Οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες διεθνώς, αλλά πάνε στο… βρόντο!

Η Ελλαδα δαπανά το 27% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) για συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη και επιδόματα, αλλά η εισοδηματική ανισότητα μεγαλώνει και η φτώχεια απειλεί ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Λοιπόν, ουκ εν των πολλώ το ευ, όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Σύμφωνα με τελευταία στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) η χώρα μας, με το παραπάνω ποσοστό κοινωνικών δαπανών, καταλαμβάνει την 8η θέση στον πίνακα, έναντι μέσου όρου των χωρών του διεθνούς οργανισμού 21%. Δηλαδή, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα, δηλαδή εκείνες που καταγράφονται στον κρατικό προϋπολογισμό και προέρχονται από τους βαρύτατα φορολογούμενους συνεπείς Έλληνες (κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι), είναι υψηλότερες από το μέσο όρο των χωρών του διεθνούς οργανισμού κατά έξι ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες, αλλά πάνε για το Γάμο του Καραγκιόζη, αφού έχουν σημαντικά περιορισμένη αποτελεσματικότητα. Ειδικότερα, από τα στοιχεία αυτά προκύπτουν οι ακόλουθες, κυριότερες, διαπιστώσεις:

-Η Ελλάδα αναδεικνύεται «πρωταθλήτρια σε δαπάνες για συντάξεις, αφού αντιπροσωπεύουν το 17,5%, έναντι 16,4% στην Ιταλία, 14,3% στην Γαλλία, 14% στην Πορτογαλία και 10,1% στη Γερμανία!

-Στην Ελλάδα, οι δαπάνες για την υγεία αποτελούν το 6,3% του ΑΕΠ, έναντι σε 6% στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ, 8,6% στη Γαλλία και 7,9% στη Γερμανία.

-Αντίθετα, στην Ελλάδα είναι σημαντικά χαμηλό το ποσοστό δαπανών για τη στήριξη της οικογένειας και των ατόμων με ανικανότητα. Ο μέσος όρος στον ΟΟΣΑ είναι 2,1% και η χώρα μας δαπανά για τη στήριξη της οικογένειας 1,3% του ΑΕΠ και μόλις 1% για τη στήριξη της ανικανότητας.

Και ιδού τα θλιβερά αποτελέσματα. Όλοι σχεδόν οι κοινωνικοί δείκτες καταγράφουν συνεχώς επιδείνωση, με το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται είτε σε κίνδυνο φτώχειας είτε σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού (με υλικές στερήσεις κλπ) αυξάνεται και είναι πάνω από 36% ή σε όρους πραγματικής αγοραστικής δύναμης (δεν έχουν δηλαδή ικανοποιητικό εισόδημα) πάνω από το 44%.

Αυτή τη θλιβερή κοινωνική εικόνα της περιορισμένης αποτελεσματικότητας των σχετικά υψηλών κοινωνικών δαπανών στη χώρα μας παρατηρείται επί δεκαετίες. Διότι ουδέποτε σχεδόν δόθηκε προτεραιότητα, κατά τη διαχείρισή τους, στην εξάλειψη ακραίων φαινομένων φτώχειας σε οικογένειες με παιδιά και χωρίς κανένα εργαζόμενο, χωρίς επίδομα ανεργίας ή άλλη εισοδηματική ενίσχυση και συχνά χωρίς πρόσβαση στην κοινωνική ασφάλιση. Αυτό το πρόβλημα επισημαίνουν συνεχώς ο ΟΟΣΑ και η Τράπεζα της Ελλάδος και κάνουν και προτάσεις, αλλά…