Ως αντι-ΠΑΣΟΚ

Όσο προχωρούν οι διαβουλεύσεις του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου, για τις διαδικασίες εκλογής ηγεσίας, του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, τόσο προστίθενται ερωτήματα, για το εγχείρημα.

  Δεν αναφερόμαστε μόνο στα διαδικαστικά, παρ` ότι ορισμένα απ` αυτά εμπεριέχουν κρίσιμη πολιτική ουσία, όπως η-και χρονική-σύνδεση της εκλογής ηγεσίας με το Ιδρυτικό Συνέδριο του νέου σχήματος. Ο προβληματισμός μας εστιάζεται στην υφέρπουσα αντίληψη-κάποιες φορές εκδηλώνεται και ανοιχτά-ότι η ίδρυση του νέου φορέα, προϋποθέτει την «αποΠΑΣΟΚοποίηση» του. Σε πιο ωμή εκδοχή επιζητείται από τους εκτός-με ανοχή από κάποιους εκ των εντός-η «αποκήρυξη» του ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος. Για να είμαστε δε ακριβείς, του «αυθεντικού ΠΑΣΟΚ»,  της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου. Άλλωστε, αυτό που ζητείται, έστω με αισχυντηλό τρόπο, συντελέστηκε στην πράξη, ειδικά στην περίοδο 1996-2004. Αναρωτιόμαστε, εφ` όσον έτσι έχουν τα πράγματα και οι γνωρίζοντες ξέρουν πολύ καλά ότι είναι έτσι, αν υπάρχει τέτοιο ιστορικό προηγούμενο. Όπου, δηλαδή, η ίδρυση ή επανίδρυση ενός καινούργιου φορέα, να προϋποθέτει την ακύρωση ή και τον «αφορισμό» των προδρόμων τους, εν τέλει δε της ίδιας της ιστορίας, του συγκεκριμένου χώρου. Άραγε, η επανίδρυση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με το Ιδρυτικό Συνέδριο του Επιναί (1971) στηρίχθηκε στην «καταδίκη» της προηγούμενης ιστορικής του διαδρομής; Κι όχι πως δεν έλειπαν τα «στίγματα», όπως η στάση του κόμματος στον απελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας, εναντίον της αποικιοκρατίας του Παρισιού.

 Είχαν φροντίσει, βέβαια, όπως προαναφέρθηκε, οι επίγονοι που, εν τοις πράγμασι, στήριξαν τη δική τους «ηγεμονία» στην ακύρωση ή και δυσφήμιση της προηγούμενης ιστορικής διαδρομής του Κινήματος, αν και οι ίδιοι συμμετείχαν ανελλιπώς σε αυτή, ως «συνιδρυτές», κατά δήλωση τους. Είναι οι ίδιοι που πρωτοστατούν και «υποθάλπουν» την ιδέα της και τυπικής κατάργησης του ΠΑΣΟΚ, ως σχήματος, με τη διάχυση του στο νέο σχήμα. Από μια άποψη έχουν και δίκιο, αφού έτσι όπως το κατάντησαν, το «brad name» ΠΑΣΟΚ ηχεί κακόφημα, οπότε η «διαγραφή» του μπορεί να συνιστά και μια πράξη εξυγίανσης, πέρα από τα πρακτικά οφέλη που συνεπάγεται η κατάργηση του ΑΦΜ, με τα πολλά χρέη…

 Αυτό, βέβαια, που ενδιαφέρει, τους ανωτέρω-εντός και εκτός-είναι η «διαγραφή» των ιδρυτικών αρχών και της ιστορίας του Κινήματος, από το 1974 ως το 1996. Μόνο που ήταν αυτή, η οποία κατέστησε το Κίνημα πλειοψηφική-ηγεμονική δύναμη, πριν έρθουν οι «εκσυχρονιστές»…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