Υπάρχουν στιγμές, υπάρχουν φάσεις στην δημόσια διαδρομή των μήντια – του γραπτού Τύπου και των ηλεκτρονικών Μέσων, αλλά και της συν-λειτουργίας τους με την πληθωρική διαδικτυακή πραγματικότητα – που εμείς, οι συντελεστές της δημόσιας ζωής, είναι ειπιβεβλημένο να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Και να σκεφτούμε, σοβαρά, τις ευθύνες που κουβαλάμε. Η τωρινή συγκυρία είναι μια τέτοια φάση.
Δείτε τρία κυρίαρχα μέτωπα των ημερών. Ασύνδετα αλλά στο βάθος-βάθος με μια λεπτή κόκκινη γραμμή να τα φέρνει κοντά, ως φαινόμενα μηντιακής επιφανειακότητας (αν όχι και κάτι βαρύτερο).
Ας ξεκινήσουμε από το πιο ανεπάντεχο – αλλά είναι; Αναφερόμαστε στο ατύχημα στην Εθνική Οδό, με το αυτοκίνητο-βολίδα που εξάχνωσε ένα απολύτως ειρηνικά σταθμευμένο άλλο, δολοφονώντας μιαν μάνα με το παιδί της (σχεδόν μπροστά στα μάτια του πατέρα), οδηγώντας στο θάνατο και τον οδηγό και τον συνοδηγό της βολίδας. Εδώ, σε σύγκριση βέβαια με την αβυσσαλέα φρίκη από την “κάλυψη” του επεισοδίου στο Διαδίκτυο, η μηντιακή στάση στηρίχθηκε στην επανάληψη των σκηνών που “άρπαξε” η κάμερα παρακολούθησης. Και που ανεύθυνα διέρρευσε και με αδιανόητη ελαφρότητα έγινε θέαμα – επαναλαμβανόμενη “λούπα” στα κανάλια. Όμως, να, όταν το θέμα απογειώθηκε, ο έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος έσπευσε να το πάει σε όσο πιο λαϊκίστικη κατεύθυνση άντεχε ο καθένας. Ακόμη και οι αναλύσεις της παθολογίας της οδηγητικής συμπεριφοράς μας, των Ελλήνων, “ξέφυγαν”. Όταν, δε, ήρθε η εικόνα του χαροκαμένου πατέρα – την μια να αθωώνει τον άνθρωπο που του στέρησε γυναίκα και παιδί, την άλλη να επικαλείται Θεούς και Παναγίες, την τρίτη να διαδηλώνει κρυφή αγάπη για τα γρήγορα αυτοκίνητα – τότε η μηντιακή κάλυψη “το τερμάτισε”…
Αλλαγή σκηνής, τώρα. Όλη αυτή η υπόθεση της αξιολόγησης/review του Μνημονίου-3, μια με την “συμφωνία” στο Eurogroup, μια με τις διάφορες επαφές background, συνεχώς με τα “δικά μας” non-papers αλλά και με τις διαρροές από Βρυξέλλες, από Βερολίνο, από Ουάσιγκτων κοκ, κατορθώθηκε με την συνεχή προσπάθεια μηντιακού “ανεβάσματος” να εξελιχθεί σε μια τρομολαγνική αίθουσα αντήχησης. Όπου ο καθένας αναζητά την δική του όσο γίνεται πιο ακραία φήμη – από το Grexit μέχρι το bail-in των καταθέσεων – ή αντιθέτως την πιο “βέβαιη” πληροφόρηση – ότι η συμφωνία πάει, έκλεισε, κλείνει – ή την επιβεβαίωση των δικών του προκαταλήψεων, φόβων, προσδοκιών. Εδώ, τα μήντια την καημένη την πληροφόρηση την κάνουν ευθέως εργαλείο ζύμωσης. Καθοδήγησης. Πολιτικής.
Υπάρχει όμως και το άλλο – κι εδώ το πράγμα σοβαρά σκοτεινιάζει. Αναφερόμαστε στα Ελληνοτουρκικά, στο παιχνίδι των – ούτως ή άλλως εμπρηστικών – Τουρκικών κινήσεων στο Αιγαίο · των – ακόμη πιο εμπρηστικών – δηλώσεων από Άγκυρα και (με το συμπάθειο, όμως Πάνος Καμμένος είναι αυτός!) από Αθήνα· της πλούσιας και καθοδηγούμενης εικόνας από περάσματα και αναχαιτίσεις κοκ σε θάλασσα και σε εναέριο χώρο. Το θέμα δεν είναι μόνο/δεν είναι τόσο η ειδησεογραφική κάλυψη και οι τοποθετήσεις, είναι προπαντός η πληθωρική εικόνα που, κάθε βράδι, “φιλοξενείται” στα κανάλια – κι εδώ παίζοντας διαρκώς, σε “λούπα”. Δίνοντας την άμεση αίσθηση εμπλοκής/κυοφορούμενου θερμού επεισοδίου.
Αποκορύφωση υπήρξε η νευρική κάλυψη της “πληροφορίας” για πτώση ελικοπτέρου στα Υμια, που πέρασαν κάποια λεπτά μέχρι να “διορθωθεί” σε … χαμηλή πτήση. Εδώ ο μαγικός κόσμος των ιστοσελίδων ήρθε και μπλέχτηκε με το διαδικτυακό ίχνος των κυρίως Μέσων, δημιουργώντας ακόμη περισσότερο αίθουσα αντήχησης…
… Και είναι να διερωτάται κανείς: εμείς, οι άνθρωποι των μήντια, κάτι σαν καθρέφτη ευθύνης δεν έχουμε σπίτι μας;
