ΕδΩ αποδεΙξεις, εκεί αποδείξεις, πού οι αποδείξεις; Το μείζον, λοιπόν, οικονομικό και φορολογικό ερώτημα που κυριαρχεί τους τελευταίους μήνες είναι η συγκέντρωση ή όχι αποδείξεων, ενώ είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου ενός γεμάτου από παθογένειες φορολογικού συστήματος, το οποίο ενισχύει τη φοροδιαφυγή, αδικεί τους συνεπείς φορολογούμενους και γίνεται τεράστια τροχοπέδη στην προώθηση της ανάπτυξης.
Μόνο, λοιπόν, στην Πυθία δεν πήγαμε για να μάθουμε τί θα γίνει, επιτέλους, με τις αποδείξεις, αν δηλαδή θα τις μαζεύουμε και αν θα εκπέσει το αντίστοιχο ποσό από το δηλούμενο εισόδημα, ενώ κυρίαρχη διαπίστωση είναι ότι το ελληνικό φορολογικό σύστημα επί δεκαετίες είναι αντιαναπτυξιακό και κοινωνικώς άδικο εξαιτίας κυρίως τεσσάρων παθογενειών του, οι οποίες όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται, αλλά και ενισχύονται κιόλας! Οι παθογένειες αυτές είναι οι εξής:
-Η παραοικονομία: Η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων υπό τον αείμνηστο ακαδημαϊκό και καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο τον Ιανουάριο του 1990 είχε εκτιμήσει ότι η παραοικονομία στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 40% του ΑΕΠ, έναντι μόνο 10% στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ως σημαντικότερη αιτία για την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή η Επιτροπή θεωρεί την υπερβολική επιβάρυνση του φόρου εισοδήματος, την έλλειψη αντικειμενικοποίησης του τρόπου βεβαίωσης των φόρων, τη γραφειοκρατία και την πολυνομία.
-Η φορολογική κλίμακα και τα αφορολόγητα ποσά: Η μη σωστή δομή της φορολογικής κλίμακας και η μη τιμαριθμοποίηση των κλιμακίων και των αφορολόγητων ποσών καθώς και η εξοντωτική παρακράτηση φόρων εξακολουθούν να είναι τα κυριότερα όπλα φορομπηχτικής επίθεσης των εκάστοτε διαχειριστών της οικονομίας στο εισόδημα, κυρίως των μισθωτών και των συνταξιούχων. Δηλαδή, έτσι δεν διατηρείται η προοδευτικότητα της φορολογικής κλίμακας, δεν προστατεύεται ο φορολογούμενος και το εισόδημά του, δεν διατηρεί διαχρονικά τα αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά της φορολογίας, δεν ενισχύεται ανάπτυξη, η απασχόληση και η κατανάλωση.
-Η αδυναμία και η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού στην είσπραξη των φόρων: τα λιμνάζοντα ποσά των παρελθόντων οικονομικών ετών επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση αυτή.
-Το τεράστιο κόστος είσπραξης ή διαχείρισης των φόρων: Εκτιμάται ότι το κόστος αυτό είναι σχεδόν το υψηλότερο στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Αυτό οφείλεται στη γραφειοκρατία, στις δαιδαλώδεις διαδικασίες, στη μη σωστή οργάνωση του μηχανισμού είσπραξης εσόδων. Σε όλα αυτά, πρέπει να προστεθούν και οι συνεχείς προσκλήσεις φοροφυγάδων για «περαίωση» εκκρεμών φορολογικών υποθέσεών τους, που «κολάζουν» και τους συνεπείς φορολογούμενους.
