Οχι άλλα mea culpa…

Γράφει η Αναστασία Γιάμαλη

Στα πόσα mea culpa θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω; Πριν λίγες ημέρες, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μιλώντας σε εκδήλωση στο Στρασβούργο για τα 20 χρόνια του κοινού μας νομίσματος, του ευρώ, παραδέχθηκε –λίγους μήνες πριν την λήξη της θητείας του σημειώνω-  ότι «Δεν ήμασταν αρκετά αλληλέγγυοι με την Ελλάδα και τους Έλληνες» κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους  και υποστήριξε ότι «έχουμε προσβάλει τους Έλληνες».

Ενας ακόμη στη λίστα. Ένα ακόμη κορυφαίο στέλεχος της ΕΕ έρχεται να προστεθεί στις δηλώσεις Μοσκοβισί, Ντάισελμπλουμ (τέως πια), Ντράγκι, Βίζερ, Ρέγκλινγκ, και στα συχνά πυκνά mea culpa του ΔΝΤ με τις εκθέσεις Μπλανσάρ και όχι μόνο. Το ΔΝΤ βέβαια δε περίμενε να βγούμε από τα Μνημόνια, στις ετήσιες εκθέσεις του αναγνώριζε πως έγιναν λάθη και την επόμενη χρονιά, τα επαναλάμβανε για να τα ξανα-αναγνωρίσει… Ένας φαύλος κύκλος όπου καλοπληρωμένα μεσαία τεχνοκρατικά στελέχη έκαναν σχέδια στα χαρτιά που επηρέασαν τη ζωή ενός λαού που λοιδορήθηκε ως τεμπέλης και σπάταλος και σε καιρό ειρήνης έχασε το 25% του ΑΕΠ του, μάτωσε, υπέφερε και μεγάλο μέρος της νεότερης γενιάς του έφτιαξε βαλίτσες γι’αλλού.

Ηταν το 2013 όταν δημοσιοποιήθηκε η 43σέλιδη μελέτη του τέως επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ με τίτλο: «Τα λάθη των προγνωστικών ανάπτυξης και οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές». Τότε ο Μπλανσάρ παραδεχόταν ότι λόγω λάθους σε έναν συντελεστή («πολλαπλασιαστή») επέβαλε πολύ μεγαλύτερη λιτότητα (περικοπές σε μισθούς στο Δημόσιο, συντάξεων κ.λπ.) σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, με αποτέλεσμα να υπάρξει πολύ μεγαλύτερη πτώση της εσωτερικής ζήτησης. Δύο χρόνια μετά, το 2015, το ΔΝΤ παραδεχόταν ότι η μη συμπερίληψη της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στο πρόγραμμα του 2010 ήταν λάθος καθώς ήταν προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του. Για να μην πούμε για τις προβλέψεις, σπάνια έπεφταν μέσα μάλιστα φαίνεται ότι είχε και πολιτικές προτιμήσεις, καθώς ήταν υπέρμετρα αισιόδοξο στις προβλέψεις του πριν το 2015 (με τους στόχους να μην επιτυγχάνονται) ενώ μετά το 2015 ήταν απαισιόδοξο με τους στόχους όχι μόνο να πιάνονται αλλά να υπερκαλύπτονται.

Περασμένα ναι. Ξεχασμένα όχι. Η Ελλάδα πλέον – και το αναγνωρίζουν οι πάντες σε Ευρώπη και θεσμούς – λογίζεται ως «κανονική χώρα», ως «μέρος της λύσης». Έχει σημασία όμως, να συνομολογήσουμε επιτέλους και ποιο είναι το πρόβλημα πριν μας πάρει φαλάγγι ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός. Γιατί από ανάληψη ευθυνών χορτάσαμε…