ΚΑποιοι ποὺ ἐκτιμοῦν –κακῶς– τὴν πολιτικὴ μου σοφία, μὲ ἐρωτοῦν, συχνὰ μὲ ἀγωνία, πῶς βλέπω τὴν πολιτικὴ μας κατάσταση, γιὰ τὴν ὁποὶα εἰς μάτην γράφω ἐπὶ μισὸν αἰῶνα καὶ πλέον. Σὲ ὅμιλο ἀνδρῶν ἀκμαίων, ποὺ μοῦ ἔθεσαν πρὸ μηνῶν τὸ ἐρώτημα αὐτὸ, ἀπάντησα παραβολικῶς, δανειζόμενος πνευματικὸ ὑλικὸ ἀπὸ κάποιο βιβλίο ποὺ εἶχα διαβάσει πρὸ ἐτῶν. Ἔτσι, γιὰ νὰ εἰκονογραφήσω τὸ πολιτικό μας τοπίο τοὺς διηγήθηκα τὴν ἱστορία τῶν τριῶν τυφλῶν καὶ τοῦ ἐλέφαντα. Ὁ μῦθος λέει ὅτι ὁ πρῶτος τυφλὸς ἔπιασε τὴν οὐρὰ τοῦ παχύδερμου καὶ νόμισε ὅτι κρατοῦσε φίδι. Ὁ δεύτερος σκόνταψε σ’ ἕνα του ποδάρι καὶ πίστεψε ὅτι ἔπεσε σὲ κορμὸ δέντρου. Ὁ τρίτος ψαχούλευε τὴν προβοσκίδα του καὶ σχημάτισε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἀκορντεὸν! Ἀκολούθως οἱ τρεῖς τυφλοί ἀντάλλαξαν τὶς ἀπόψεις τους καὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα πὼς βρέθηκαν σ’ ἕναν ἰταλικό γάμο ποὺ γινόταν μέσα σ’ ἕνα δάσος γεμάτο φίδια!
Ἀσφαλῶς οὔτε τοὺς τότε «συνόντες», ὅπως ὀνόμαζε ὁ Σωκράτης τοὺς συνομιλητὲς του, διαφώτισα, οὔτε τοὺς νῦν ἀναγνῶστες θὰ κάνω σοφώτερους ἐπὶ τῆς παρούσης πολιτικῆς καταστάσεως ἐν Ἑλλάδι. Ἄν ληφθεῖ ὅμως ὑπόψη ὅτι τὸ κείμενο αὐτὸ γράφτηκε ὅταν στὴ χώρα ἐνέσκηψε τὸ πολιτικὸ κρῦο καὶ ὅλους μας εἶχαν πλακώσει οἱ δυνατοὶ βοριάδες τῆς ἀπελπισίας, ἦταν ἀναπόφευκτο τὸ μυαλό μου νὰ πηγαίνει στὶς πλέον σουρεαλιστικές παρομοιώσεις. Ποὺ ὅμως εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἐπιτυχεῖς. Ἡ ὁμοιότητα τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς μὲ ἰταλικὸ γάμο βεβαιώνεται, ἀρκεῖ νὰ δεῖ κανεὶς τὴν παλαιὰ ταινία «Γάμος ἀλὰ ἰταλικὰ» μὲ τὸν ἀξέχαστο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Ὅσο γιὰ τὸ δάσος, τὸ πυκνὸ καὶ σκοτεινὸ, ἀρκεῖ νὰ παρακολουθήσει κανεὶς μιὰ τηλεοπτικὴ συζήτηση ἀνάμεσα σὲ ἐκπροσώπους πολιτικῶν κομμάτων γιὰ νὰ πεισθεῑ γιὰ τὴν ὀρθότητα τῆς παρομοιώσεως. Ἀκόμη καὶ ὁ Θησέας, ἔστω καὶ χωρὶς τὸν μίτο τῆς Ἀριάδνης, θὰ ἔβγαινε εὐκολώτερα ἀπὸ τὸν Λαβύρινθο, ἀπ’ ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ προσανατολισθεῖ μέσα στὰ ἀδιέξοδα ποὺ δημιουργεῖ τὸ πυκνὸ δάσος τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Ὅσο γιὰ τὰ φίδια, καὶ μάλιστα φαρμακερὰ, ὅλοι ἔχουν πικρὲς ἐμπειρίες, ἄν μπῆκαν στὸ δάσος τῆς πολιτικῆς ὄχι γιὰ νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀλλὰ γιὰ νὰ προσφέρουν. Καὶ τὰ πιὸ δηλητηριώδη φίδια δὲν βρίσκονται στὴ μεριὰ τῶν ἀντιπάλων. Φίδια φαρμακερὰ εἶναι τὰ λεγόμενα συντροφικά.
Τοῦτο δυστυχῶς δὲν εἶναι φαινόμενο μόνον ἑλληνικό. Ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει κάθε τόσο νὰ κινούμαστε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε μέσα σὲ γκρίζες ζῶνες, δίχως συγκεκριμένα καθοδηγητικὰ στοιχεῖα καὶ τοῦτο μᾶς ἀναγκάζει νὰ προσφεύγουμε στὴ βοήθεια τοῦ ἐνστίκτου. Τὸ ἔνστικτο μερικὲς φορὲς εἶναι σωτήριο, σὲ στιγμὲς κινδύνου προειδοποιητικό, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ καλύτερος ὁδηγὸς γιὰ τὴ ζωὴ, διότι ἐκτοπίζει συχνὰ τὴ λογική. Ὁ ἐλεφάντινος ὄγκος, ποὺ εἶναι τὰ τεράστια προβλήματα, μᾶς μένει τελικὰ ἄγνωστος. Ὅλα δείχνουν ὅτι πορευόμαστε πρὸς νέες ἐκλογὲς. Αὐτὲς, εἴτε τώρα εἴτε αὔριο γίνουν, ποιὸ πρόβλημα θὰ λύσουν; Ὁ πολίτης ξέρει τὶ πρέπει νὰ ψηφίσει ἤ ἄν πρέπει νὰ ψηφίσει; Οὐσιαστικὰ –καὶ ὄχι μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες– δὲν διαφέρουμε σὲ τίποτε ἀπὸ τοὺς τυφλοὺς τοῦ μύθου ποὺ πασπάτευαν τὸν ἐλέφαντα. Πολὺ φοβᾶμαι ὅτι ὁ ἐλέφαντας κάποια στιγμὴ θὰ θυμώσει ἀπὸ τὸ «ψαχούλεμα» καὶ τὸτε –ἀλίμονον– θὰ θυμώσει καὶ θὰ μᾶς πλακώσει.
www.sarantoskargakos.gr
