H πολιτικάντικη πρόθεση της κυβέρνησης με το νομοσχέδιο-εξπρές Βορίδη αναφορικά με την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού δεν κρύβεται: αφενός επειδή το θέμα είναι σοβαρό, αφετέρου επειδή απαιτείται πλειοψηφία 200 εδρών για να ισχύσουν οι όποιες αλλαγές, είναι αυτονόητο ότι αν ο υπουργός Εσωτερικών ήθελε να έχει πραγματικά πιθανότητες να αλλάξει το νομοσχέδιο που ψήφισε ο… προκάτοχός του πριν έναν χρόνο, θα έπρεπε να ακολουθήσει τη συνήθη διαδικασία: να προαναγγείλει την διεξαγωγή διαλόγου, να καλέσει τα κόμματα, να ψάξει συναινέσεις και κοινό τόπο.
Αντ’ αυτών, όμως, ο Μάκης Βορίδης, έκανε απλώς μία ντρίμπλα, αξιοποιώντας μία αποστροφή της αρμόδιας τομεάρχη του ΣΥΡΙΖΑ, Θεοδώρας Τζάκρη, με μόνο στόχο να «εκθέσει» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μάτια των Ελλήνων του εξωτερικού. Βεβαίως, η στήλη δεν είναι καθόλου βέβαιη αν οι Έλληνες του εξωτερικού εκτιμούν ιδιαιτέρως το γεγονός ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η διευκόλυνση του εκλογικού τους δικαιώματος, εργαλειοποιείται από το υπουργείο Εσωτερικών για να κάνει μία φτηνή «κυκλωτική» κίνηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Θέμα της παρούσης συζήτησης, όμως, είναι το ίδιο το δικαίωμα της ψήφου καθεαυτό και για ποιους εκλογείς μιλάμε. Η κυβέρνηση, αλλά και το ΚΙΝΑΛ, προφανώς υπολογίζοντας στην κλασική δεξιόστροφη τάση πολλών αποδήμων ή στις παλιές «πιένες» που γνώριζε στην Αστόρια και την Αυστραλία ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα ήθελαν να προστεθεί άλλη μία Ελλάδα, δηλαδή περίπου 10 εκατομμύρια Έλληνες, στο εκλογικό σώμα της χώρας, αλλάζοντας πλήρως τους πολιτικούς συσχετισμούς. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, πέραν της γενιάς του «braindrain» που έφυγε από τη χώρα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, θα βρεθούν να ψηφίζουν από τον τόπο διαμονής τους εκατομμύρια ελληνικής καταγωγής άνθρωποι που άλλοι θα έχουν να πατήσουν στην Ελλάδα δεκαετίες, άλλοι δε θα μιλάνε ούτε «σπαστά» ελληνικά και σίγουρα θα είναι αποκομμένοι από την ελληνική πραγματικότητα.
Θα πρόκειται για ανθρώπους που θα ψηφίζουν από τον τόπο διαμονής τους ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική» χωρίς να φοβούνται αυτόν που υπόσχεται ότι θα ιδιωτικοποιήσει την επικουρική τους ασφάλιση ή που θεωρεί ότι «είναι υπεράριθμοι» οι γιατροί στο ΕΣΥ. Και, για να πάμε λίγο πιο πίσω, θα ψήφιζαν υπέρ της δραχμής με τη λογική ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» για να αντιδράσουν στον Σόιμπλε. Αλλά στο τέλος του μήνα, εκείνοι θα πληρώνονταν με δολάρια και εμείς εδώ δε θα είχαμε βενζίνη.
Κοντολογίς, αν κάτι έχει εγκλωβίσει την αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι ούτε το νομοσχέδιο Βορίδη, ούτε η συνέντευξη της κ. Τζάκρη. Είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους: ότι, δηλαδή, δεν έχουν καμία δουλειά να ψηφίζουν από το σπίτι τους όσοι ψηφίζουν χωρίς η επιλογή τους να επηρεάζει τη ζωή τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
