Η επIσκεψη του πρωθυπουργού στην Τουρκία, έφερε ξανά στην επιφάνεια τις διαχρονικές αυταπάτες που διαχρονικά καλλιεργήθηκαν, σχετικά με τη δυνατότητα ομαλών σχέσεων με τη γειτονική χώρα και αναζήτησης αμοιβαία επωφελών λύσεων, σε όσα εμφανίζονται ως επίδικα ζητήματα.
Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που είχε εξ αρχής υιοθετήσει μια σταθερή θέση, προϊόν εύστοχης ανάλυσης για τις σταθερές της εξωτερικής πολιτικής της Αγκυρας, κάποια στιγμή υπέκυψε κι αυτός στην αυταπάτη μιας ειρηνικής, ανέφελης πορείας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έστω και δια της παραπομπής στο «ράφι». Πίστεψε κι εκείνος ο ευφυής ηγέτης, πως αρκούσε η βούληση-την οποία εκλάμβανε ως ειλικρινή-ενός ανθρώπου, του αείμνηστου, τότε προέδρου Τουργκούτ Οζάλ, προκειμένου να ανατραπούν οι διαχρονικά και εξελικτικά διαμορφωμένες «αναθεωρητικές» θέσεις της Αγκυρας. Ετσι προέκυψε η περίφημη «συμφωνία του Νταβός» (1988) για την οποία ο ίδιος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είπε το περίφημο «mea culpa».
Τουλάχιστον, στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου υπήρχε η δικαιολογία-όπως την πρόβαλε ο ίδιος-ότι είχε προηγηθεί η κρίση του Μαρτίου 1987, που έφερε τις δύο χώρες στο χείλος μιας πολεμικής αναμέτρησης. Τα όσα ακολούθησαν, με τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Σημίτη, με αποκορύφωμα τη «διπλωματία των σεισμών», του Γιώργου Παπανδρέου, επιδέχονται άλλες ερμηνείες, αφού παρέπεμπαν σε μια συνειδητή και σχεδιασμένη πολιτική «αυτοεξαπάτησης». Στο πλαίσιο αυτό, η, με καθεστωτικά χαρακτηριστικά, αλλαγή, από το κεμαλικό στρατιωτικοπολιτικό κατεστημένο, στην παντοδυναμία του «ήπιου» ισλαμιστή Ερντογάν, αξιοποιήθηκε επικοινωνιακά από τους «σταυροφόρους» της ελληνοτουρκικής φιλίας (στο όνομα των λαών, υποτίθεται) προκειμένου να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι, μαζί με τις, πραγματικές, εσωτερικές αλλαγές, η «μεταπολίτευση» της Τουρκίας θα σήμαινε δραστική αναθεώρηση και στην «αναθεωρητική» εξωτερική πολιτική της, έναντι της χώρας. Εν τω μεταξύ, ύστερα από την τεχνητά προκληθείσα κρίση στα Ιμια, η τότε κυβέρνηση (Σημίτη) προχώρησε σε μείζονα παραχώρηση, με την αναγνώριση «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια και να χαθούν ηρωικοί Ελληνες αεροπόροι, στη διάρκεια των καθημερινών (μέχρι και σήμερα) παραβιάσεων του εναέριου χώρου (αλλά και των χωρικών μας υδάτων) και των, αναπόφευκτων, εικονικών αερομαχιών, για να καταδειχθεί ότι επρόκειτο για μια τεράστια ψευδαίσθηση, αφού, αντί για αναθεώρηση, είχαμε περαιτέρω σκλήρυνση, ενώ η στάση της σημερινής Τουρκίας και στο προσφυγικό, μάλλον δεν παραπέμπει σε συμπεριφορά χώρας με φιλική διάθεση. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν πρέπει να διατηρούμε σχέσεις και ν` αναζητούμε λύσεις, αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις, αθέλητες ή ηθελημένες.
