Του Σταύρου Ξηντάρα
“Το μικρό της ιστορία δεν ορίζει.” Οι Θεατρίνων Θεατές μας έχουν συνηθίσει σε σημαντικές παραστάσεις, που παρουσιάζουν στο «Studio Κυψέλης». Κάνουν θέατρο ρεπερτορίου και οι επιλογές τους δικαιώνουν δώδεκα χρόνια τώρα, όσο απαιτητικές ή φιλόδοξες κι αν είναι. Ο ηγήτωρ της ομάδας Γιώργος Λιβανός, στήνει ευφάνταστες ουσιαστικά πρωτότυπες δουλειές, είτε αφορά το Μέγαρο Μουσικής, που έχει σκηνοθετήσει, είτε το υπέροχο pocket theater της ομάδας του, χωρίς να τον ενδιαφέρει ο χώρος. Αποδεικνύει ότι το όραμα και η γνώση προέχουν και φέτος βιώνει τη μεγαλύτερη νίκη του. Επιλέγει Έλληνα συγγραφέα και πάλι, για τρίτη φορά το Γιάννη Σολδάτο που το νέο του έργο “Τo βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών” είναι ένα ατόφιο διαμάντι, για χίλιους δυο λόγους που θ΄ αναλύσουμε στη συνέχεια.
Το εγχείρημα ξεκινά με τις καλύτερες προυποθέσεις, και αν υπολογίσει κανείς ότι οι Θεατρίνων Θεατές είναι ομάδα με σταθερούς συνεργάτες όπως και το ότι ο Λιβανός επιλέγει για το έργο τη φόρμα του Vaudeville musical, το αποτέλεσμα είναι απογειωτικό.
Αναλυτικότερα, ο Γιάννης Σολδάτος, κατά βάση κινηματογραφιστής, είναι ο πλέον κατάλληλος να μας μιλήσει για τους Μύθους του Hollywood, έτσι βρίσκει μια υπέροχη αφορμή και φτιάχνει ένα θεατρικό που θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Το βράδυ που η Μαίρυλιν Μονρό, πεθαίνει μεταφέρεται σε μια παράλληλη με τη δική μας διάσταση, σε ένα όμοιο σύμπαν, συναντά όλους τους stars που απασχόλησαν τη Μέκκα του κινηματογράφου από το ΄50 ως το ΄70 και μιλώντας μαζί τους επαναπροσδιορίζουν τη ζωή τους, και μιλούν για όσα έζησαν και επιθύμησαν, για όσα τους καθόρισαν στην προσπάθεια τους ν΄ αφήσουν ένα όνομα που μέσω του σελιλόιντ θα υπάρχει για πάντα. Η κινηματογραφική Αθανασία έχει μεγάλο τίμημα και αν ναι αυτό άξιζε;
Σχέσεις, καριέρες, προδοσίες, μάχες και νίκες, σκιαγραφούν έναν κόσμο ιδιόμορφο και καθόλου ροζ, και ο Γιάννης Σολδάτος στο καλύτερο του θεατρικό, μας τα παρουσιάζει με τρόπο συναρπαστικό, η μία ιστορία μπλέκει εντέχνως μέσα στην άλλη, οι δεκάδες προσωπικότητες διεκδικούν το δικαίωμα να μας διηγηθούν τη δική τους σημαντική ιστορία και όλοι μαζί καταλήγουν σ΄ ένα συμπέρασμα. Αν σου δοθεί η ευκαιρία να επανεκτιμήσεις και να ξαναζήσεις όσα σε καθόρισαν, ποια θα ΄ταν η κατάληξη αυτή τη φορά;
Ιστορίες προσώπων, σημαντικά γεγονότα που καθόρισαν κοινωνικοπολιτικά την Αμερική περνούν από σκηνής με ένα δεξιοτεχνικό τρόπο, μέσω ενός κειμένου που οφείλει και να διαβαστεί για ν΄ αποτυπώσουμε τις δεκάδες πληροφορίες – documento που μας δίνει.
Και το συμπέρασμα; Με τρόπο τρυφερά δραματικό, η υπέροχη αυτή κωμωδία καταλήγει εντυπωσιακά, από γραφής. Αλλά την κατάληξη οφείλω να την διαφυλάξω, για να παραμείνει το σασπένς της παράστασης.
