Γράφει ο Γιώργος Μελιγγώνης
Προχθές, δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά μερικές μόλις ώρες προκειμένου να εργαλειοποιηθεί πλήρως από τους γνωστούς αντι-ΣΥΡΙΖΑ καλοθελητές το φρικτό βομβιστικό χτύπημα κατά του ΣΚΑΪ. Στελέχη του σταθμού, αλλά και στελέχη κομμάτων της αντιπολίτευσης συνέδεσαν ευθέως το εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ προς το συγκεκριμένο κανάλι και την σκληρή κριτική που του ασκείται από την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα με την επιλογή των τρομοκρατών να χτυπήσουν εκεί.
Σαν να μην έφτανε αυτό, χθες «γαλάζια» στελέχη –και όχι μόνο- το… τερμάτισαν: περιέγραψαν την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο… «τσεκουράτο» σαν «ηθικούς αυτουργούς» του τρομοκρατικού χτυπήματος, ενώ ήδη από την προηγούμενη μέρα πολιτικοί, αλλά και αναλυτές συνέδεαν το κλίμα διχασμού και πόλωσης με την δολοφονική και ομοθύμως καταδικαστέα επιλογή των τρομοκρατών να χτυπήσουν τον ΣΚΑΪ.
Κι όμως, όσο αντιφατικό κι αν εκ πρώτης όψεως μοιάζει, εκείνοι που επιστράτευσαν την ως άνω ρητορική είναι και εκείνοι που «δικαιώνουν» τους τρομοκράτες.
Είναι εκείνοι που βάζουν στην ίδια ζυγαριά μία δολοφονική ενέργεια με την πολιτική αντιπαράθεση.
Είναι εκείνοι που τοποθετούν στην ίδια κατηγορία την πόλωση και την σκληρή σύγκρουση με την τρομοκρατία.
Είναι εκείνοι που με τον τρόπο αυτό παρουσιάζουν ένα τρομοκρατικό χτύπημα ως επόμενο σκαλί στην κλίμακα της πόλωσης. Ενώ η τρομοκρατία αυτονοήτως είναι μια κατηγορία μόνη της –δεν συνδέεται ούτε με την πόλωση, ούτε με την πολιτική αντιπαράθεση, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή. Είναι έγκλημα. Την ώρα που η αντιπαράθεση των κομμάτων –επαναλαμβάνουμε, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή- είναι μέρος του πολιτικού και δημοκρατικού παιχνιδιού.
Και, σε τελική ανάλυση, επειδή στη Δημοκρατία επιτρέπεται –ενίοτε και επιβάλλεται- η πόλωση, η αντιπαράθεση, η σύγκρουση, όσοι συνδέουν τη βομβιστική επίθεση είτε με την πολιτική διαπάλη, είτε με την κριτική σε ΜΜΕ, παίζουν (άθελά τους;) το παιχνίδι των τρομοκρατών.
Ένας πολιτικός δικαιούται να συγκρούεται όσο σκληρά θέλει με τον πολιτικό του αντίπαλο –και κρίνεται γι’ αυτό στις εκλογές, όπως και για κάθε επιλογή του. Και ένας πολιτικός επίσης δικαιούται να ασκεί κριτική σε κάποιο ΜΜΕ, όπως ακριβώς και το ανάποδο. Αν η κριτική, η σύγκρουση, η αντιπαράθεση, ακόμη και η πόλωση, μπουν στο ζύγι και ο οποισδήποτε αυτολογοκρίνεται από φόβο μήπως συνδεθεί με… τρομοκράτες, τότε η τρομοκρατία θα έχει ήδη νικήσει. Ακόμη κι αν δεν σκάσει ποτέ ούτε μία στρακαστρούκα.
