Με το ζωτικής σημασίας θέμα των αναπτυξιακών νόμων έχουν ασχοληθεί αξιόλογοι έλληνες ερευνητές, συγκλίνοντας στην διαπίστωση ότι ο θεσμός των αναπτυξιακών νόμων συνιστά χρήσιμο εργαλείο στην άσκηση της αναπτυξιακής πολιτικής. Αν και σε άλλες χώρες σαν την Ιρλανδία, τη Νότια Κορέα, την Κίνα, κ.ά., οι αναπτυξιακοί νόμοι συνέβαλαν ουσιαστικά στην εισροή ξένων κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις, απεναντίας στην Ελλάδα ο θεσμός των αναπτυξιακών νόμων απέτυχε και εμμέσως λειτούργησαν ως φυτώρια διαφθοράς και μέσον γρήγορου πλουτισμού των καρεκλοκένταυρων της κρατικής-τραπεζικής εξουσίας.
Από τεχνοκρατικής άποψης οι αναπτυξιακοί νόμοι στη χώρα μας λειτούργησαν στο ίδιο μοτίβο. Πιο συγκεκριμένα, το οποιοδήποτε επενδυτικό έργο του υποτιθέμενου επιχειρηματία, χρηματοδοτείται από τρεις πηγές. Οι τρεις πηγές χρηματοδότησης είναι η “ιδία συμμετοχή” του υποψήφιου επενδυτή, η “επιχορήγηση” από το κράτος π.χ. ΠΔΕ (Προϋπολογισμός Δημοσίων Επενδύσεων) και η “τραπεζική δανειοδότηση”. Ας υποτεθεί ότι το αναπτυξιακό σχέδιο ενός υποψήφιου επενδυτή ανέρχεται σε 10 εκατ. ευρώ (€) και η υλοποίησή του θα γίνει σε κάποια από τις παραμεθόριους νομούς της Θράκης. Στην προκειμένη περίπτωση, η επιχορήγηση του αναπτυξιακού έργου από τον ΠΔΕ θα μπορούσε να φθάσει έως το 60% της συνολικής δαπάνης, η τραπεζική χρηματοδότηση έως και 30% και μόλις 10% θα ήταν η ιδία συμμετοχή του υποψήφιου επενδυτή. Όσοι έχουν ενδιατρίψει σε βάθος στο αντικείμενο των αναπτυξιακών νόμων, γνωρίζουν ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι υποψήφιοι επενδυτές είναι λαμόγια, δηλαδή αρπακτικά που όχι μόνο δεν βάζουν την ιδία συμμετοχή τους, αλλά αποκομίζουν και από πάνω παρανόμως αρκετά εκατ. ευρώ.
Συνήθως η έγκριση της επενδυτικής πρότασης γίνεται με το γνωστό ρουσφέτι. Δηλαδή, υποψήφιοι επενδυτές έχοντας πολιτικές πλάτες και προβαίνοντας στην υπερτιμολόγηση της επενδυτικής δαπάνης, όχι μόνο δεν βάζουν μια δραχμή από την τσέπη τους, αλλά απεναντίας γεμίζουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς με χρήμα από την επιχορήγηση του κρατικού κορβανά και τα χορηγηθέντα δάνεια των τραπεζών. Η μέθοδος πασίγνωστη στους αετονύχηδες των υπουργικών γραφείων. Έστω ότι η πραγματική επενδυτική δαπάνη εκτιμάται σε 100 εκατ. € και η ίδια συμμετοχή του υποψήφιου επενδυτή είναι 20 εκατ. €. Αν με ρουσφετολογικές διαδικασίες εγκριθεί επενδυτική δαπάνη 150 αντί 100 εκατ. €, προκύπτει ότι ο υποψήφιος επενδυτής αντί να βάλει ίδια συμμετοχή 30 εκατ. € (150×20%=30) θα τσεπώσει ανετότατα 20 εκατ. € (50-30=20). Η λοβιτούρα βασίζεται στην υπερτιμολόγηση των 50 εκατ. €. Η πιάτσα βοά. Υπάρχουν μερικά γραφεία επώνυμων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που σαν αίλουροι περνούν από τα γραφειοκρατικά γρανάζια όποια επένδυση θέλουν και με όση δόση υπερτιμολόγησης επιθυμεί ο υποψήφιος επενδυτής. Η μίζα τα ρυθμίζει όλα.
Οι υπερτιμολογήσεις ήταν και βέβαια εξακολουθούν να είναι το προσφιλές σπορ των αρπακτικών. Στα γραφεία των υπουργών και των διευθυντικών στελεχών των αρμόδιων υπουργείων, οι μίζες δίνουν και παίρνουν. Καμία επενδυτική δαπάνη δεν εγκρίνεται χωρίς γρασάρισμα. Ξεχάσαμε το καλύτερο. Τις επενδύσεις φαντάσματα. Με άξονα τους εκάστοτε επενδυτικούς νόμους στήθηκαν εικονικές εταιρίες, που οι υποψήφιοι επενδυτές έβαζαν στο παντελόνι όλο το ποσό της υπερτιμολογημένης επένδυσης, που ήταν όμως επένδυση φάντασμα γιατί έμεινε στα χαρτιά και ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Στις διάφορες βιομηχανικές ζώνες της χώρας υπάρχουν πολλά κουφάρια τσιμεντένιων κτηρίων, που οι γυμνές κολόνες τους θυμίζουν σήμερα τις επενδύσεις φαντάσματα, που οι αετονύχηδες των αρμόδιων υπουργείων και των τραπεζών μαζί με λαμόγια επενδυτές, έφαγαν εκατοντάδες εκατ. ευρώ από το πάρτι των αναπτυξιακών νόμων. Αισιοδοξούμε ο νέος αναπτυξιακός νόμος να πετύχει τον πρωταρχικό του στόχο, που δεν είναι άλλος από την αναπτυξιακή εκτίναξη της εθνικής μας οικονομίας.
