Οταν δαιμονοποιούνται «μόρια» και «επιδόματα»

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο: εδώ και χρόνια πολλοί αναφέρονται σε επιδόματα και μόρια σαν να πρόκειται για την μεγάλη πληγή της κοινωνίας.

Αλλοι κάνουν άλλη μία λαθροχειρία: τα συνδέουν με τη φορολογία και δη με την «υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης».

Η συζήτηση ήρθε στην επιφάνεια εκ νέου με την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κύπρο, εκεί όπου μίλησε απαξιωτικά για το δώρο Χριστουγέννων, για να εξηγήσει λίγο αργότερα ότι ενννοούσε το «κοινωνικό μέρισμα» που μοιράζει κάθε Δεκέμβριο η κυβέρνηση και όχι τον «13 μισθό». Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης το περασμένο Σάββατο, η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχει απαξιωτικά αναφερθεί στην «επιδοματική πολιτική».

Σε ό,τι αφορά στα μόρια, αυτά ήρθαν στην επιφάνεια με λάθος τρόπο και με εντελώς λαθεμένη αφορμή: με την ανάρτηση του υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ, Στέλιου Κυμπουρόπουλου.

Ο Κυμπουρόπουλος έγραφε πως «δεν θέλει μόρια, δεν θέλει χάρες», μόνο «ίσες ευκαιρίες».

Κάπως έτσι, φτάσαμε να έχουν δαιμονοποιηθεί τα επιδόματα στον δημόσιο διάλογο και τα μόρια να θεωρούνται κάτι κακό. Ωστόσο, σε όλο τον προηγμένο κόσμο, τα επιδόματα και τα μόρια είναι βασικό εργαλείο κατά του κοινωνικού δαρβινισμού. Δεν είναι παροχές, αλλά η αναγνώριση, εκ μέρους του κράτους, της υποχρέωσής του να φροντίζει εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Είτε αυτό αφορά σε πολίτες φτωχούς, είτε σε πολύτεκνους,  είτε σε πολίτες τρίτης ηλικίας. Το ίδιο ισχύει και με τα μόρια: η μοριοδότηση ενός αναπήρου για να καταλάβει μία θέση στο Δημόσιο δεν είναι «χάρη», ούτε ελεημοσύνη: είναι η έμπρακτη απόδειξη του κράτους ότι ενισχύει όσους έχουν ανάγκη. Τα ενισχυμένα μόρια αντιστοιχίζονται με την μεγαλύτερη προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλει ένας ανάπηρος πολίτης προκειμένου να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα με έναν αρτιμελή και υγιή «ανταγωνιστή» του. Η αναπηρία δυσκολεύει την καθημερινότητα. Καθιστά κάθετι απλό για τους υγιείς μία υπερπροσπάθεια για τους ανάπηρους. Το να κάτσει κάποιος να διαβάσει, το να δώσει εξετάσεις, το να σπουδάσει, ακόμη και το να κάνει ένα μπάνιο δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Κατά συνέπεια, όταν ένας ανάπηρος φέρνει τα λαμπρά αποτελέσματα που έφερε ο Κυμπουρόπουλος, δικαιούται να αντιμετωπιστεί από το κράτος με πολλαπλά μόρια από  έναν αρτιμελή που έχει φέρει τα ίδια αποτελέσματα. Ακριβώς επειδή χρειάστηκε πολλαπλώς μεγαλύτερη προσπάθεια για να τα καταφέρει.

Κοντολογίς: τα επιδόματα και τα μόρια είναι το στοιχειώδες που μπορεί να κάνει ένα κράτος προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο κοινωνικός δαρβινισμός. Προκειμένου, δηλαδή, να μην ισχύσει ο νόμος της ζούγκλας και η επιβίωση του ισχυρότερου. Και για να γίνει αυτό, προφανώς και χρειάζονται χρήματα, τα οποία προκύπτουν από τους φόρους των υπολοίπων. Όποιος, λοιπόν, έχει πρόβλημα με τα επιδόματα και τα μόρια και τα συνδέει με την υπερφορολόγηση, είτε πρέπει να πει πού θα βρει ο ίδιος τα λεφτά, είτε στρώνει το έδαφος για να τα κόψει…