Ὁλυμπιάδα ἡ Ἡπειρώτισσα

Oταν τὸ 1969, μέσα στὸ πιὸ πυκνὸ πνευματικό σκοτάδι τῆς δικτατορίας, ἐξέδωσα τὸ πρῶτο μου βιβλίο, εἰλικρινὰ δὲν πίστευα ὅτι θὰ ἔχω τόσο μακρὰ συγγραφικὴ πορεία, ὥστε τοῦτες τὶς ἡμέρες νὰ προσφέρω στὸ ἑλληνικὸ ἀναγνωστικὸ τὸ 99ο ἔργο μου. Ἀφοῦ τὸ βιβλίο μου «Μέγας Ἀλέξανδρος-Ὁ  Ἄνθρωπος Φαινόμενο» χάρη στὴ «Real News» μπῆκε σὲ δεκάδες χιλιάδες ἑλληνικὰ σπίτια καὶ ἀκολούθως ἔκανε καὶ μιὰ νέα «αὐτόνομη» ἔκδοση, ἔκρινα ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ συγγραφικὴ προσπάθεια ἔπρεπε νὰ συμπληρωθεῖ καὶ μὲ μία πρόσθετη μελέτη, ἀφιερωμένη στὴ μητέρα τοῦ μεγάλου στρατηλάτη. Γιὰ τὸν πατέρα του, ὡς ἄνθρωπο, ὡς πολιτικὸ καὶ ὡς στρατιωτικὸ, εἶχα γράψει βιβλίο πρὸ πολλῶν ἐτῶν. Γιὰ τὴ μητέρα του, ὅμως, τὴν τρομερὴ Ὀλυμπιάδα, ὑπῆρχαν πολλὲς ἀναφορὲς σὲ διάφορα ἔργα μου καὶ χαρακτηρισμοὶ σὰν ἁδρὲς πινελλιὲς, ἀλλὰ δὲν εἶχα ἀξιωθεῖ νὰ τῆς ἀφιερώσω μιὰ αὐτοτελῆ μελέτη. Ὁ θόρυβος ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴν πρόσφατη ἀνασκαφὴ στὴν Ἀμφίπολη –ἕνας θόρυβος ποὺ ἔχει κατασιγάσει ἀλλὰ ὅπου νὰ ’ναι καὶ πάλι θὰ ξεσπάσει– μὲ ἔκανε στὶς πολλὲς παρεμβάσεις μου στὰ ΜΜΕ νὰ ἀναφερθῶ πολλὲς φορὲς στὴν προσωπικότητα τῆς ἡρωοτόκου Ἠπειρώτισσας. Τονίζω ἰδιαίτερα τὴν καταγωγὴ της, διότι ἀπὸ τοὺς περισσότερους ἱστορικοὺς, ποὺ ἔγραψαν γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο, διαφεύγει μιὰ «λεπτομέρεια», ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν διγενὴς! Ἀπὸ τὸν πατέρα ἦταν Μακεδὼν καὶ ἀπὸ τὴ μητέρα του Ἠπειρώτης. Ἀπὸ τὸν πατέρα του πῆρε τὴ στρατιωτικὴ ἰδιοφυΐα, ἀπὸ τὴν μητέρα του πῆρε τὴν κοχλάζουσα ἰδιοσυγκρασία, ὥστε νὰ ἰσχύει γι’ αὐτὸν ὁ στίχος τοῦ Σικελιανοῦ: «Μάνα, φωτιὰ μὲ βύζαξες κι εἶν’ ἡ καρδιὰ μου ἀστέρι».

