ΟΙ κυβερνΗσεις δὲν πρέπει νὰ κρίνονται ἀπὸ τ’ ὄνομά τους ἀλλὰ ἀπὸ τὰ προτερήματα καὶ τὰ ἐπιτεύγματα τους. Ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ τὶ γκρέμισαν ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὸ τὶ ἔκτισαν. Ὄχι ἀπὸ τὸ πόσα προβλήματα δημιούργησαν ἀλλὰ ἀπὸ τὰ πόσα προβλήματα ἔλυσαν. Ἡ διακυβέρνηση εἶναι ἕνα ἄλλου εἶδους μάχη. Ἕνας στρατιωτικὸς ἡγέτης δὲν κερδίζει τὸν πόλεμο, ἄν δὲν ἐμπλέξει σὲ μάχη τὴν κύρια δύναμη τοῦ ἀντιπάλου του. Εἶναι ἀπαραίτητο, λοιπὸν, ὁ πολεμικός ἡγέτης νὰ ἐντοπίσει ἐγκαίρως τὴν κύρια δύναμη τοῦ ἀντιπάλου, νὰ τῆς ἐπιτεθεῖ –φυσικὰ μὲ μελετημένο τρόπο– καὶ νὰ τὴν ἐκμηδενίσει. Δὲν χρειαζόταν ἱκανότητες Τειρεσία νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς ὅτι ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ 21ου αἰώνα ὁ σοβαρώτερος ἐχθρὸς τῆς χώρας ἦταν τὸ οἰκονομικὸ, τὸ ὁποῖο μὲ τρόπο ἐμβαλωματικο ψευτοκρύβουμε μὲ τὸν ἀσύστομο δανεισμό. Τώρα ποὺ τὰ χρέη φθάσανε ὥς τὸ λαιμὸ –καὶ πιὸ πάνω ἀπὸ αὐτὸν– προσπαθοῦμε νὰ βουλώσουμε τὶς τρύπες μὲ τὴν κλασσικὴ μέθοδο τῆς φορολογικῆς ἐκδορᾶς. Μόνο ποὺ τούτη ἡ φορομπηχτικὴ πολιτικὴ φέρνει μιὰ αὔρα θρησκευτικὴ. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καλεῖται νὰ ζήσει σὰν τὸν Ἄγιο Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή: νὰ τρέφεται μόνον μὲ ἀκρίδες. Λίγο-πολὺ τὸ ἴδιο γίνεται σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη, ὅπως δείχνει ὁ ξεσηκωμὸς τῶν Γάλλων.
Φοβᾶμαι ὅτι μὲ αὐτὴ τὴ φορολογικὴ πολιτικὴ ἑτοιμάζεται, στὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Εὐρώπης, τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς πολιτικῆς τῶν ἄκρων. Παρακολουθῶ ὅσο μοῦ εἶναι δυνατὸν τὶς συναντήσεις τῶν Εὐρωπαίων πολιτικῶν, ποὺ εἶναι τόσο πυκνὲς, ὥστε κάποιος θὰ μποροῦσε χιουμοριστικὰ νὰ τὶς ὀνομάσει πολιτικὴ τοῦ «σούρτα-φέρτα». Βεβαίως ὑπογράφονται συμφωνίες ποὺ προβάλλονται σὰν ἀποτελεσματικὲς θεραπεῖες παντὸς κακοῦ. Θὰ ’θελα ὅμως νὰ θυμίσω στοὺς σύγχρονους πολιτικοὺς ὅτι μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1919-1939 ὑπογράφτηκαν στὴν Εὐρώπη 50 συμφωνίες μὲ ἐπιθέσεις. Καὶ μιὰ ἑβδομάδα μετὰ τὴν ὑποφραφὴ τῆς 50ῆς ξέσπασε ὁ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ὁ πιὸ φρικτὸς ἀπὸ τοὺς χιλιάδες πολέμους ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.
Τὶ ὄφειλαν νὰ κάνουν οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις, ἔφοσον γινόταν ὁρατὸ κι ἀπὸ τυφλὸ ὅτι τὸ δημόσιο χρέος ἔφθανε σὲ Ἐβερέστεια ὕψη; Πρῶτον, νὰ σταματήσουν τὸν δανεισμὸ, νὰ σταματήσουν τὴν πολιτικὴ τῆς φιγούρας (τὶ τοὺς θέλαμε τοὺς πολυέξοδους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες;) καὶ νὰ ἐφαρμόσουν πολιτικὴ λιτότητας καὶ ἀνορθόσεως τῶν οἰκονομικῶν μὲ τὴν πιὸ ὀρθολογιστικὴ ἀξιοποὶηση τῶν παραγωγικῶν μας δυνατοτήτων. Αὐτὸ ἦταν καὶ παραμένει τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο σημεῖο, ἐδῶ βρίσκεται ὁ κύριος ἀντίπαλος. Εἴχαμε τὴν ἀφέλεια νὰ πιστεύουμε ὅτι οἱ πιστώσεις, τὰ δάνεια, οἱ ἐπιδοτήσεις θὰ ρέουν συνεχῶς πρὸς τὰ θυλάκιὰ μας, ἰδιωτικὰ καὶ δημόσια, κι ἔτσι ἀφήσαμε χωρὶς φρουρὰ τὰ… φυλάκιὰ μας. Τὸ χρῆμα ἀντὶ νὰ ἐπενδύεται σὲ ἔργα παραγωγῆς περισσότερου πλούτου, ἔπαιρνε τὸ δρόμο τῆς φυγῆς πρὸς τὸ ἐξωτερικὸ, εἴτε ὑπὸ μορφὴ μεταναστευτικοῦ συναλλάγματος εἴτε ὑπὸ μορφὴ «ἐπενδύσεων» σὲ διάφορα ἀπίθανα νησιὰ, ὅπως τὰ πειρατονήσια τοῦ Καϊμὰν. Καὶ τὼρα ποὺ σφίξανε τὰ λουριὰ μᾶς ἔπιασε καημὸς, γιατὶ πρέπει νὰ πληρώσουμε τὸ λογαριασμό. Καὶ ἀντὶ Καϊμὰν λέμε… ἀμὰν! Διότι, ὅπως ἔλεγαν κάποτε στὴ Χίο, «τώρανες ποὺ μᾶς βάλανε στὸ χέρι/πάθαμε πολύ ἄσχημο χουνέρι». Ἡ ἀντίδρασή μας, μετὰ τὰ πρῶτα ξεσπάσματα ὀργῆς, γίνεται ὅλο καὶ κάθε μέρα παρακλητική. Θυμίζει τὸν ἄφρονα πλούσιο τοῦ μύθου ποὺ ἀφοῦ ξέπεσε οἰκονομικὰ ἔλεγε θρηνητικά: «Λυπηθεῖτε με τὸν φουκαρά/γιατὶ δὲν μέτρησα καλά».
www.sarantoskargakos.gr
