Οι θεσιθήρες της εξουσίας περιφρονούν τους χρησμούς της Κασσάνδρας

 ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ “μαντείο” ήταν ο ιερός τόπος π.χ. Δελφοί στον οποίο μεμονωμένα άτομα ή μια πόλη, προσέφευγαν για να πληροφορηθούν τι θα συμβεί στο μέλλον. Οι  χρησμοί δίνονταν από τους ιερείς ή τις ιέρειες, που εθεωρούντο εκπρόσωποι κάποιας θεότητας. Τα σπουδαιότερα μαντεία της ελληνικής αρχαιότητας υπήρξαν των Δελφών, της Δωδώνης και του Τροφωνίου. Οι διάσημοι χρησμοί του μαντείου των Δελφών δίνονταν από μια ιέρεια, ευρέως γνωστή με το όνομα Πυθία. Μια από τις σημαντικότερες μάντισσες της αρχαιότητας υπήρξε η Κασσάνδρα. Η Κασσάνδρα προφήτευε επερχόμενα δεινά, χωρίς όμως να γίνεται πιστευτή. Προέβλεψε συγκλονιστικά συμβάντα και γι’ αυτό η ιστορία την κατέταξε στις σημαντικότερες μάντισσες της αρχαιότητας. Η Κασσάνδρα προφήτευσε το γεγονός του Τρωϊκού Πολέμου, το τραγικό τέλος του Έκτορα, την άλωση της Τροίας λόγω του δούρειου ίππου, τον φόνο του Αγαμέμνονος από την Κλυταιμήστρα, κ.λπ. Αν και οι περισσότεροι χρησμοί της επαληθεύτηκαν από την έκβαση των γεγονότων, εντούτοις όταν η Κασσάνδρα έλεγε τις μαντείες της κανένας δεν την πίστευε.

Η περίπτωση της Κασσάνδρας ταιριάζει στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Μετά το 1974 και ιδίως μετά το 1980, όταν τα Δημόσια Οικονομικά της χώρας άρχισαν να παίρνουν τον κατρακύλα, αρκετοί οικονομικοί αναλυτές είχαν χαρακτηριστεί Κασσάνδρες. Οι προβλέψεις των Κασσάνδρων περί καταβαράθρωσης της ανταγωνιστικότητας της εθνικής μας οικονομίας και συνεχούς επιδείνωσης των Δημοσίων Οικονομικών, δεν ήταν αρεστές στους θεσιθήρες της δικομματικής  εξουσίας. Όταν κατά την περίοδο 1996-2002, οι τότε κυβερνώντες διατυμπάνιζαν ότι η Ελλάδα επίλυσε το δημοσιονομικό της πρόβλημα και γι’ αυτό πέτυχε επάξια την είσοδό της στην ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ένωση), υπήρχαν ορισμένες Κασσάνδρες σαν τον υποφαινόμενο, που υποστήριζαν ότι τα δημοσιονομικά στοιχεία για τις κρατικές δαπάνες, το δημόσιο χρέος και τα διαχειριστικά ελλείμματα ήταν κάλπικα και η δήθεν δημοσιονομική προσαρμογή ήταν ένα μεγάλο ψέμα.

Τα στατιστικά στοιχεία ήταν και εξακολουθούν να είναι μαγειρεμένα. Ο τραγέλαφος  περί πρωτογενών πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό μετά το 2012,  καταμαρτυρεί του λόγου το αληθές. Πρωτογενή πλεονάσματα με δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους κατά την περίοδο 2012-2015, δεν διέπονται από επιστημονική λογική. Την 1η Ιανουαρίου 2002, η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ, με χαλκευμένα δημοσιονομικά στοιχεία και ένα πελώριο δημόσιο χρέος που πιστοποιούσε ότι η χώρα ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Στην εποχή των μνημονιακών πολιτικών,  το σκηνικό της χάλκευσης των στοιχείων και της συνειδητής παραποίησης των κύριων δημοσιονομικών μεγεθών, επαναλαμβάνεται απ’ όλα τα κυβερνητικά οικονομικά επιτελεία. Το πελώριο μέγεθος των εντόκων γραμματίων που το 2015 εκτιμάται σε 700 δις ευρώ και δεν συνυπολογίζεται στο επίσημο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, καταμαρτυρεί την αδιαμφισβήτητη παραχάραξη του πραγματικού μεγέθους του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.

Στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου προβλέπεται η αύξηση των κρατικών εσόδων από 78 δις € το 2015 σε 85 δις € το 2017. Πώς όμως θα αυξηθούν τα δημοσιονομικά  έσοδα, όταν η κυβέρνηση και το κουαρτέτο προβλέπουν αρνητικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς της τάξης του -1,2% κατά την διετία 2016-2017; Αύξηση των κρατικών εσόδων σε μια χώρα που βουλιάζει στο τέλμα της ύφεσης, αντικειμενικά είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Από την άλλη μεριά, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα υποζύγια, δηλαδή άνεργοι, μισθοβίοτοι, χαμηλοσυνταξιούχοι και επιχειρήσεις, δεν αντέχουν επιπρόσθετα φορολογικά βάρη. Προ πολλού έχουν ξεπεραστεί τα φοροδοτικά τους όρια. Ωστόσο, μετά το 1980 οι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας περιφρονούν προκλητικά τον χρησμό της Κασσάνδρας. Η προφητεία  της Κασσάνδρας έλεγε ότι μόνο η αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, δύναται να ωθήσει την Ελλάδα σε φάση ταχύρυθμης αναπτυξιακής διαδικασίας και έτσι το δημόσιο χρέος της να καταστεί βιώσιμο. Εντούτοις, οι θεσιθήρες και τα κομματόσκυλα της εξουσίας διαθέτουν τις νοητικές ικανότητες, ώστε να υλοποιήσουν επιτυχώς το μήνυμα του χρησμού στην πράξη;