Από τα ποσά αυτά, ένα μέρος θα είναι η ιδία συμμετοχή των ιδιωτών και βασικά των μεγαλοτραπεζιτών, ενώ το υπόλοιπο μέρος της ανακεφαλαιοποίησης θα καλυφθεί από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ). Με γνώμονα το βασικό σενάριο, η ιδία συμμετοχή των ιδιωτών-μεγαλοτραπεζιτών προσδιορίζεται στην Eurobank σε 0,34 δις, στην Τράπεζα Πειραιώς σε 2,21 δις, στην ΕΤΕ σε 1,58 δις και στην Alpha Bank σε 0,26 δις €.
Το κομβικής σημασίας σημείο εντοπίζεται στα ποσοστά συμμετοχής στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών του ΤΧΣ και των κρατικοδίαιτων τραπεζιτών. Εμφανές είναι ότι οι έλληνες τραπεζίτες θα επιθυμούσαν όλο το ποσό της ανακεφαλαιοποίησης των 14,4 δις € να αναληφθεί από το ΤΧΣ. Δοθέντος ότι το κουαρτέτο δεν αποδέχεται την πλήρη κάλυψη του ποσού των 14,4 δις € από το ΤΧΣ, κρίθηκε επιβεβλημένη η συνεισφορά των μεγαλομετόχων των τεσσάρων συστημικών τραπεζών στην διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Αν οι μεγαλοτραπεζίτες δεν καταφέρουν να συνδράμουν με ολόκληρο το ποσό των 4,4 δις €, τι μέλλει γενέσθαι; Μήπως οι τράπεζες περάσουν στον πλήρη έλεγχο των ξένων πιστωτών; Και αν ναι ποια θα ήταν η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
Επειδή η διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης έχει πολλές τεχνικές διαστάσεις, θα θέλαμε από τη μεριά μας για πολλοστή φορά να επισημάνουμε, ότι, αν το ελληνικό κράτος στα πλαίσια των μνημονιακών δανειακών συμβάσεων δεν είχε επιβαρυνθεί με το εκάστοτε κόστος διάσωσης των τραπεζών, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα ήταν σήμερα διαχειρήσιμο (βιώσιμο). Τον Δεκέμβριο του 2011 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ανερχόταν σε 368 δις €. Τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι τα δύο κουρέματα του 2012, συνέβαλαν κατά 138 δις € στην απομείωση του δημοσίου χρέους της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι τον Δεκέμβριο του 2012, το δημόσιο χρέος θα έπρεπε να ήταν 230 δις (368-138=230) και όχι 305 δις € που τελικά διαμορφώθηκε. Ο πρωτεύον λόγος που την περίοδο Δεκέμβριος 2011-Δεκέμβριος 2012, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 368 δις δεν μειώθηκε σε 230 δις €, οφείλεται στην επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με την κεφαλαιακή αιμοδότηση των εγχώριων ελληνικών τραπεζών, προκαλώντας έτσι την δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους.
Η κοινωνικά δίκαιη και ηθικά επιβεβλημένη λύση θα έπρεπε να ήταν η χρηματοδότηση των τραπεζών από τους μεγαλομετόχους τραπεζίτες. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, που είναι οι βασικοί μέτοχοι των τραπεζών και κάνουν το κουμάντο, την περίοδο των παχιών αγελάδων 1993-2009, έβγαζαν το χρήμα σε τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού με τη σέσουλα. Τα θαλασσοδάνεια έβγαιναν από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με την οκά. Οι καταθέσεις των κρατικοδίαιτων τραπεζιτών στο εξωτερικό εκτιμώνται σε εκατοντάδες δις €. Τι είναι να φέρουν πίσω 15 ή 20 δις € για την κεφαλαιακή ενίσχυση (ανακεφαλαιοποίηση) των δικών τους τραπεζών;
