Η απίστευτη θεσμική ωρίμανση των εξεγερμένων Ελλήνων καταδείχθηκε από το γεγονός ότι δεν αρκέστηκαν στο πρώτο, ούτως άλλως, πρωτοποριακό Σύνταγμα του 1822, στην Α` Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.
Ανήσυχοι και δημιουργικοί οι πληρεξούσιοι του εξεγερμένου Έθνους, προχώρησαν σε «επικαιροποίηση» του Καταστατικού Χάρτη της χώρας, στη διάρκεια της δεύτερης Εθνοσυνέλευσης, στο Άστρος Κυνουρίας, το 1823. Σε αυτό, αφ` ενός επαναλήφθηκε και τυποποιήθηκε η θεσμική συγκρότηση του διεκδικούντος την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους. Η ακόμη πιο ισχυρή κατοχύρωση της αρχής, της διάκρισης των εξουσιών. Αλλά και η ενσωμάτωση όλων των σύγχρονων αντιλήψεων, για τα ατομικά, συλλογικά και κοινωνικά δικαιώματα. Η αρνητική όψη αυτής της προσπάθειας, ήταν ότι συνέπεσε με τον πρώτο εμφύλιο, που σηματοδότησε και τη διαίρεση, η οποία ακολούθησε και το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, ανάμεσα στους προύχοντες (προεστούς και προκρίτους) και τους πολιτικούς τους εκφραστές αφ` ενός και τους στρατιωτικούς αφ` ετέρου.
Ακολούθησε και τρίτο Συνταγματικό κείμενο, πριν την επίσημη κήρυξη της ανεξαρτησίας, το 1827, που είχε σα σκοπό την προετοιμασία για τη μετάβαση στο ανεξάρτητο πλέον, ελληνικό κράτος. Ειδικότερα, εν όψει της ανάληψης της εξουσίας, από τον πρώτο κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας, πρώην υπουργό Εξωτερικών του Τσάρου, Ιωάννη Καποδίστρια, προς τον οποίο απευθύνθηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Να θυμίσουμε ότι είχε προηγηθεί η ναυμαχία του Ναυαρίνου, που αποτέλεσε τη «ληξιαρχική» πράξη γέννησης του νέου ελληνικού κράτους.
Γνωρίζοντας τον αυταρχικό χαρακτήρα του νέου κυβερνήτη, διαμορφωμένο από τα βιώματα και τις παραστάσεις του, οι πληρεξούσιοι της ανεξάρτητης, πλέον, Ελλάδας, επιχείρησαν να θέσουν ένα θεσμικό πλαίσιο, που να θέτει φραγμούς, στην πιθανολογούμενη αυταρχική του εξουσία.
Επιχείρησαν δηλαδή να διαμορφώσουν αυτά που χαρακτηρίζουμε σήμερα ως θεσμικά αντίβαρα. Οι φόβοι, ως προς τις προθέσεις αυταρχικής διοίκησης, εκ μέρους του Κυβερνήτη, επαληθεύτηκαν, σε γενικές γραμμές, χωρίς τούτο να χαρακτηρίζει συνολικά την παρουσία του τελευταίου, στο «τιμόνι» της ελεύθερης Ελλάδας. Σε θεσμικό όμως επίπεδο, η θητεία του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, αποτέλεσε την απαρχή μιας αντίστροφης πορείας.
Από τις πρωτοποριακές και ριζοσπαστικές διατάξεις των πρώτων Συνταγμάτων, σε συνθήκες εξέγερσης, περάσαμε στη φάση της σκλήρυνσης, του περιορισμού δικαιωμάτων, της ενίσχυσης αυταρχικών δομών. Κάτι που εντάθηκε μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη, την έλευση του Οθωνα και την εγκαθίδρυση της Βαυαρικής Αντιβασιλείας, πιο γνωστής ως Βαυαροκρατίας.
Εκεί πια φτάσαμε σε αυτό που από την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, έχει μείνει γνωστό, στην παγκόσμια ιστορική φιλολογία, ως Θερμιδώρ. Κάτι, δηλαδή, μεταξύ οπισθοδρόμησης και αντεπανάστασης. Χωρίς και εδώ να ισοπεδώνουμε, η περίοδος της Βαυαροκρατίας, άφησε εποχή και για τις απίστευτες αυθαιρεσίες, που τη συνόδευσαν.
