Δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς την ιδιαίτερη ευφυΐα του, για να κατανοήσει τι ήθελε να μας πει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όταν έκανε λόγο για τη συνένωση όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που «φωτογραφίζουν» κατά την Πειραιώς.
Προκειμένου, μάλιστα, να μη μείνει καμιά αμφιβολία, ο κ. Βενιζέλος φρόντισε ρητά να αποκλείσει τον ΣΥΡΙΖΑ, από την ευρεία πολιτική συμμαχία που ονειρεύεται. Επειδή δε μια συμμαχία, εφόσον φιλοδοξεί να γίνει πλειοψηφική δύναμη, ικανή να κυβερνήσει τον τόπο, δεν είναι δυνατό να συγκροτηθεί χωρίς έναν ισχυρό πόλο, είναι ηλίου φαεινότερο ότι μια τέτοια συμμαχία δε μπορεί να συγκροτηθεί, χωρίς τη σύμπραξη, εκ των πραγμάτων από ηγεμονική θέση, της ΝΔ. Εφ’ όσον, έτσι έχουν τα πράγματα, τίθεται το ερώτημα: Σε ποια βάση θα συγκροτηθεί ένας τέτοιος συνασπισμός;
Ο προηγούμενος κυβερνητικός συνασπισμός, γνωστός ως συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, συγκροτήθηκε, όπως μας είχε ειπωθεί, στη βάση του «δίκαιου της ανάγκης», για την αντιμετώπιση της έκτακτης συνθήκης, που επέβαλλαν το δανειακό καθεστώς και τα μνημόνια. Ήταν γι’ αυτό το λόγο που, στην αρχική μορφή του κυβερνητικού σχήματος συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ, υπό τον Φώτη Κουβέλη, παρά τη ρητή αναγνώριση ότι δεν επρόκειτο για μια κυβέρνηση, στηριγμένη σε κοινή προγραμματική βάση, πολιτικών σχηματισμών με ομοειδή ή συγκλίνοντα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αλλά για μια κυβέρνηση που προέκυψε από το «δίκαιο της ανάγκης».
Γι’ αυτό, άλλωστε, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε, όταν η ηγεσία της διαπίστωσε ότι λαμβάνονταν αποφάσεις, με αποκορύφωμα το «μαύρο» στην ΕΡΤ, αναιρούσαν αυτό το χαρακτήρα. Έμεινε όμως το ΠΑΣΟΚ, παρ’ ότι, αρχικά, είχε εκφράσει τη διαφωνία του, με τη βίαιη διακοπή σήματος, της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και, μάλιστα, αναβάθμισε το επίπεδο της συμμετοχής του. Τώρα, πια, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι εκείνη η επιλογή, που διέρρηξε τις σχέσεις με την, θεωρητικά, πιο ομοειδή ιδεολογικά, ΔΗΜΑΡ, δεν υπάκουε, πια, στις έκτακτες συνθήκες, αλλά αποκτούσε αμιγώς πολιτικά, στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Είχαμε, άλλωστε, πολλές φορές, την ευκαιρία, έκτοτε, να διαπιστώσουμε την, επί του πρακτέου, προγραμματική σύμπλευση, σχεδόν στο σύνολο της πολιτικής ύλης. Η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην ηγεσία της ΝΔ, διαμόρφωσε, ως φαίνεται, τον ιδανικό «βιότοπο» για την εφαρμογή των σχετικών σχεδιασμών. Μόνο που, πολλές φορές, η συνένωση δυνάμεων αφαιρεί ψήφους, αντί να προσθέτει.
