Η γνωστή αναφορά του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, με τα παρελκόμενα της, θέτει εκ των πραγμάτων, στον πυρήνα του δημόσιου προβληματισμού, εν όψει μάλιστα και των προωθούμενων θεσμικών αλλαγών, μέσω της Αναθεώρησης του Συντάγματος, το μείζον θέμα της Δικαιοσύνης, ως διακεκριμένης εξουσίας. Είναι κατά τούτο, άλλωστε, που η συγκεκριμένη αναφορά, καθίσταται εξόχως προβληματική, καθώς προδίδει, τουλάχιστον, σύγχυση ως προς τα πλαίσια και τα όρια του, υφιστάμενου, αστικού-κοινοβουλευτικού καθεστώτος, εντός του οποίου πολιτεύεται, αν δεν κάνουμε λάθος και η παρούσα κυβέρνηση. Ιδιαίτερα η νέα, μετά μουσικής, παρέμβαση του αναπληρωτή υπουργού, στην οποία, περίπου, η Δικαιοσύνη εμφανίζεται, χωρίς κανέναν άλλο επεξηγηματικό προσδιορισμό, ως αναπόσπαστο τμήμα του «βαθέως κράτους», είναι, τουλάχιστον, ακατανόητη, αφού δείχνει να παραγνωρίζει ή και να αμφισβητεί τον, κατά το Σύνταγμα, αυτοτελή ρόλο της τελευταίας, ως μιας εκ των τριών, διακριτών εξουσιών. Δείχνει να αγνοεί ακόμη και εμβληματικές αναλύσεις, στο χώρο της Αριστεράς, όπως του αείμνηστου Νίκου Πουλαντζά, για τη σχετική αυτονομία των διαφόρων εξουσιαστικών θεσμών, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της κυβέρνησης. Κυρίως, όμως, η συγκεκριμένη παρέμβαση, έτσι όπως έγινε, με τις αναπόφευκτες συνδηλώσεις της, μεταθέτει, σ` ένα πεδίο «επαναστατικών φαντασιώσεων», την ουσία του προβλήματος, σχετικά με το ρόλο της Δικαιοσύνης στη χώρα μας, έτσι όπως έχει ιστορικά διαμορφωθεί. Που δεν είναι άλλο, από τις συνέπειες του, ενίοτε και ασφυκτικού, εναγκαλισμού, με την κρατική εξουσία, που αναιρεί, στην πράξη, τη Συνταγματικά προβλεπόμενη, ανεξαρτησία της. Από την εποχή των Πολυζωϊδη και Τερτσέτη, αυτό ήταν το μείζον πρόβλημα, δηλαδή η εκούσια ή με άσκηση βίας, υποταγή δικαστών και δικαστικών σχηματισμών, στις επιθυμίες της εκτελεστικής εξουσίας και σε πολύ μικρότερο βαθμό, τα όποια κρούσματα διαφθοράς. Τα παραδείγματα-και από τη νεότερη ιστορία- αφθονούν, από την εποχή του Εμφυλίου και του Ψυχρού Πολέμου , με αποκορύφωμα την περίοδο της δικτατορίας, όπου, μεταξύ άλλων, ανώτατοι δικαστές δέχθηκαν να στελεχώσουν τις χουντικές κυβερνήσεις. Τα αντίστροφα παραδείγματα, σθεναρής αντίδρασης και υπεράσπισης της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, στους χαλεπούς εκείνους καιρούς, υπογραμμίζουν, ακριβώς, τη διάσταση του προβλήματος. Το δημοκρατικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης, συνέβαλε στην ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και τη θωράκιση των λειτουργών της, αλλά διατήρησε τον «ομφάλιο λώρο», με την επιλογή της ηγεσίας της, από την εκάστοτε κυβέρνηση…
