Ὁ Τράμπ καὶ ἡ… τραμπάλα

«Τράμπα-τραμπαλίζομαι/πέφτω καὶ τσακίζομαι», ἔλεγε ἕνα παλιὸ παιδικὸ τραγουδάκι που συνδυαζόταν μὲ τὸ παιχνίδι τῆς τραμπάλας. Κάτι ἀνάλογο ἔχουν πάθει πολλοὶ –πάμπολλοι μᾶλλον–πολιτικοὶ ἀναλυτές, διεθνολόγοι, ἐκλογολόγοι, καφετζοῦδες καὶ χαρτορίχτρες καὶ δημοσκόποι, μετὰ τὴν ἀπροσδόκητη –κατ’ αὐτοὺς– ἐκλογικὴ ἐπιτυχία τοῦ κ. Τράμπ. Ἔπαθαν… τραμπάκουλο! Δὲν πίστευαν ὅτι ἡ ἐκλεκτὴ τῆς ἐρίτιμης κ. Μαντόνα, τοῦ ζεύγους Ὀμπάμα θὰ ἔχανε τὸ τρὰμ τὸ τελευταῖο καὶ ὅτι θὰ πρόφταινε νὰ ἐπιβιβαστεῖ σ’ αὐτὸ ὁ κ. Τράμπ, ποὺ εἶχε ἀπέναντί του ἐχθρικό ὅλο τὸ Χόλλυγουντ σχεδόν. Ἀλλ’ ὅ,τι εἶναι Χόλλυγουντ δὲν εἶναι Ἀμερική. Τὸ Χόλλυγουντ ἔχει φορέσει συχνὰ πολιτικό ζουρλομανδύα. Τὸν φόρεσε καὶ τώρα γιὰ νὰ στηρίξει μιὰ πολιτικό ποὺ ἔχει συνδέσει τὸ ὄνομά της μὲ τὶς πλέον παταγώδεις πολιτικὲς ἀποτυχίες. Οὐσιαστικὰ ἡ ὑπερδύναμη εἶναι μιὰ καταχρεωμένη χώρα. Ἀκολουθώντας οἱ πολιτικοὶ της τὶς «θεραπευτικὲς συνταγὲς» τοῦ Φρίντμαν, τὴν ἔφεραν στὸ μηδἐν. Σήμερα, καὶ μέσα στὴν Ἀμερική, ἡ ἰσχυρότερη οἰκονομικὴ δύναμη εἶναι ἡ… Κίνα! Φέτος τὸ καλοκαίρι συγγενὴς μου, ποὺ μένει στὴν Ἀμερική, μοῦ ἔφερε ὡς δῶρο ὑποκάμισο γνωστῆς ἀμερικανικῆς φἰρμας, φτιαγμένο στὴν Καντόνα!

Οἱ Ἀμερικανοὶ ψήφισαν τὸν Τράμπ, διότι θέλουν μιὰ Ἀμερική στὰ δικά τους μέτρα. Γιὰ νὰ ἀναρρώσουν καὶ νὰ ἀναπνεύσουν οἰκονομικὰ, θέλουν ἕνα καινούριο «Νιού Ντήλ». Θέλουν μιὰ Ἀμερικὴ ποὺ να βγάζει λεφτὰ καὶ νὰ μπορεῖ νὰ συντηρεῖ –τουλάχιστον ἀνεκτὰ– ὅσο πληθυσμὸ τῆς ἀναλογεῖ. Γιὰ τὸν μέσο Ἀμερικανὸ ἰσχύει αὐτὸ ποὺ εἶχε πεῖ παλιὰ ὁ πρόεδρος Κούλεϋ: «Δουλειὰ τῶν Ἀμερικανῶν… εἶναι οἱ δουλειὲς»! Ὅσοι κυβέρνησαν κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τὴν Ἀμερική, ἄφησαν τοὺς Ἀμερικανοὺς χωρὶς δουλειά. Ἡ ἀσθένεια ποὺ μαραζώνει τὶς ΗΠΑ στὰ χαμηλὰ στρώματα εἶναι ἡ ἀναδουλειά. Μπορεῖ τὰ διάσημα πανεπιστήμιά της νὰ «σαρώνουν» τὰ βραβεῖα Νόμπελ, ἀλλὰ τὰ Νόμπελ δὲν δίνουν δουλειὰ σὲ ὅλους, κυρίως στὰ χαμηλὰ στρώματα. Σε αὐτὰ ἀπευθύνθηκε ὁ Τράμπ καὶ κέρδισε. Αὐτὸς ποὺ ἔχασε δὲν εἶναι ἡ κ. Κλίντον. Ἔχασε ἡ μοντέρνα πολιτικὴ, ποὺ εὐαγγελίσθηκε τὴν παγκοσμιοποίηση γιὰ νὰ ἐγκαθιδρύσει τὴν παγκόσμια κυριαρχία τῆς… Κίνας!

