Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στα οποία μπορεί να υποπέσει κανείς όταν επιχειρεί να αναλύσει καταστάσεις και δεδομένα, είναι να μετατρέψει την επιθυμία του σε πραγματικότητα. Το φαινόμενο το έχουμε δει πολλάκις να επαναλαμβάνεται και να μην αφορά μόνο πολιτικούς αναλυτές ή αρθρογράφους, αλλά ακόμη και πολιτικούς αρχηγούς ή αρχηγούς κρατών. Πρόκειται, μ’ άλλα λόγια, για ένα φαινόμενο που ενίοτε επηρεάζει τον ρου της Ιστορίας.
Όταν, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες αναφερόμαστε στην Τουρκία, υποπίπτουμε σε αυτό το λάθος επανειλημμένα. Η τουρκική εισβολή στη Συρία, λοιπόν, αποτελεί –δυστυχώς- μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουμε να αναλύουμε με βάση τα δεδομένα και όχι με κριτήριο πώς.. εμείς θα θέλαμε να είναι τα δεδομένα αυτά.
Για παράδειγμα, από τότε που η τουρκική λίρα άρχισε να πέφτει, στην Ελλάδα αναλωνόμαστε σε αναλώσεις που ξεκινούν από τα υπαρκτά μεν διαρθρωτικά προβλήματα της τουρκικής οικονομίας και φτάνουν στην εκτίμηση ότι η… κατάρρευση της γείτονος είναι θέμα εβδομάδων, αν όχι ημερών.
Και, από την περίφημη ιδεοληψία περί τον «γίγαντα με τα πήλινα πόδια», πάμε, τώρα, στον τουρκικό στρατό: μετά την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν, ο τούρκος πρόεδρος έχει όντως προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, που έχουν πλήξει το αξιόμαχό τους. Ωστόσο, από το σημείο ως το να ισχυριζόμαστε ότι… η Τουρκία δεν μπορεί να πολεμήσει, η απόσταση είναι μεγάλη.
Ο τουρκικός στρατός είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στο ΝΑΤΟ και, εξαιτίας των διαρκών αποπειρών «εκκαθαρίσεων» σε βάρος των Κούρδων, είναι από τους ελάχιστους στρατούς στον κόσμο που έχει ένα κομμάτι «μπαρουτοκαπνισμένο», που ξέρει από πόλεμο.
Όταν, μάλιστα, επιχειρεί κανείς να κάνει σύγκριση μεταξύ των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και του Ελληνικού Στρατού, τότε τα μεγέθη είναι αποστομωτικά –και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ούτε όταν συνυπολογίζεται ο επαγγελματισμός και το καλώς εννοούμενο «φρόνημα» των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Πάμε, τώρα, στη Συρία: ενόσω ο Ερντογάν συνεχίζει το αιματοκύλισμα για έκτο 24ωρο την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές (εκτός του εξαιρετικά απίθανου ενδεχομένου να αποφάσισε κατάπαυση πυρός από την ώρα που η Kontranews ξεκίνησε τη διαδρομή της για το τυπογραφείο ώσπου να φτάσει στα χέρια των αναγνωστών και αναγνωστριών της), τα ελληνικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για «απομόνωση» της Τουρκίας.
Πρόκειται για καταφανή αντικατάσταση των πραγματικών δεδομένων από την επιθυμία: εντάξει, όντως τα ευρωπαϊκά κράτη σκέφτονται το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία και οι καταδίκες για τον Ταγίπ Ερντογάν και την επιχειρούμενη βίαιη εθνοκάθαρση των Κούδων διαδέχονται η μία την άλλη. Εκτός, όμως, από τη ρητορικό επίπεδο, υπάρχει και η πραγματικότητα: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, παρά τα διαρκή «μπρος-πίσω» του, έχει δώσει το «πράσινο φως» στον Ερντογάν να κάνει ό,τι θέλει. Το ΝΑΤΟ αν δεν έχει δώσει το «πράσινο φως», τότε κάνει τουλάχιστον τον «Πόντιο Πιλάτο». Κι αυτά ενόσω οι ΗΠΑ και η Ρωσία –κυρίως η δεύτερη- απείλησαν με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, μπλοκάροντας μία απόφαση καταδίκης της τουρκικής εισβολής, ενώ το Ιράν έχει υιοθετήσει μία γραμμή «ήπιας αντίδρασης» σε όσα γίνονται στη Βόρεια Συρία.
Με άλλα λόγια, την ώρα που οι Ευρωπαίοι ψάχνονται, ο Ερντογάν έχει όσο –πολύτιμο- χρόνο θέλει για να «καθαρίσει» τη δουλειά και, μάλιστα, για χάρη του βρέθηκαν σε κοινή γραμμή οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Όλο αυτό, λοιπόν, μόνο απομόνωση δεν μπορεί να το πει κανείς, καθώς ο τούρκος πρόεδρος επί της ουσίας δρα ανενόχλητος στην προσπάθειά του να αναθεωρήσει, για πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν 100 χρόνια, σύνορα που καθορίστηκαν από τη Συνθήκη της Λοζάνης. Και όλοι ξέρουμε ποια άλλα σύνορα καθορίστηκαν από τη Συνθήκη αυτή, εκτός από αυτά στο νότιο τμήμα της Τουρκίας.
