Ολισθηρή η επιλογή της ταξικής αναφοράς

Και την μεν σουρεαλιστική αναφορά Ευκλείδη Τσακαλώτου στην φυματική σαρανταποδαρούσα με 25/40 πρόβλημα μηνίσκου και με φόρτωμα σακούλες του Lidl (ευγενική γκρίζα διαφήμιση;) μπορεί ο καθένας να την υπαγάγει στις μνήμες ή στα αναγνώσματά του: Lewis Caroll και Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων ή Carlos Castaneda και παραισθησιογόνα μανιτάρια; Όμως από μέρους του απόκρουση των αντιπολιτευτικών μύδρων για δημοσιονομική υπεραπόδοση με την λογική «υπερφορολόγηση και μετά μοίρασμα», με αναφορές σε «μεγάλο κομμάτι που προέρχεται από τις μεταρρυθμίσεις» δεν γίνεται να μην την προσεγγίσει χωρίς να έχει ως φόντο την πολύ πιο ουσιώδη ανάγνωση της τοποθέτησης Γιώργου Χουλιαράκη. Για την «υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης» ως συνειδητή κυβερνητική επιλογή, έστω μεταβατική, «ώστε να ενισχυθούν οικονομικά τα πιο αδύναμα στρώματα». Χωρίς να γίνεται πλήρης χρήση του όρου, πρόκειται για επαναφορά της ταξικής μεροληψίας ως οδηγού στην διαμόρφωση οικονομικής πολιτικής – βέβαια στα στενά/στενότατα περιθώρια που αφήνει το εφαρμοζόμενο Μνημόνιο – 3+ (και, ας είμαστε ειλικρινείς, η προδιαγεγραμμένη του συνέχεια για το 2018-20).

Αυτή η επιλογή – της ταξικής αναφοράς, με παραπομπή στην ανθρωπιστική κρίση λόγω μνημονιακού σοκ , τότε – υπήρχε από την αρχή της ανάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα βέβαια, μετά το «πέρασμα» στην φάση ρεαλιστικής, σοσιαλδημοκρατικής ή όπως αλλιώς την πει κανείς στροφής της Κυβέρνησης και με δεδομένη την υποδοχή/αποδοχή της ως τέτοιας από τους Ευρωπαϊκους κύκλους (σημειωτέον ότι υπερφορολόγηση/υπεραπόδοση προκύπτει από Προγράμματα συμφωνημένα-συνομολογημένα από το plenum του Eurogroup και υπό την στενή παρακολούθηση και τις αξιολογήσεις της Τρόικας/Κουαρτέτου…), η επαναφορά της ταξικής αναφοράς έχει άλλο ενδιαφέρον.

Μερικές αναζητήσεις της άκριας του νήματος: Πρώτον, «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα». Πολύ περισσότερο από τις εντάσεις που (υποτίθεται ότι) δημιουργούνται στον ΣΥΡΙΖΑ εσωκομματικά, με τους 53+ και τις ιερεμιάδες του Commonality , υπάρχει το πολιτικό στίγμα του χώρου που πήγαινε να ξεθωριάσει. Ταχύτατα. Βλέπουν/θυμούνται λοιπόν τι έπαθε το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ – όχι απλώς όχι μόνον από την υποταγή στην μνημονιακή πραγματικότητα, ή με την οίηση του κυβερνητισμού, αλλά και με την εγκατάλειψη κάθε ριζοσπαστικότητας στον λόγο. Το «θα έμβωμεν εις τα σαλόνια» είναι κάτι που τραυματίζει κάθε εξουσία, κάθε προέλευσης, σε κάθε εποχή: η ταξική αναφορά/επαναφορά αποτελεί απόπειρα αναβάπτισης. Δεύτερον, υπάρχει η πραγματικότητα – η τρισκατάρατη πραγματικότητα. Δίπλα στις ουρές για το ηλεκτρονικό εισιτήριο, θα έχουμε σε λίγες εβδομάδες – αν δεν δειλιάσουν – την αναθεώρηση των αξιών υπολογισμού του ΕΝΦΙΑ. Όπου, λόγω πονηρίας των προηγούμενων, θα ανέβουν οι «αντικειμενικές αξίες» στις υποβαθμισμένες (ή: θεωρούμενες υποβαθμισμένες…) περιοχές όπου είχαν μείνει επί μια 10ετία τεχνητά χαμηλά^. ενώ θα πέσουν στις εύπορες (και εμβληματικές) περιοχές όπου  όντως  οι εμπορικές αξίες έχουν καταρρεύσει. Άρα, λίγη ταξικότητα στον πολιτικό λόγο μας ξεχρεώνει…

Πάμε όμως και στην τρίτη άκρια: τώρα όλοι, μα όλοι! την διεκδικούν την καημένη την μεσαία τάξη. Και η Ν.Δ., ευλόγως, με την απαστράπτουσα νέα εκπρόσωπο Τύπου αλλά και τον Κυριάκο έστω και αγραβάτωτο. Και οι διαγκωνιζόμενοι της Κεντρο(αντι)Αριστεράς. «Σπρώχνοντας» επάνω τους την απορφανισμένη μεσαία τάξη (έννοια απείρως εκτατή όπως οι «μη-προνομιούχοι» του Αντρέα…) ίσως στην Κυβέρνηση ελπίζουν για έσω-ταξικό μαλλιοτράβηγμα.

Σε κάθε περίπτωση, ολισθηρή η ταξική επιλογή.