Ὅταν πρὸ 15ετίας στὸ μικρὸ βιβλίο μου γιὰ τὴν παγκοσμιοποίηση, ποὺ ἦταν ἀμερικανικὴ «ἐφεύρεση», ἔγραφα ὅτι νικήτρια θὰ ἐξέλθει ἡ Κίνα, κάποιοι γνωστικοὶ μὲ εἴπανε τρελό. Τώρα τό ’χουν ρίξει στὸν… ἀγνωστικισμό. Δὲν ξέρουν τὶ τοὺς γίνεται. Βρίζουν ἀσύστολα τὸν Τράμπ, ἀντὶ νὰ προβληματισθοῦν καὶ νὰ στοχαστοῦν πάνω σὲ τοῦτο: Πῶς μπορεῖ νὰ ἐπωφεληθεῖ ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὸ ἀναπάντεχο –γιὰ τοὺς ἀνίδεους– ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα; Ὁ  Τράμπ εἶναι ἐπιχειρηματίας κι ἔχει ἐπιχειρηματικό μυαλό. Ὁ καλύτερος συνομιλητὴς μὲ αὐτὸν δὲν θά ἦταν ἕνας Ἀχιλλέας ἀλλὰ ἕνας Ὀδυσσέας. Ἕνας ἄνθρωπος μὲ αὐθεντικό κεφαλονίτικο μυαλό. Καὶ ἄς λάβουμε ὑπόψη ὅτι ἡ πολιτικὴ εἶναι ρεαλισμός. Ἡ κάλπικη εὐαισθησία γιὰ τὸν δῆθεν κίνδυνο μιᾶς ρατσιστικῆς ἀπειλῆς εἶναι ἁπλούστατα σανὸς γιὰ τροφὴ κάποιων ἀρεσκόμενων στὸν λαϊκισμό. ῞Οσοι τῆς «γῆς οἱ κολασμένοι», ποὺ μὲ χίλιους τρόπους κατέφυγαν στὶς ΗΠΑ, θὰ κατορθώσουν νὰ βροῦν μιὰ ἀξιοπρεπῆ δουλειά, δὲν θὰ ἔχουν δυσκολία νὰ πᾶνε μὲ τὸν Τράμπ. Τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ δυστυχισμένοι ὅλοι τῆς ὑφηλίου χορτάσανε μὲ λόγια δημοκρατίας, ἀλλὰ πεινάσανε γιὰ ἔργα δημοκρατίας. Οἱ λαοὶ μπορεῖ νὰ θαμπώνονται μὲ τὶς σαπουνόφουσκες ἀλλὰ δὲν τρέφονται μὲ σαπουνόφουσκες. Ὅλα ὅσα εἶπε στοὺς ψηφοφόρους ἡ κ. Κλίντον ἦσαν ἀληθινὰ, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ψέματα, ποὺ ἦσαν πιὸ πολλὰ. Ὁ κ. Τράμπ, δὲν τὸ ’παιξε Τραμπάκουλας, ὅπως παλιὰ τὸν ὑποδύθηκε ὁ Χάρρυ Κλύν. Μίλησε συχνὰ ὠμὰ καὶ εἶπε ἀλήθειες ἀρεστὲς γιὰ τὸν μέσο καὶ φτωχὸ Ἀμερικανὸ, δυσάρεστες βέβαια γιὰ τὸν «φανταιζί» καὶ «προοδευτικό» ἀναθρεμμένο Ἀμερικανό. Καὶ ὁ κ. Ὀμπάμα, ποὺ ζεματισμένος ἔφθασε στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ μᾶς πλέξει ὕμνο τῆς δημοκρατίας, θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζει ὅτι δὲν εἶναι ἔργον δημοκρατίας ἕνας ἐν ἐνεργείᾳ πρόεδρος νὰ γίνεται πρωταγωνιστὴς τοῦ διαφημιστικοῦ θιάσου μιᾶς ὑποψήφιας προέδρου. Πάντως ἐμεῖς αὐτὴ τὴ στιγμὴ πρέπει νὰ στείλουμε ὅ,τι καλύτερο ἔχουμε στὴν Ἀμερική, ποὺ δὲν παύει νὰ εἶναι ἡ πρώτη σὲ στρατιωτικὴ δύναμη χώρα στὴ γῆ.

www.sarantoskargakos.gr