Ἡ  Ὁλυμπιάδα δὲν ἔζησε στὴ σκιὰ τοῦ Φιλίππου καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου. Οὔτε χάθηκε ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ μεγαλοπράγμονος γυιοῦ της. Ἀπεναντίας τότε ὑψώθηκε σὲ πρωταγωνιστικὴ φυσιογνωμία τόσο στὸν μακεδονικὸ ὅσο καὶ στὸν ἡπειρωτικό χῶρο. Στὸ διάστημα ποὺ τῆς ἀπέμεινε νὰ ζήσει, μετέφερε ξανὰ τὸ φακὸ τῆς ἱστορὶας στὸν ἑλληνικό χῶρο. Στάθηκε περισσότερο… ἄντρας ἀπ’ ὅλους τοὺς σπουδαίους ἄντρες ποὺ ἦσαν εἴτε ἀντίπαλοι εἴτε σύμμαχοὶ της. Στάθηκε ἀκλόνητη κι ἀγέρωχη ὡς τὴν τελευταία της στιγμὴ. Καὶ ἡ τελευταία τῆς ζωῆς της στιγμὴ εἶχε τέτοια μεγαλεῖο ὥστε νὰ νικήσει τὸ θάνατο καὶ ἡ σκιὰ της νὰ πλανᾶται ἀκόμη στοὺς λόφους τῆς Πύδνας. Ἀκόμη καὶ τῆς Ἀμφιπόλεως. Στὸ πρόλογο τοῦ βιβλίου καταγράφουμε κάτι ποὺ νομίζω ὅτι δὲν ἔχει προσεχθεῖ – τουλάχιστον ὅσο πρέπει ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς. «Ἡ  Ὁλυμπιάδα (πρώην Μυρτάλη) κατέχει σημαντική θέση στὴν Ἱστορία. Τὴ θέση αὐτὴ ἡ Ἠπειρώτισσα πριγκίπισσα δὲν τὴν ὀφείλει στὴ λάμψη τοῦ συζύγου της καὶ τοῦ γυιοῦ της. Ἡ  Ὁλυμπιάδα δὲν εἶναι ἑτερόφωτη, εἶναι αὐτόφωτη. Διέγραψε μιὰ δικὴ της πορεία στὴν ἱστορία. Καὶ μάλιστα μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀλεξάνδρου. Παρὰ τὰ ὅσα τῆς καταλογίζουν διάφοροι ἱστορικοὶ (ἀρχαῖοι καὶ νεώτεροι), τοῦτο τουλάχιστον πρέπει να τῆς ἀναγνωριστεῖ: μὲ αὐτὴν ἡ γυναίκα εἰσέρχεται ὡς πρωταγωνίστρια στὴν ἱστορικὴ σκηνὴ, τουλάχιστον στὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο. Δὲν καλύπτεται ἀπὸ τὴ σκιὰ τῶν μεγάλων ἀνδρῶν τῆς ἐποχῆς της. Εἶναι μιὰ «βαριοήσκιωτη» μορφὴ ποὺ ξέρει καὶ στὸ θάνατό της νὰ κυριαρχεῖ.

Μὲ τὸ βιβλίο-βιογραφία, ποὺ θέσαμε στὴ διάθεση τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ ἀπὸ τὶς «Ἐκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ», προσπαθήσαμε νὰ φωτίσουμε τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τῆς Ὀλυμπιάδας, ἀτελῶς γνωστὰ στὸ εὐρὺ κοινὸ, χωρὶς βάναυσους χαρακτηρισμοὺς καὶ ἄσκοπους ἐξωραϊσμοὺς. Ὁ ἐξωραϊσμὸς δὲν προσφέρει τίποτε σὲ μιὰ φυσιογνωμία. Εἶναι σὰν τὸ μέικ ἄπ, ποὺ λειώνει μὲ τὴν ἄνοδο τῆς θερμοκρασίας. Εὐελπιστοῦμε ὅτι τὸ ἀναγνωστικὸ κοινὸ –παρὰ τὴν κρίση– γιὰ πολλοστὴ φορὰ θὰ μᾶς τιμήσει. Ἔργο τοῦ συγγραφέα εἶναι νὰ ἀνάβει τὰ καντήλια τοῦ πνεύματος. Εἶναι, ὅμως, καθῆκον τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτείας νὰ μὴν κάνουν τὸ συγγραφέα νὰ μοιάζει μὲ ἄπορο καντηλανάφτη κάποιας φτωχῆς ἐνορίας.

www.sarantoskargakos.gr