Ο τίτλος της σάτιρας του Κώστα Μουρσελά ταιριάζει γάντι στην περιγραφή της νέας παγκόσμιας πραγματικότητας: ως πριν μερικά χρόνια, αν μη τι άλλο υπήρχαν ορισμένες σταθερές στη ανάλυση των γεωπολιτικών δεδομένων και των διεθνών εξελίξεων: ξέραμε, μ’ άλλα λόγια, περίπου ποιοι είναι με ποιους. Και, ταυτοχρόνως, γνωρίζαμε ποια είναι τα βασικά διεθνή μπλοκ: ποιοι είναι, δηλαδή, οι σταθεροί σύμμαχοι των ΗΠΑ, με ποιος συνομιλεί προνομιακά η Ρωσία, τί ρόλο παίζει το ΝΑΤΟ στις διεθνείς εξελίξεις και άλλες τέτοιες βασικές «αρχές», που βοηθούσαν στην ανάλυση και την αποκωδικοποίηση των εξελίξεων.
Ωστόσο, πλέον δεν ισχύει καμία τέτοια σταθερά: είναι ενδεικτικό ότι την περασμένη Πέμπτη, ενόσω ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς και ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο ήταν στο προεδρικό γραφείο του Ταγίπ Ερντογάν στην Άγκυρα, τα δελτία ειδήσεων ξεκίνησαν με την αιφνίδια επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων (δηλαδή την επιστολή Τραμπ προς Ερντογάν που τού υπεδείκνυε «να μην είναι ανόητος» και την διαρροή της τουρκικής προεδρίας ότι ο Ταγίπ Ερντογάν πέταξε την επιστολή στα… σκουπίδια) και τελείωσαν με την είδηση ότι ΗΠΑ και Τουρκία είχαν συμφωνήσει… παύση πυρός. Μάλιστα, τις υποδείξεις του τύπου «μην είσαι ανόητος» και «μην με αναγκάσεις να καταστρέψω την τουρκική οικονομία» είχαν διαδεχθεί εγκώμια του Ντόναλντ Τραμπ στο twitter προς τον τούρκο πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογάν.
Ταυτοχρόνως, ως πριν μερικούς μήνες γνωρίζαμε την σταθερή σχέση και συμμαχία των ΗΠΑ με το Ισραήλ: μάλιστα, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε πάρει την ανιστόρητη απόφαση αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας και μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας εκεί. Τώρα, στον ισραηλινό Τύπο αποτυπώνεται ο προβληματισμός του Τελ Αβίβ για τον παραγκωνισμό του στα τεκταινόμενα της Μέσης Ανατολής, αλλά και για τις αποφάσεις του προέδρου των ΗΠΑ με τις οποίες ουσιαστικά το Ισραήλ είναι απομονωμένο.
Σαν να μην έφταναν αυτά, οι λεονταρισμοί Ερντογάν ουδείς ξέρει πού θα φτάσουν στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ στην Ευρώπη ξημερώνει κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή με ορατό το ενδεχόμενο του Brexit και κάθε Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο με τους βουλευτές της Βουλής των Κοινοτήτων να κάνουν ό,τι μπορούν για να αναβάλουν τις εξελίξεις.
Επίσης, η Ευρώπη παροτρύνει χώρες των Δυτικών Βαλκανίων να αλλάξουν, να προβούν σε επώδυνες για τις ίδιες αλλαγές –όπως η Συμφωνία των Πρεσπών- και μετά αθετεί τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντί τους –και, μάλιστα, αυτό το κάνουν μεγάλες και «παραδοσιακές» χώρες της Ε.Ε., όπως η Γαλλία.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό που δεν έχει καμία σταθερά και όλα παραπέμπουν σε κινούμενη άμμο, το μόνο που μπορεί να κάνει μία χώρα όπως η Ελλάδα είναι να εφαρμόζει –σε σημείο… παρεξηγήσεως- το δόγμα της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής –δηλαδή, αυτό που υιοθέτησε και εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα και υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά. Να καλλιεργεί διαρκώς τις συμμαχίες της, να φτιάχνει καινούργιες, να πρωταγωνιστεί στην σύμπηξη κι άλλων μπλοκ και ομαδοποιήσεων και, κυρίως, να έχει φωνή και να φαίνεται ότι συνδιαμορφώνει τις εξελίξεις. Δηλαδή, ακριβώς όσα δεν φαίνονται στον ορίζοντα τους τελευταίους μήνες από την νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ειδικά στο θέμα των Βαλκανίων η αφωνία της είναι εκκωφαντική. Και εθνικά επιζήμια.
