Δεν υπaρχει, πια, καμιά αμφιβολία, ότι η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη μ` έναν ακόμη εκβιασμό των εταίρων μας, με αντικείμενο, αυτή τη φορά, το προσφυγικό ζήτημα.
Μετά το Grexit, λοιπόν, έχουμε τώρα την απειλή «έξωσης» από τη Συνθήκη Σένγκεν. Μπορεί, ενδεχομένως, να είναι μπλόφα, αλλά οι απειλές υπήρξαν και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αποκαλυπτικό, εν προκειμένω, ήταν το δημοσίευμα της, διόλου ακραίας, γαλλικής «LeMonde», σύμφωνα με το οποίο ο ίδιος ο «φιλέλληνας» κ. Γιούνκερ προειδοποίησε προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα, για τον κίνδυνο εξόδου, από την περιώνυμη Συνθήκη, αν η χώρα μας δεν εφαρμόσει αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε. Εκπλήσσει δε η σπουδή κάποιων στην Ελλάδα- όπως κάποιοι μεγαλόσχημοι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης- να αναπαράγουν τις απειλές, ζητώντας, μάλιστα από την κυβέρνηση, με επιτακτικό ύφος, να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις». Εξεταστέο, ασφαλώς, είναι αν και η κυβέρνηση, ευρισκόμενη κάτω από πολλαπλή, ασφυκτική πίεση, ανέλαβε δεσμεύσεις πέραν των ορίων αντοχής της κοινωνίας, όπως η υπόσχεση για εγκατάσταση 50.000 προσφύγων, σε hotspots, αντί να τεθεί εξ αρχής η εγκατάσταση οργανωμένων μηχανισμών υποδοχής στην ίδια την Τουρκία, ώστε να σταματήσει και το άθλιο δουλεμπόριο, με την ανοχή, αν όχι ενθάρρυνση, της επίσημης κρατικής δομής, της Αγκυρας. Όπως και να έχει, όμως, είναι αδιανόητο να επιδιώκεται, μετά μάλιστα τη μετατροπή της χώρας μας σε οικονομικό «πειραματόζωο», να καταστούμε «αποθήκη ψυχών» ή, κάτι ακόμη χειρότερο, ένα απέραντο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» (θυμηθείτε την απίστευτη δήλωση της κ. Μέρκελ, για τη δημιουργία ενός είδους «προσφυγούπολης», εντός της ελληνικής επικράτειας). Στο βάθος του ορίζοντα ο σχεδιασμός, που δηλώνεται ανοιχτά άλλωστε, προβλέπει τη «διαλογή» του εν λόγω προσφυγικού πληθυσμού, ώστε όσοι επιλεγούν ν` αποτελέσουν εξειδικευμένο, ταυτόχρονα δε και φτηνό εργατικό δυναμικό, στην ίδια την Γερμανία και σε μας να μείνουν οι υπόλοιποι.
Αναβιώνει, δηλαδή, στον 21ο αιώνα, η πιο «σκοτεινή» πλευρά της ηπείρου μας (για να παραφράσουμε τον τίτλου του γνωστού βιβλίου, του ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ), με επίκεντρο, μάλιστα, τη χώρα μας. Δε μας εκπλήσσει, βέβαια, που η Τουρκία εμφανίζεται συνεργός σε αυτή την επιχειρούμενη αθλιότητα, μαζί, βέβαια, με κάποιους βαλκάνιους γείτονες, αλλά και τους γνωστούς «δορυφόρους» του Βερολίνου, που αναλαμβάνουν και σ` αυτή την περίπτωση το ρόλο του «κακού μπάτσου». Το ζήτημα είναι εμείς τι κάνουμε και πως απαντάμε στο νέο, απροκάλυπτο και χειρότερο εκβιασμό.
