Ολοκλήρωση

Υπερασπιζόμενος, τις πρώτες μέρες της «κυβέρνησης της Αλλαγής», την επιλογή του, να τοποθετήσει διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας, τον Γεράσιμο Αρσένη, στη θέση του Ξενοφώντα Ζολώτα, ο Ανδρέας Παπανδρέου  προχώρησε σε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση, ενδεικτική της γενικότερης πολιτικής του αντίληψης.

Έχοντας αναγνωρίσει την τεχνοκρατική επάρκεια του απερχόμενου διοικητή, πρόσθεσε ότι επέλεξε τον «εξίσου άριστο τεχνοκρατικά» Γεράσιμο Αρσένη, με το πρόσθετο, αλλά κρίσιμο κριτήριο, ότι ο τελευταίος συμμεριζόταν και τους πολιτικούς στόχους και φιλοσοφία της νέας κυβέρνησης.

 Όπως έχει αποκαλύψει ο Γιώργος Μίρκος, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναζητούσε με αγωνία, από την εποχή που ήταν στην  αντιπολίτευση, ικανούς τεχνοκράτες, για το σύνολο της κρατικής μηχανής, που να διαθέτουν όμως ταυτόχρονα και το υψηλό πολιτικό κριτήριο, κατά το «υπόδειγμα Αρσένη».

 Αυτό που άλλαξε, επί των επιγόνων του μεγάλου ηγέτη, ήταν πως η τεχνοκρατία άρχισε να αυτονομείται ή να μετατρέπεται η ίδια σε αυτοτελή πολιτική πρόταση. Τούτο δε, για να είμαστε δίκαιοι, ξεκίνησε μεν επί Κώστα Σημίτη, αλλά συνεχίστηκε και επί Γιώργου Παπανδρέου, πολύ δε περισσότερο επί Ευάγγελου Βενιζέλου.

 Αυτή η απορρόφηση της πολιτικής από την τεχνοκρατία, την οποία «ξόρκιζε» ο Ανδρέας Παπανδρέου από τα πρώτα του βήματα στην πολιτική, δεν οδηγούσε απλώς σε δεξιόστροφες επιλογές, αλλά στις χειρότερες εκδοχές συντηρητισμού και αγοραίου οικονομισμού, πιο γνωστού και ως νεοφιλελευθερισμού.

Με την έννοια αυτή, η «συνάντηση» με τον σημερινό πρωθυπουργό, που εκπροσωπεί στον υπερθετικό βαθμό το ανωτέρω δίπτυχο,  συναρτημένο και με μια ισχυρή δόση κυνισμού, θυμίζει το «βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ».

Παρακολουθώντας άλλωστε τη διαδρομή και τις τοποθετήσεις βουλευτών και στελεχών του ΚΙΝΑΛ, διακρίνει κανείς τη σχεδόν  πλήρη ταύτιση τους με την κυβερνητική τους πολιτική και λογική, συνακόλουθα δε την αδημονία τους να ενταχθούν και εκείνοι στην «κοινή προσπάθεια».

Είναι προφανές ότι αυτός ο δυϊσμός, μιας «ψυχής εγκλωβισμένης σε ξένο σώμα», δε μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν και αργά ή γρήγορα η αντίφαση θα λυθεί.

Να μη μας διαφεύγει όμως ότι οι πολιτικές εξελίξεις, δεν καθορίζονται μόνο από τους σχεδιασμούς των πρωταγωνιστών ή και των «κομπάρσων», αλλά και από απρόβλεπτους παράγοντες.

Όπως οι διεργασίες που αναπτύσσονται στο κοινωνικό σώμα.

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