Μέσα στον καταιγισμό υπερπληροφόρησης, που μας έχει κατακλύσει αυτές τις μέρες, δεν πρέπει να υποτιμούμε τη βαρύνουσα σημασία του ψυχολογικού παράγοντα.
Όπως πολύ ορθά έχει επισημανθεί, όταν, κάποια στιγμή, ο ιός θα μας αφήσει, θα μείνουν τα ψυχικά τραύματα, ενδεχομένως εφ` όρου ζωής. Αρκεί να θυμηθούμε τις μακροπρόθεσμες ψυχολογικές συνέπειες, από την οικονομική κρίση. Όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε η διακεκριμένη καθηγήτρια Επιδημιολογίας Αθηνά Λινού, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της στο ΒΗΜΑ: «Αν δει κανείς τα πράγματα ευρύτερα σε επίπεδο δημόσιας υγείας, πιο πολύ θα ανησυχούσε για το στρες και το άγχος που δημιουργεί αυτή η επιδημία, παρά για την ουσία του προβλήματος».
Επειδή δε η εύθραυστη ψυχολογία, που διαμορφώνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, κινείται σαν εκκρεμές, έχει αξία να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε δύο ακραίες αντιδράσεις, όπως επιγραμματικά τις αναπτύσσει, σε σχετική έρευνα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η γνωστή ψυχολόγος Φωτεινή Τσαλίκογλου. Από τη μια, την παράδοση στον τρόμο, την παράλυση και τη μοιρολατρία και από την άλλη, σε ένα αίσθημα ναρκισσιστικής αυτάρκειας, που δημιουργεί την (ψευδ)αίσθηση του άτρωτου.
Αντίστοιχα ισορροπημένη, όπως με διακριτικότητα επισημαίνει και η κα. Τσαλίκογλου, πρέπει να είναι η συμπεριφορά και όσων αναλαμβάνουν το δύσκολο ρόλο της ενημέρωσης, σε αυτή την ασυνήθιστη κατάσταση, συμπεριλαμβανομένων και ημών των δημοσιογράφων. Να μη μεταδοθεί, ασφαλώς, ένα αίσθημα εφησυχασμού, που ενισχύει τη μοιρολατρία. Ενδεχομένως και ένας πιο αυστηρός, ακόμη και ελαφρώς κινδυνολογικός, λόγος, μπορεί να ενδείκνυται στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Όμως, από τον αυστηρό λόγο μέχρι την τρομολαγνεία, την αβασάνιστη αναπαραγωγή σεναρίων, βασισμένων μάλιστα σε μαθηματικά μοντέλα, από καθ` ύλη αναρμόδιους, υπάρχει απόσταση. Ας ξαναδιαβάσουν μερικοί την προαναφερθείσα περικοπή, από τη συνέντευξη της καθηγήτριας κας. Λινού.
Δεν ξέρουμε επίσης, για να το διατυπώσουμε όσο το δυνατό πιο ήπια, πόσο χρήσιμος είναι ο εισαγγελικός λόγος, που υπερτονίζει τις υπαρκτές εξαιρέσεις, έλλειψης πειθαρχίας ή ανεύθυνης συμπεριφοράς, στα όρια μάλιστα της υστερίας. Η σύγκριση με τις εικόνες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δε δικαιολογεί τον οίστρο των αυτόκλητων τιμητών.
Όταν μάλιστα ορισμένοι εκ των τελευταίων αποτελούν μάλλον αρνητικό υπόδειγμα, καθώς, ενώ ανήκουν στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες, περιφέρονται από στούντιο σε στούντιο. Δάσκαλε που δίδασκες…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
