Εκτός από όσα άλλα τρομερά θα επιφέρει στη χώρα, τυχόν νέα διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα επανέλθει, σύμφωνα με κυβερνητικούς υμνογράφους και ο κρατισμός, ως πολιτική αντίληψη ή ιδεολογική εμμονή. Πιάστηκαν και από κάποιες ονειροφαντασίες του Πολάκη για να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Εύστοχα ο Στέλιος Κούλογλου τους υπενθύμισε πως, ακόμη και αν υποτεθεί ότι θα συμμεριζόταν ο Τσίπρας τις ανοησίες του Πολάκη, τέτοιες πολιτικές θα μας έφερναν εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάτι που δεν επιθυμεί ούτε το ΚΚΕ. Αλλά για να δούμε ποιοι και ιστορικά είναι οι αντικρατιστές. Η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στη νεότερη Ιστορία μας, έγινε την περίοδο 1974-81, με κυβέρνηση της ΝΔ και πρωθυπουργό, στο μεγαλύτερο διάστημα, τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή. Που γι` αυτό το λόγο εισέπραξε και την κατηγορία του «σοσιαλμανούς» από την τότε διοίκηση του ΣΕΒ. Αυτή η γιγαντιαία κρατική παρέμβαση εκτυλίχθηκε σε δύο φάσεις: Με την κρατικοποίηση ή επανακρατικοποίηση οργανισμών που ανήκαν σε ιδιώτες.
Όπως η τότε ΤΑΕ (αερομεταφορές) που από τον Ωνάση πέρασε στο δημόσιο και μετονομάστηκε σε «Ολυμπιακή Αεροπορία». Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τις αστικές συγκοινωνίες, όπως και με την Εμπορική Τράπεζα που ανήκε στον Ομιλο Ανδρεάδη.
Η δεύτερη φάση συμπεριέλαβε την ίδρυση κρατικών φορέων, σε ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων, όπως το πιστωτικό σύστημα, η εμπορία πετρελοειδών, αλλά και η πολεμική βιομηχανία. Ηταν τέτοια η έκταση της κρατικής παρέμβασης, επί της φιλελεύθερης ΝΔ, που δεν έμεναν και πολλά πράγματα για να κάνει στο πεδίο αυτό το ΠΑΣΟΚ, όταν ανέβηκε στην εξουσία, τον Οκτώβριο του 1981. Αυτά για την ιστορία. Ο κρατισμός, όμως, έχει πολλές όψεις.
Κανείς επί παραδείγματι -ούτε οι ιδεολογικοί «γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού- δεν αρνείται την αναγκαιότητα κρατικής παρέμβασης, στη διαχείριση φυσικών καταστροφών, αλλά και έκτακτων κρίσεων, όπως η πανδημική ή η οικονομική που προηγήθηκε. Στα δύσκολα όλοι προσφεύγουν και επικαλούνται την κρατική αρωγή. Πλέον τούτου, εξακολουθεί, ακόμη και σε εποχή κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων ιδεών, επικρατούσα τάση να είναι και η διαχείριση κρίσιμων δικτύων, όπως του ρεύματος και του νερού, να ανήκει στο δημόσιο. Εκεί, πράγματι, υπάρχει ιδεολογική αντίθεση, με τις προοδευτικές δυνάμεις.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