Ο Λιβανός σέβεται το κείμενο και το συγγραφέα. Καταφέρνει ν΄ αποκρυπτογραφήσει τους κώδικες γιατί γνωρίζει τους μυστικούς κωδικούς του Σολδάτου, να σεβαστεί την ιστορία του Hollywood και να στήσει μια εντυπωσιακή κωμωδία. To δίδυμο έχει στο παρελθόν δώσει εξαιρετικά πετυχημένες – πολυβραβευμένες παραστάσεις, αλλά εδώ το σμίξιμο τους, δίνει ένα πέρα απ΄ οτιδήποτε άλλο κορυφαίο δείγμα παράστασης.
Η επιλογή από το Λιβανό του vaudeville musical ( – musical του Θεάτρου ποικιλιών ), με βασικούς συμμάχους τους υπέροχους στίχους της αλησμόνητης Μαριάννας Τόλη, τις υπέροχες μελωδίες που συνέθεσε για την παράσταση ο Σάκης Τσιλίκης και το άριστα εκπαιδευμένο για το είδος ερμηνευτικό επιτελείο της ομάδας μας προσφέρει μια από τις κορυφαίες παραστάσεις της χρονιάς και σίγουρα την κορυφαία στο είδος της.
Χρειάζεται να τονίσω πόσο εμφανής είναι αυτή τη φορά η δυσκολία να επιτευχθεί ο άθλος του ανεβάσματος από το Λιβανό , γιατί το κείμενο του Σολδάτου χωρίζεται σε δεκάδες υποενότητες , που φωτίζονται όλες με αδρό φως , και το πολυθέαμα εκτελείται από ένα πολυπληθή θίασο , δύο μουσικούς, με εκατό περίπου κοστούμια σ΄ ένα φαντασμαγορικό σκηνικό το οποίο τρέχουν εντυπωσιακές εικόνες , 3d animation εικονικής πραγματικότητας, κινηματογράφου ακόμα και υποβρύχιων προβολών. Οι ηθοποιοί είναι άριστα ταυτισμένοι με τους ρόλους τους και ακροβατούν στην αλήθεια της εκάστοτε personas είτε εκμυστηρεύεται είτε ερμηνεύει το Μύθο της. Η διδασκαλία των ρόλων εμφανής όσο και η ικανότητα να περνούν από τον ένα ρόλο στον άλλο στο γιγάντιο αυτό απαιτητικό παζλ.
Αυτό που εντυπωσιάζει το κοινό που φέτος γεμίζει θριαμβευτικά και δικαίως το Studio Κυψέλης , είναι οι στιγμές , που μας έχει συνηθίσει να μας αγγίζουν μέσα στις παραστάσεις του ο Λιβανός.
Δε μπορώ να μην ξεχωρίσω άναρχα, την “παρηκμασμένη” Jilda της Ιμπροχώρη, την εντυπωσιακή έναρξη με τα αλλεπάλληλα γκαγκς, κάποια δάνεια από musical, που σα λάτρης του είδους τα ξεχώρισα αλλά χρειάστηκα τη βοήθεια του Λιβανού να μου τα επεξηγήσει ( μουσικοχορευτικά δάνεια από το Annie, Goodbye girl, Chicago, lets make love, Cabaret, Hair etc ), τον… Ταρζάν , τους Αυτοκτονημένους, το τραγούδι της Σοφίας Μπεράτη – συγκλονιστικό , το Χίτσκοκ της Πρωτονοταρίου , το “Τι ζωή”, το βιασμό της Vivian Leigh, το ερωτικό ντους τρίο, το ανατριχιαστικό φινάλε, αλλά και την παρουσία της αγαπημένης Ροζίτας, συνιστούν ένα σύνολο που σίγουρα αξίζει να μείνει σα σημείο αναφοράς στην ιστορία του είδους.
Το σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη, αριστοτεχνικά μελετημένο για το συγκεκριμένο θεατρικό χώρο , με το χρωματικό συνδυασμό χρυσού και μαύρου με τα ψήγματα χρυσού χυμένα παντού απομεινάρια θαρρείς δόξας, και εξαιρετικά μελετημένες εικόνες σαν φόντο, που εναλλάσσονται και μας δίνουν την εκάστοτε “σεκάνς” με λιτότητα και σαφήνεια και δίνουν τη δυνατότητα ν΄ αναδειχτούν τα υπέροχα κοστούμια τόσο ταιριαστά στον εκάστοτε ρόλο! Αμέτρητα και τόσο ακριβή στην αποτύπωση του μύθου του Hollywood! Βοηθοί στο εικαστικό αποτέλεσμα οι Αντώνης Μανδρανής , Χρήστος Σολδάτος και Σάκης Γεωργιάδης για την κινηματογράφηση, τις υποβρύχιες λήψεις και την εικονική πραγματικότητα αντίστοιχα. Σωστά λιτή η κινησιολογία του Σίμωνα Πάτροκλου και υπέροχοι όπως πάντα οι φωτισμοί του σκηνοθέτη.
Οι ερμηνείες όλες άξιες και ολοκληρωμένες, δίνουν στην άρτια εκπαιδευμένη ομάδα των Θεατρίνων Θεατές την ευκαιρία ν΄ αποδείξει πως μπορεί να θαυματοποιήσει μια ομάδα αρκεί να έχει τον κατάλληλο εμπνευσμένο συντονιστή και μονάδες.
Ο Λιβανός σωστά δεν κοπιάρει φυσιογνωμίες αλλά δημιουργεί ρεαλιστικές προσωπικότητες!
Η Καίτη Ιμπροχώρη, σε μια ξεχωριστή ερμηνευτική της στιγμή, ακροβατεί άριστα μεταξύ της φθαρμένης Ρίτα Χαίηγουωρθ, εύθραυστης και τρυφερής και της επιβλητικά μεγαλόπρεπης Μάρλεν Ντήτριχ. Ερμηνεία άξια βράβευσης. Ο Νίκος Γιάννακας ένας καθαρά μπριλάντε ηθοποιός , δίνει έναν γοητευτικό Κλαρκ Γκαίημπλ και ο Γιάννης Τσιώμου δύο μαεστρικές ερμηνείες τόσο του Στιούαρτ, όσο και του απολαυστικού Ταρζάν. Ηθοποιός σπάνιας υποκριτικής ευστοχίας!
Η Νίνα Ακτύπη όμορφη, λαμπερή, εύθραυστη , κωμική καταφέρνει ν ΄αποτελέσει την ιδανική ερμηνευτική αποτύπωση της Μαίρυλιν και αποτελεί μεγάλο άσσο για την παράσταση. Ανάλογα και η ραφινάτη Σοφία Μπεράτη στην καλύτερη στιγμή της θεατρικά, αφού χορεύει , τραγουδά και ερμηνεύει άψογα τη Γκρέυς Κέλλυ. Οι δύο “σκηνοθέτες” της παράστασης Χιούστον και Χίτσκοκ ερμηνεύονται απολαυστικά από τους Μάνος Χατζηγεωργίου και ‘Ολγα Πρωτονοταρίου, πανάξιους πρωταγωνιστές τα έργα του Λιβανού!
Η Σόνια Κωτίδου από τις καλύτερες νέες ηθοποιούς μας, στον απαιτητικό ρόλο της Vivian Leigh αποτυπώνει ευαίσθητα το μύθο και ο Φραγκίσκος Βαφειάδης γοητευτικός Brando με ίδιο ηχόχρωμα με το μεγάλο star δένουν άψογα, και στην σκηνική τριπλέτα με τη Μαίρυλιν αποδεικνύουν πως ομορφιά και ταλέντο συνυπάρχει!
Υπέροχος ο James Dean του Σωτήρη Αντωνίου και χιουμοριστικός ο Τζων Γουάιην του, και καλίφωνα εύστοχος ο Μπόγκαρντ του Μάνου Τσιβιλή. Η ξανθιά εντυπωσιακή καλλονή Γωγώ Φάκου αποτυπώνει εύσροχα θαρρείς όλες τις πονηρές ξανθές του Hollywood.
Άφησα τελευταίες τη Μαρία Δρακοπούλου, για να τονίσω πόσο συμβάλει στην επιτυχία της παράστασης με τους δεκάδες ρόλους που ερμηνεύει αυτό το θεατρικό πολυεργαλείο και τη Νίκη Γκουντούμη που ως άνθρωπος ορχήστρα εκτελεί τέλεια δύσκολες μελωδίες!
Μια hollywoodιανή υπερπαραγωγή στην καρδιά της Αθήνας που δικαίως επιχορηγήθηκε και το κοινό και οι κριτικοί την υμνούν. Number one, must to see of the year!
