Όταν μία χώρα «διεθνοποιεί» μία κατάσταση ενόψει της υποθετικής έναρξης κάποιας διαπραγμάτευσης, τότε οφείλει να βλέπει την κατάσταση αυτή (και) με τα μάτια των άλλων. Σε απλά ελληνικά, όταν η Ελλάδα υποδεικνύει και καταγγέλλει την τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα στον διεθνή Τύπο, στις Συνόδους Κορυφής, στα διεθνή fora κ.α., οφείλει να έχει σκεφτεί πώς προσλαμβάνουν όλοι οι προαναφερθέντες αυτά που καταγγέλλει η Ελλάδα και αυτά που κάνει η Τουρκία.
Εμείς, για παράδειγμα, στο εσωτερικό μας, βολευόμαστε στα γνωστά –και εν πολλοίς σωστά- κλισέ περί «τουρκικών προκλήσεων» για κάθε κίνηση ή δήλωση του Ερντογάν, του Ακάρ, του Καλίν και όλων των παραγόντων της τουρκικής πολιτικής σκηνής που πλέον έχουν για τα καλά μπει στην καθημερινότητά μας.
Όμως, στα μάτια ενός διεθνούς παρατηρητή, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά: για παράδειγμα, ως την ωρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, το ερευνητικό σκάφος «Ορούτς Ρέις», που σηματοδοτούσε την επιστροφή Ερντογάν στην ρητορική της έντασης και της κλιμάκωσης, έπλεε στην περιοχή που θεωρείται ως ελληνική υφαλοκρηπίδα. Εδώ, λοιπόν στο εσωτερικό, μπορούμε να μιλήσουμε άνετα και εύκολα για μία «νέα πρόκληση από τον Ερντογάν» και να ξεμπερδέψουμε. Όμως, στα μάτια των «έξω», ο Ερντογάν έχει στείλει όντως ένα σκάφος σε μία περιοχή που η Ελλάδα θεωρεί ως δική της υφαλοκρηπίδα, αλλά δεν την έχει ορίσει ή οριοθετήσει. Ένα το κρατούμενο.
Πάμε στο επόμενο: το ίδιο ερευνητικό σκάφος πλέει στη «ζώνη» μεταξύ των 6 και των 12 ναυτικών μιλίων από το ακριτικό νησί, μην παραβιάζοντας τυπικά, κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Βλέπετε, η Ελλάδα βάσει διεθνούς Δικαίου έχει το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όμως δεν έχει προβεί στην άσκησή του. Ως εκ τούτου, ο πλους του «Ορούς Ρέις» στα 6,5 ή στα 7 ναυτικά μίλια ανοιχτά του Καστελορίζου μπορεί να αποτελεί μία τακτική «ασφυξίας» της ελληνικής πλευράς και μία πίεση ώστε να μην ασκήσει η Ελλάδα το νόμιμο δικαίωμά της, όμως δεν αποτελεί παραβίαση κυριαρχίας. Την ώρα που εμείς μιλάμε για «νέα πρόκληση», λοιπόν, η εικόνα των «έξω» είναι κάπως διαφορετική. Και, τώρα που ανοίγει εκ νέου η διαδικασία της «διεθνοποίησης» των «τουρκικών προκλήσεων», είναι καλό να θυμόμαστε πώς βλέπουν και οι «έξω» αυτά που εμείς εδώ καταδικάζουμε ως σκέτες προκλήσεις χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και, κυρίως, χωρίς δεύτερη σκέψη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
