμάτων, όπως το προσφυγικό / μεταναστευτικό. Οι ραγδαίες εξελίξεις με την αποστολή των ΜΑΤ σε Λέσβο και Χίο αλλά και το επεισόδιο με τον ένοπλο ασφαλίτη στην ΑΣΟΕΕ, είναι αποκαλυπτικές – προθέσεων και δράσεων. Η αποτυχία της κυβέρνησης των αρίστων στο μεταναστευτικό / προσφυγικό και στο μέτωπο της ασφάλειας, δεν είναι θεωρητική. Είναι χειροπιαστή, καθημερινή πραγματικότητα που τη βιώνουν όλοι οι πολίτες.
Στο μεταναστευτικό / προσφυγικό, εκεί όπου η ανικανότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη κτύπησε «κόκκινο», η άσκηση βίας κατά των κατοίκων των νησιών αποδεικνύει το αδιέξοδο εκείνων που, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ασκούσαν, ελαφρά τη καρδία, μια επικίνδυνη, επιφανειακή, φοβική, εσωστρεφή, ξενοφοβική αντιπολίτευση. Ακριβώς την πολιτική που βρίσκουν σήμερα μπροστά τους να επιτείνει το αδιέξοδο σε ένα ζήτημα, ούτως ή άλλως πολυπαραγοντικό, που απαιτεί ευρεία και συγκεκριμένη στρατηγική. Ό,τι επιχειρούσε δηλαδή να κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεχόμενη τις λοιδορίες και τις ύβρεις της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σήμερα, που ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι, με την κυβέρνηση να έχει «επενδύσει» στα κλειστά – ανοικτά κέντρα κράτησης, είναι φανερό ότι τα πράγματα κινούνται με ταχύτητα προς τη λάθος κατεύθυνση. Όχι δηλαδή της αποσυμφόρησης των νησιών με την ορθολογική μεταφορά των μεταναστών /προσφύγων στην ενδοχώρα, της ταχείας, με σωστές και δίκαιες διαδικασίες, εξέτασης των αιτήσεων ασύλου και της παράλληλης βελτίωσης των στοιχειωδών υποδομών διαβίωσης των ανθρώπων. Στο πλαίσιο μιας εξωστρεφούς στρατηγικής.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση επιλέγει το αδιέξοδο του αυταρχισμού. Και το τίμημα θα το πληρώσει η πατρίδα – κάτι που ουδόλως ενδιαφέρει μια κυβέρνηση που μικροκομματικά επενδύει σε έναν ερζάτς ορμπανισμό.
