Από τεχνοκρατικής άποψης το πρώτο από τα εννέα κεφάλαια του πορίσματος αξιολογείται ως το σημαντικότερο, γιατί στο κεφάλαιο αυτό εξετάζεται η κρίσιμη περίοδος 1980-1993, που ουσιαστικά συντελείται η ηφαιστειακή έκρηξη του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Η κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών της Ελλάδας το 2009 και η υποταγή της Ελλάδας στην ατσάλινη μπότα των μνημονίων τον Μάιο του 2010, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στα εγκληματικά λάθη της ασκούμενης μακροοικονομικής πολιτικής και τα πολιτικοοικονομικά κυκλώματα διαφθοράς της περιόδου 1980-1993. Προσωπικά δεν γνωρίζω τα κριτήρια που πρυτάνευσαν στη σκέψη της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου και των συνεργατών της, ώστε να επιλέξουν τα συγκεκριμένα μέλη της ΕΑΔΧ.
Ψάχνοντας σε διάφορες έγκριτες επιστημονικές βάσεις σαν το Social Sciences Citation Index και το Google Scholar, διαπίστωσα ότι οι οικονομολόγοι της ΕΑΔΧ είναι παντελώς άγνωστοι στην διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα. Μιλάμε για δήθεν οικονομολόγους, που το συγγραφικό τους έργο εστιάζεται σε άρθρα εφημερίδων και σε αναρτήσεις κειμένων στο διαδίκτυο ή σε βιβλία δημοσιογραφικού χαρακτήρα άνευ επιστημονικού περιεχομένου. Από τεχνοκρατικής άποψης και αποσκοπώντας στην διασφάλιση του επιστημονικού κύρους μιας τόσο σημαντικής επιτροπής, τα μέλη της θα έπρεπε να ήταν καταξιωμένα στην διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, έχοντας παράγει σπουδαίο ερευνητικό έργο στα γνωστικά πεδία των Δημοσίων Οικονομικών (Public Finance), της Μακροοικονομικής (Macroeconomics), των Διεθνών Οικονομικών (International Economics), της Διεθνούς Χρηματοοικονομικής (International Finance) και της Εφαρμοσμένης Οικονομετρίας (Applied Econometrics). Ερευνητικό έργο σε μεγάλο βαθμό αφιερωμένο στην ελληνική οικονομία, ώστε τα μέλη της ΕΑΔΧ να είχαν πολύ υψηλό βαθμό συνειδητοποίησης ως προς τους αιτιώδεις παράγοντες, που μετά το 1980 προκαλούν την καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και την φοβερή επιδείνωση των Δημοσίων Οικονομικών σε συνθήκες αποτελμάτωσης του οικονομικού μας συστήματος. Παραδόξως, η κ. Κωνσταντοπούλου για αυτό το πολύπλοκο και επιστημονικά δαιδαλώδες επιστημονικό έργο, επέλεξε δημοσιογράφους, οικονομολόγους της δραχμής, νεομαρξιστές της λούμπεν υποκουλτούρας και κάποιους οικονομολόγους τριτοκοσμικών χωρών.
Μελετώντας προσεκτικά τα τμήματα του Πορίσματος, που αναφέρονται στα αίτια επιδείνωσης της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας και στην ακάθεκτη ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους μετά το 1980, πολλές φορές διερωτήθηκα αν τα άτομα που έγραψαν τα συγκεκριμένα τμήματα, έχουν έστω στοιχειώδεις γνώσεις Δημοσίων Οικονομικών και Εφαρμοσμένης Μακροοικονομικής. Προσέξτε επίπεδο τεχνοκρατικού σκεπτικού και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Στη σελίδα 17 του Πορίσματος, οι συντάκτες του κειμένου γράφουν: «Η αύξηση του ελληνικού δημοσίου χρέους συναρτάται σαφώς με τη μεγέθυνση των καταβαλλόμενων τόκων και δεν οφείλεται σε υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα». Οι συντάκτες της συγκεκριμένης πρότασης δείχνουν να αγνοούν, ότι, το απόθεμα του δημοσίου χρέους της οποιαδήποτε χώρας του κόσμου, είναι το αποτέλεσμα της συσσώρευσης παρελθόντων κρατικών ελλειμμάτων. Και οι πρωτοετείς φοιτητές των Οικονομικών Σχολών, γνωρίζουν ότι η αύξηση ή η μείωση του δημοσίου χρέους μιας χώρας σε απόλυτες τιμές, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ή την επίτευξη αξιόλογων πρωτογενών πλεονασμάτων. Όταν οι δημόσιες δαπάνες είναι μεγαλύτερες των εσόδων, ο κρατικός προϋπολογισμός εμφανίζει έλλειμμα και στη συνέχεια η χρηματοδότηση του ελλείμματος με δημόσιο δανεισμό (πιστωτικά έσοδα), συντελεί στην άνοδο του απόλυτου μεγέθους του δημοσίου χρέους. Οι δαπάνες τοκοχρεολυσίων, δηλαδή οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, αποτελούν μέρος των κρατικών δαπανών. Δοθέντος ότι το έλλειμμα προκύπτει από τη διαφορά μεταξύ κρατικών δαπανών και εσόδων, καθίσταται εμφανές ότι το έλλειμμα συνιστά μέρος των δημοσιονομικών δαπανών. Αυτό σημαίνει ότι η ελάττωση των δημοσιονομικών δαπανών και ιδίως των δαπανών που αξιολογούνται αντιπαραγωγικές, θα επέφερε τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων και άρα θα συνέβαλε στην ανάσχεση της ανοδικής τάσης του χρέους. Ωστόσο, στο σημείο αυτό εγείρεται το ακόλουθο επιστημονικό ερώτημα: Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, προς ποια κατεύθυνση κινείται η αιτιώδης σχέση μεταξύ κρατικών δαπανών και εσόδων; Στο αυριανό μας άρθρο θα ασχοληθούμε με την απάντηση σε αυτό το καίριας σημασίας επιστημονικό ερώτημα.
