Του Χρήστου Η. Χαλαζιά
Στην πολιτική σκηνή της χώρας μας κυριαρχεί η μαγεία των λέξεων, που σημαίνει διαστρέβλωση των εννοιών και διασπορά ανακριβειών, που βοηθηθούν την παραπληροφόρηση, δηλαδή ευχολόγια χωρίς ουσία.
Η χρησιμοποίηση των λέξεων γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να σημαίνουν κάτι σπουδαίο, που είναι αντίθετο από τη συνηθισμένη και καταξιωμένη έννοιά τους.
Η δημαγωγία της αοριστίας, γίνεται τόσο κραυγαλέα και με τέτοια υπομονή από το σύστημα γιατί γνωρίζει ότι τα μεγάλα λόγια – σύμφωνα με τη θεωρία του Γκέμπελ – είναι πιο αποτελεσματικά από τα μικρά.
Το εσκεμμένο πλάσιμο των λέξεων όπως και η απεριόριστη αποδοχή τους από τον λαό είναι ο πιο σοβαρός κίνδυνός μας. Φαινομενικά η φρασεολογία των φορέων της πολιτικής, εγκλείει εξ ορισμού της κάτι το προοδευτικό, αλλά τέλεια σαφές και ακαθόριστο που κολακεύει τις επιθυμίες και χαλαρώνει τον λαό από τις πραγματικές απαιτήσεις του. Στην πράξη όμως η φρασεολογία τους με τις γαργαλιστικές λέξεις μπορεί να χαϊδεύουν τα αυτιά του, αλλά είναι καμουφλαρισμένη απάτη. Είναι η παγίδα στημένη από τους επικοινωνιολόγους των πολιτικών φορέων για να πέσουν στην παγίδα οι ψηφοφόροι .
Οι πολιτικοί που δεν τους υπολογίζουν ως πολίτες, αλλά ως πελάτες αν όχι σαν υπηκόους ή σαν «αγέλη» ή σαν ποίμνιο και ποτέ ως αυτόνομους, ελεύθερους ανθρώπους με δημοκρατική συνείδηση, τους θέλουν παρά τυφλούς, οπαδούς να θαυμάσουν την επιτηδειότητα, την «καπατσοσύνη» και τα ρουσφέτια, με απλά λόγια την ηθική και πνευματική ευλυγισία και να πηδάνε σαν τα «κατσίκια» από το ένα κόμμα στο άλλο αρκεί να είναι στην εξουσία.
Η πολιτική μας ήταν νοσηρή. Σήμερα η νοσηρότητά της βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση. Η κακοδαιμονία μας οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη νοσηρή πολιτική . Η ποιότητα της πολιτικής ζωής μας βρίσκεται στο ποιο άθλιο σημείο της. Έχει εκφυλισθεί στη δημαγωγία σε ένα θλιβερό και άγονο ρητορισμό. Αυτό που ζητάμε για τις κρίσιμες ημέρες που μαστίζει ο κορωνοϊός τον πλανήτη και τη χώρα μας, τα λόγια των υπευθύνων πολιτικών πρέπει να είναι σταράτα, να μη μεταφέρουν τις ευθύνες στους πολίτες για τα χάλια του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όταν οι πολιτικοί έκλεισαν νοσοκομεία, απέλυσαν γιατρούς κατέστρεψαν το ασφαλιστικό σύστημα, που απαιτούσαν να καταργήσουν ακόμη τα νοσοκομεία της γειτονίας κ.α για χάρη της ιδιωτικής υγείας. Δεν πρέπει οι υπεύθυνοι υπουργοί να αλλάζουν κάθε 24 ώρες τα όσα δηλώνουν γύρω από τα θέματα ακόμη και για τα οικονομικά και για να μην απαλλάξουν την τρόικα από τη δόξα της το ποιος κατέστρεψε το σύστημα υγείας.
Ο πολίτης σήμερα βρίσκεται ακινητοποιημένος μέσα στην καραντίνα και δεν έχει σωστή και έγκυρη ενημέρωση, αλλά βομβαρδίζεται από αμφιλεγόμενες κι αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες.
Με αυτό το παιχνίδι δεν έχει την ευκαιρία , ούτε τη διάθεση να υπακούσει, ή να προσέλθει σ’ ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα προστασίας του. Μόνο μια φωνή ακούει που εκπέμπεται από τα μέσα του, τη φωνή του πολιτικού συμφέροντος. Αρκεί αυτοί να μη έχουν πολιτικό κόστος και οι άλλοι ας γίνουν τσιμέντο. Κάτω από αυτή την πολιτική ο πολίτης αδιαφορεί.
Έτσι παραμένει άπραγος κάτω από τη βαριεστιμάρα της ζωής του, δηλαδή την ανία τον κατάντησε, βορά θλιβερών δημαγωγικών οραμάτων, που προπηλακίζουν την ηθική και αυτήν την ίδια την πολιτική. Πώς να υπακούσει ο πολίτης με τις παρανοϊκές και τις πέρα ως πέρα εξωπραγματικές πολιτικές που εφαρμόζονται σε βάρος τους;
