Τα πρώτα αναλυτικά στοιχεία, από την εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων της ΝΔ, επιβεβαιώνουν την κατακλείδα του χθεσινού μας κειμένου. Ότι, δηλαδή, η αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής, ανέδειξε μια εικόνα πόλωσης και διχασμού, στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης.
Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο, εν προκειμένω, είναι το γεγονός ότι η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν οφείλεται σε μια ομοιόμορφα κατανεμημένη συμπεριφορά των εκλογέων, που θα απεικόνιζε ένα ρεύμα καθολικής κυριαρχίας, σε πανελλαδική κλίμακα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι, σε επίπεδο περιφέρειας, ο κ. Μεϊμαράκης ήρθε πρώτος στους περισσότερους νομούς, ενώ κατ` ουσία η νίκη του προέδρου, πλέον, της ΝΔ, οφείλεται, πρωτευόντως, στην καθαρή επικράτηση του στην Αττική (με 14 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά) και κατά δεύτερο λόγο στην Κεντρική Μακεδονία (Τζιτζικώστας γαρ). Επειδή δε πολλά ακούστηκαν περί…. συντριβής του Καραμανλισμού, να σημειώσουμε ότι στις Σέρρες, ο κ. Μεϊμαράκης ήρθε πρώτος με 20 μονάδες διαφορά. Η συνολική πτώση του κ. Μεϊμαράκη, ακόμη και σε απόλυτους αριθμούς, μεταξύ α` και β` γύρου, μάλλον υπογραμμίζει το κλίμα διχασμού, καθώς δείχνει ότι η αποχή μεταξύ των δύο γύρων (περί το 20%), μάλλον προέρχεται, σε μεγάλο βαθμό, από την πλευρά του ηττημένου, ενώ αναδεικνύει και την έκταση της συμμαχίας με τους κ.κ. Γεωργιάδη και Τζιτζικώστα. Άλλωστε, τα τελικά αποτελέσματα του β` γύρου, επιβεβαίωσαν και την ταξική διαίρεση της ψήφου, κυρίως στην Αττική, με τον κ. Μεϊμαράκη να κυριαρχεί στις λαϊκές συνοικίες (π.χ. Β` Πειραιά) και τον κ. Μητσοτάκη να θριαμβεύει στα Βόρεια Προάστια.
Τα ανωτέρω είναι, άλλωστε, που έκαναν και το γνωστό αναλυτή, προσκείμενο στο χώρο, Γιώργο Χαρβαλιά, να επιχειρεί την «προσγείωση» των θριαμβολογούντων. Αντιθέτως, αναδεικνύουν τις προκλήσεις του νικητή, που δε θα πρέπει, κατ` αρχήν, να παρασυρθεί από τις ετερόκλητες «επιθέσεις φιλίας», μετά την εκλογή του. Κατ` αρχήν, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα προχωρήσει αυτή η ιδιότυπη συνύπαρξη με τη σκληρή δεξιά πτέρυγα του κόμματος. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν οι συνθήκες επιβάλλουν, όπως είναι πολύ πιθανό, στο νέο αρχηγό, να εγκαταλείψει τη γραμμή της μετωπικής αντιπαράθεσης και προσχωρήσει σε μια λογική συνεννόησης, αν όχι και συναίνεσης, που ξόρκιζε προεκλογικά.
Πολύ περισσότερο που αυτή είναι η διακαής επιθυμία και των Ευρωπαίων εταίρων μας, που με τόσο ενθουσιασμό υποδέχθηκαν τη νίκη του 47χρονου πολιτικού. Οσο για τις διεργασίες, που προκαλούνται στα άλλα κόμματα, αυτές αποτελούν αντικείμενο αυτοτελούς ανάλυσης….
